Om met de deur in huis te vallen… Er zijn vast lieden die me voor gek verklaren. Die het heiligschennis vinden en zo voort en zo verder.
Maar, de bekentenis is, mijn Grand Seiko SBGR305 die ik heb gekocht uit de nalatenschap van mijn vader, heeft het veld geruimd…
Voor diegenen die dit traject niet weten, de NA’s waren deze, een upgrade-achtig traject.
En nu? Is het GS bloed gestold? Nee, verre van dat. Maar, het verhaal gaat een paar jaar terug en begint voordat de Grand Seiko’s in beeld kwamen.
Een aantal jaren geleden waren we op doorreis naar ons vakantieadres door Duitsland. Het was het laatste jaar dat ook mijn vader weer een keer met ons meeging. Even voorbij Dresden zag ik in een flits een bord langs de weg van een Uhrenmuseum.
Redelijk impulsief sloegen we af en hebben genoten. Glashütte.
Het Walhalla van de Duitse uurwerkmakerij.
Daar hebben mijn vader en ik ons staan te vergapen aan de prachtigste modellen. Ook die net daarvoor op Baselworld waren geintroduceerd.
Eén model sprong er voor ons beiden uit. We hebben er samen weemoedig om gelachen dat het zo onbereikbaar was. Hij had het me gegund, en als hij jonger was geweest en geld had, zou mijn vader hem zelf wel hebben aangeschaft. Ik had ook het geld niet, dus het is er niet van gekomen.
We spoelen door. Wenen 2019.
Ik kon het niet laten om tijdens deze vakantie bij Wempe binnen te lopen. Daar lag wéér dat specifieke horloge. Maar helemaal geen budget om dat naast de bestaande Grand Seiko aan te schaffen.
Wel de herinnering opgehaald dat mijn vader en ik dat horloge wel eens aan de pols hebben gehad. Daar bleef het bij. Een beetje weemoedig, dat wel.
Tot afgelopen weekend. Ik werd door een mede HF-er (@horlogehalle) voor iets anders geattendeerd op de site van Jaap (@SuperC). Die heb ik direct weer dichtgeklikt. Eéntje met “de kop eraf”. Sure… Kortsluiting.
De reactie van mijn vrouw, die in een flits ook dát horloge zag: “Hé, is dat niet dat horloge van vorig jaar, die je ooit samen met je vader wilde kopen?”. Mijn reactie “Nee schat, helaas, geen geld, en Grand Seiko emotionele waarde, blablabla, enzovoort. Dus laat maar, graag…” 
Lang verhaal nog langer: In en na het weekend de voors en tegens afgewogen. De herinnering van de gezamelijke interesse van destijds wakkerde het vuurtje om in de lijn daarvan te upgraden echter aan. Ook al zou het geen GS upgrade zijn zoals mijn vader voor zijn overlijden desttijds als wens uitte.
Ik meen dat een upgrade met iets wat mijn vader en ik ooit op horlogegebied écht even gedeeld hebben in die lijn verantwoord is en dat gaf, na goed overleg ook met mijn eega, de doorslag om toch met Jaap contact op te nemen.
Vandaag dus, na het nodige denkwerk vooraf, alles naast elkaar gelegd en de mogelijkheden besproken en met Jaap tot overeenstemming kunnen komen.
Het resultaat? Een SBGR305 beschikbaar bij Jaap.
En voor mij: Wat prachtig. Haute horlogerie, geloof ik. Minder of meer dan Grand Seiko? Nee, zeker niet, verre van dat, maar anders, maar ook de liefde voor het ambacht is er in te proeven.
Ik ga nu geen vergelijking maken, dat doe ik binnenkort.
Eerst maar eens de foto’s van de nieuwe aanwinst, met een wederom nog intensere dierbare herinnering aan mijn vader.
De Glashütte Original Panomatic Lunar.
En het datumveld in kleur!
Wellicht zijn de meningen verdeeld over enige onbalans, maar ik kan zeggen dat bij het dragen door de plaatsing van de teksten er juist een verrassende balans in de plaat ontstaat.
Verder zou je deze echt omgekeerd willen dragen. 
En over de rest van de afwerking ook de foto’s maar laten spreken.
Verder zijn de kleurschakeringen ongekend:
Dank voor het kijken!
)
