Ik vraag mij al enige tijd lang af of horloges in het voor mij redelijke segment (tot ong. 10000 euro) waardevast zijn en of ze een goede investering zijn, om eventueel later voor redelijke prijzen door te verkopen of dat ze zelfs waardevoller kunnen worden.
Dan bedoel ik horloges als Casio’s (incl. G Shock), G. Gerlach, Swiss Mitary, Victorinox, Seiko, etc
Waardevastheid is voor dit segment allicht een illusie.
Maar wat de indruk kan geven dat het middensegment waardevast is en zelfs prijsstijgingen kent,
komt allicht door de hogere prijzen gevraagd op veilingen , markten en bij handelaars (aangezwengeld
door de tulpenbollengekte van Rolex ,Omega e.a. ) Ze zijn er volgens mij in geslaagd iedereen zijn kop zot te maken en met dollartekens in de ogen vraagt iedereen er maar op los.
Ik heb trouwens bij een juwelier een oude Cartier horloge (klein vierkant) gezien voor 400 euro. Ik ga er morgen nog een keer naar kijken. Het is een herenmodel, maar omdat het vrij klein is, is het misschien iets voor m’n vrouw. Maar als zij het niet mooi vindt, misschien kan ik 'm goed doorverkopen, of bewaren om in waarde te stijgen. Ik zal morgen als het lukt een goede foto van maken en op dit forum t aan jullie voorleggen
Hier voorleggen zou ik zeker doen, want er zijn heel erg veel Cartier-neppers. Voor 400 heb je in geen geval meer een echte. Zorg voor goede close-up foto’s!
Een NOS SKX zoeken, een cult klassiekertje in spe.
Je zou Moonswatch’es kunnen kopen en in de verpakking laten zitten. Als je jaren geduld hebt, wordt dat vast nog wel wat waard.
Je had mijn moeder zaliger eens moeten uitleggen dat je een horloge van 10.000 Euro “redelijk” vindt. Ik had er goed geld voor over om haar reactie nog één keer te mogen horen.
Grappig genoeg noem je daar allemaal merken die het gros van hun horloges onder de 1000 ballen verkopen. Als je de zeer dure Mr G even negeert, is van die club merken die je daar noemt Seiko de enige die in volumes dingen boven de 1000 Euro verkoopt. Ik heb het idee dat Seiko ook direct de enige is in dat clubje merken wat echt iets van waarde zou kunnen houden.
Als je het segment tot 10.000 Euro wilt bekijken moet je natuurlijk naar Grand Seiko, Omega, Breitling, Cartier, Zenith, Rolex en dergelijke kijken. Van 2000-5000 zijn daar Longines (tegenwoordig weer), Oris, The Citizen, Tudor, TAG, en onder de 2000 zijn er legio merken van divers allooi.
De gemene deler is afschrijving. Rolex heeft nu een bubbeltje gehad, maar dat gaat ook wel weer over.
Wat is redelijk? Is het redelijk dat je de zoekfunctie niet gebruikt? Want het onderwerp waardevastheid is hier al genoeg aan bod geweest, eerlijk gezegd.
Maar als je een horloge van een fatsoenlijk merk koopt (en nee, da’s geen Gerlach) zul je er een markt voor vinden als je 'm verkoopt. Met afschrijving, uiteraard.
Natuurlijk niet. De heavy hitters, misschien, die verzamelwaardig of heel erg bijzonder zijn. Horloges zijn in het meest gunstige geval iets waarmee je kunt speculeren. Da’s niet hetzelfde als investeren, ook al lijken veel mensen die distinctie niet te kennen.
Jammer, want tot 10.000 Euro kom je meer verzamelwaardigs tegen wat nog ooit eens wat zou kunnen worden.
Wie in 2017 een SKX kocht voor 190 Euro en 'm in de doos liet zitten had nu 700 Euro kunnen beuren. Dat is niet slecht. Evengoed is het ook niet genoeg om vervroegd met pensioen te gaan.
@Seba, je hebt daar een zeer goede basis geschetst, die mijns inziens de vraag naar de situatie van de >>> jaren “90” <<< doet oprijzen. Waarin de Swatch-groep en Seiko-groep diegenen waren (en nóg zijn), die de aanjager tot zulks een gedrag op de kaart zetten.
In die jaren was de prijzenslag in de horlogewereld nog dusdanig, dat ieder merk ‘zijn plaats wist’ binnen de verschillende prijssegmenten en dito doelgroepen.
Eén zaak is een duidelijke: destijds wilde niet iéder horlogemerk zijn stempel als een soort van high-end merk in de horlogemarkt ‘afdwingen’, als ‘vliegen op de pot met high-end-priced-gem’ stroop.