Mooi verslag, een echt avontuur. Vooral doorgaan😄
1 like
Wat prachtig weer om te lezen, dit vervolg! Dank je wel voor het delen! 
1 like
Leest weer lekker weg !
1 like
Wat lijkt me dat ook erg gaaf om dit te volgen. Leuk leesvoer weer.
2 likes
Dank weer allemaal, leuk om al die reacties te zien!!
Volgende verslagje komt voor het weekend online 
2 likes
Les nummer 6, een dagje theorie met een twist.
Het was vorige week al aangekondigd door Gert-Jan, vandaag zouden we een gast hebben die wat komt vertellen over het horlogemerk waar hij voor werkt. Heel interessant natuurlijk, zeker als je te horen krijgt dat het over een super prestigieus merk gaat, én dat je de gast ook nog eens persoonlijk kent!
Afgelopen dinsdag was het dan zo ver, en nam Max van Aalst ons mee in de wereld van A. Lange & Söhne. Ik ken Max inmiddels al een paar jaar en hebben we elkaar de afgelopen jaren op diverse events ontmoet. Eerder dit jaar heb ik met A. Lange & Söhne een paar dagen aan het Comomeer mogen vertoeven, als gast bij het Concorso d’Eleganza waar AL&S (om het makkelijk te houden) partner van is. Drie dagen aan een prachtig meer, tussen de meest bijzondere oldtimers, met klassieke Riva’s die af en aan varen met schijnbaar belangrijke of vermogende mensen, en natuurlijk mét een AL&S om de pols. Tijdens het weekend ook nog in de gelegenheid egweest om de CEO aan de tand te mogen voelen. (Voor de liefhebber, zie hier!!) Feest dus, en dik ook!
Anyhoe, Max is op dit moment internationaal trainer voor het merk nadat hij in 2012 is afgestudeerd aan de vakschool en bij AL&S is kunnen gaan werken. Daar heeft hij gewerkt aan de meest gecompliceerde horloges. De Zeitwerk, de Richard Lange “Pour le Merite”, de Tourbograph, dat soort knallers. Zero reset Tourbillons, Fusée en Chaine, double en triple split-chronografen, Perpetual Calenders, de meest complexe uurwerken. Nu reist hij de wereld rond om de Sales Staff van boutiques en dealers te onderwijzen over de AL&S holroges en uurwerken.
Hij vertelt ook het verhaal over zijn start, een drie weken durende bench-test. Het polijsten van een gouden chaton, waar een robijn in geperst is. En bedenk je dan wel, goed is simpelweg niet goed genoeg. AL&S streeft perfectie na, en pusht horlogemarkers tot hun uiterste, zodat ze op een slechte dag ook nog zó goed zijn dat het geen problemen oplevert.
Iedere AL&S wordt met de hand afgewerkt en vervolgens twee keer geassembleerd. De eerste assemblage focust op de technische werking en het lopend krijgen en afstellen van het uurwerk. Daarna wordt het op een flink aantal punten gecontroleerd en teruggestuurd naar dezelfde horlogemaker, die het vervolgens uit elkaar haalt en opnieuw begint. Ditmaal wordt ook veel van de uiteindelijke finishing aangebracht, alvorens het betreffende horloge voor de tweede maal te monteren.
Max is natuurlijk niet zonder goodies gekomen, en heeft zelf een rosé-gouden A. Lange & Söhne 1815 Chronograph om (zie hierboven!). Een prachtig horloge om te zien, en wát een uurwerk! Laat ik nog even stellen dat ik zwáár bevooroordeeld ben over dit merk. Via mijn werk voor Monochrome heb ik al meerdere malen met diverse modellen uit de collectie in de handen gestaan. Ik heb Max leren kennen, ik heb horloges voor wat langer tijd mogen dragen en ik ken nog een paar mensen die een AL&S hebben. Het is voor mij echt één van de “wat-als” merken. Wat als ik die staatsloterij win? Wat als ik ooit een goedlopende ondernemer ben en ik heb een behoorlijk potje over? Dan komt er dus een AL&S, that’s for sure!
Goed, een mens mag dromen maar voorlopig blijft het daar ook bij. Naast het horloge om Max’s pols heeft hij nog meer bij zich. Een minuscule Fusée en Chaine bijvoorbeeld, een soort fietsketting van 636 onderdelen. Ook een gouden chaton, waar Max dus in zijn bench test op heeft lopen zweten, tieren en vloeken, komt langs. Een minuscuul windervangertje (zie foto), wat als een soort parachute werkt in een uurwerk om het loslaten van een bepaalde opgebouwde spanning te reguleren. En als kers op de taart een Zeitwerk-uurwerk!
Onder de visualiser laat hij zien hoe de uren en minuten, verdeeld over drie discs, simultaan op de hele minuut verspringen. Het is dus een instant jumping time horloge. Een digitale weergave van de tijd, maar volledig mechanisch en precies springend uurwerk.
We komen vandaag niet aan sleutelen toe, maar met zo’n verhaal en dit indrukwekkende arsenaal aan horlogetechniek geeft dat helemaal niks. Als afsluitertje krijgen we ook allemaal nog een goodie-bag mee, met daarin een volledige catalogus en wat hebbedingetjes. Ook wordt de opmerking gemaakt “en nou worden we zeker allemaal uitgenodigd voor een bezoek aan de manufactuur??”, als geintje. Max reageert rustig met “wellicht is dat via de Vakschool nog wel te regelen. Wat denk jij Gert-Jan?”
En daarmee wil ik afsluiten voor deze keer. Stay tuned, volgende week gaan we weer verder!
Gr, Robin.
25 likes
Les nummer zes: horlogehobby is welhaast een zeer besmettelijke ziekte!
Wat een pracht van een verslag; dank je wel.
1 like
Erg mooi verhaal en ja wat een prachtige horloges A. Lange & Söhne
1 like
Prachtig verslag en leuk om te lezen. En man, wat een mooie horloges zijn dat.
1 like
Leuk verslag!
Bedankt om te delen
1 like
Ik geniet van je verslag terwijl mijn vriendin een zang programma op de tv kijkt. Thnx!
1 like
Hele topic leuk om te volgen, het laatste deel is iets te gefocusd op AL&S maar dat vergeef ik je graag… wat een prachtige uurwerken!
1 like
Dat komt omdat de hele les over AL&S ging dus dan is er weinig anders te vertellen 
3 likes
mooi om dit te lezen. Dit soort dagen hadden we niet tijdens mijn opleiding. Had ik heel boeiend gevonden.
1 like
Les zeven; dekstenen, chatons, rodico en méér!
Het gaat hard, we zitten alweer op les nummer zeven deze week. Na de boeiende uiteenzetting van “All Things Lange” door Max van Aalst, nu weer terug naar ons ETA-tje! Deze week staat qua theorie iets schokkends op het program, namelijk het Incabloc shock-systeem demonteren en weer monteren.
In ons uurwerk zitten er twee, eentje aan de werkzijde van het uurwerk en eentje aan de wijzerplaatzijde.
Hierboven zie je zo’n Incabloc, met de chaton, de lagersteen, de deksteen en het veertje. Je ziet hier ook hoe het veertje gemonteerd is. Aan de ene kant gesloten, waardoor het kan scharnieren, en aan de andere kant de twee losse benen die onder een afgeschuinde rand worden geklemd. De lagersteen en de deksteen “vangen” de tap van het radartje of de balans op, met daartussen een minuscule speling. Doordat dit hele systeem enigszins kan meeveren vangt het dus schokken op tijdens het dragen of stoten van je horloge.
Voordat we daadwerkelijk aan de slag gaan krijgen we nog een stuk uitleg over onderhoud van je tools. We gebruiken diverse tangen (of pincetten, wat je wil) met hele fijne punten die makkelijk verbuigen of vies worden door het werk. Vies is natuurlijk relatief, maar toch kunnen er minuscule hoeveelheden vet of vuil aan de punten blijven zitten waardoor je niet meer zuiver kunt werken en dit overbrengt op je uurwerk. Iets wat je niet wilt uiteraard!
We krijgen te horen en te zien hoe we de punten van de tangen op verschillende manieren kunnen onderhouden en terugbuigen indien nodig, en bij kunnen vijlen als de lengte bijv. niet meer gelijk is. Een goed onderhouden tang heeft ook een betere grip op onderdelen, en kan dus voorkomen dat onderdelen wegspringen.
Gert-Jan legt uit, met visuele ondersteuning via de visualiser, hoe het veertje van de Incabloc te openen, de stenen met de chaton te verwijderen, uit elkaar te halen en weer terug te plaatsen. We krijgen daarvoor allemaal een stukje Rodico om te gebruiken als hulpmiddeltje, en later het uurwerk ook mee te reinigen. Je kunt hiermee makkelijk stof en vet-restjes van bijvoorbeeld vingerafdrukken wegpoetsen.
De tip is om een klein beetje rodico op de punt van een penhoutje te plakken en daarmee je deksteen met chaton en al uit het uurwerk te halen. Tussen de deksteen en de lagerstaan daaronder, die dus in de chaton zit, zit een klein drupje olie waardoor de onderdelen aan elkaar blijven plakken. Met een beetje mazzel haal je de gehele chaton er dus in één keer uit. De onderdeeltjes zijn superklein, en snel beschadigd of kwijt, dus wederom: opletten geblazen!!
Het veertje van de Incabloc kun je vrij simpel los krijgen, door met de punt van je tang net onder het veertje een glijdende beweging te maken waardoor je het uiteinde van het veertje onder het afgeschuinde randje vandaan wipt. Herhaal dit bij de andere kant en vervolgens kun je de gehele chaton inclusief deksteen en lagersteen verwijderen. ALS je mazzel hebt natuurlijk, en ik heb dat niet. Ik weet alleen de deksteen met mijn rodico-puntje op te pikken, de chaton blijft achter. Geen probleem, nog een keer dezelfde truc en dan ben je er!
De truc is nu om alle onderdelen los te halen en de deksteen met de bolle kant naar beneden op je werkblad te leggen. Vervolgens pak je met de tang (of pincet) de chaton op, en laat je deze rustig verticaal zakken over de deksteen heen. Door de olie pik je die weer op, waarna je de gehele chaton weer terug in je uurwerk kunt plaatsen. We krijgen de opdracht om elke keer dat we vanaf nu het uurwerk monteren/demonteren, ook de lageringen te verwijderen. Prima, kan er ook nog wel bij!
We zijn inmiddels zelf aan de slag, en iedereen zit op een ander punt in de demontage dus iedereen is op een ander moment bij het verwijderen van de lageringen. Het verwijderen van de Incabloc is een priegelwerkje, maar niet alleen hier moet je voorzichtig zijn. Bij mijn eerste poging belandt mijn deksteen verkeerd om op mijn werkmatje, en smeer ik voor mijn gevoel gelijk alle olie uit. Oliedom natuurlijk, maar kan gebeuren, ik doe dit voor het eerste he! Na inspectie blijkt het mee te vallen en zit er nog steeds voldoende olie op de deksteen om terug te plaatsen. Gert-Jan roept ergens gedurende de avond dat deze uurwerken behoorlijk volgesmeerd worden dus je kunt een klein foutje permitteren.
Het terugplaatsen lukt ook in één keer, dus we kunnen door met het monteren van het uurwerk. Ik zit op dat moment bij de wijzerverzetting; de hebel, hebelveer, tirette, tiretteschroef etc. Met name die hebel en hebelveer vind ik een lastig iets om te doen. De hebelveer is een hoefijzervormig veertje die tussen een randje van de kloof en de hebel geklemd moet worden. Gert-Jan heeft me de eerste keer geholpen, en sindsdien is het elke keer nog gelukt. Maar vandaag wil het even niet. Met een penhoutje probeer ik de hebelveer op zijn plaats te houden en een van de “benen” met een tang op zijn plek te klemmen. Een scherpe “pling” en ik zie door mijn loupede hebel uit het uurwerk springen en over mijn rechterschouder achter me verdwijnen. Godsamme, gáán we weer, op handen en voeten zoeken naar mijn hebel!
Iemand grapt “oh hemel, daar gaat mijn hebel” en dat is niet voor het eerst in de groep. Met wat hulp van mijn buurmannen vind ik hem uiteindelijk terug. Poging nummer twee gaat gelukkig wel goed, en ik haal opgelucht adem. Ik rond het uurwerk weer af, en krijg de tweede krabbel van Gert-Jan, yes! Bij mijn buurman landt in de tussentijd nog een onderdeel van een andere cursist op tafel, en zo is iedereen wel aan het zoeken geweest de afgelopen weken. Of je veegt met je mouw iets van je werkbank, of iets spring weg, of een schroefkop breekt af……
Ik red het vandaag nog nét om binnen de tijd het gehele uurwerk, inclusief de Incabloc lageringen, te demonteren en de volgende krabbel te scoren. That’s it for now, volgende week weer een nieuwe hoofdstuk vanuit Schoonhoven!
Gr, Robin.
32 likes
Super tof topic om te volgen! Geniet er van daar!
1 like
Super! Je verhaal is zo compleet dat ik het gevoel heb het nu ook wel te kunnen. 
2 likes
Hahahaha, be my guest maar kom niet bij mij aankloppen als het niet lukt
Zo herkenbaar. Ik ben een paar keer bij een oefen avond geweest in Rotterdam. Wat voor mij routine is, blijkt voor een ander een lastig geheel. Gewoon veel oefenen en dan komt het vanzelf goed. 
2 likes
Mooi verslag.
Leuk hé.
Heb je al zo’n kif systeem veertje los gedraaid?
Phoeeee dat is klein om weer op zijn plek te krijgen. 
4 likes