Tsja, ik weet het ook niet.
Als ik in mijn voorraad kijk, kom ik van alles tegen.
ANTIMAGN.
Alles in hoofdletters en met een punt
ANTI-MAGN
Ook alles in hoofdletter, maar ipv een punt een streepje.
ANTIMAGN
Zonder punt. Misschien afgekort om binnen de breedte van de subdial te blijven
maar hier is het vol uitgeschreven en komt buiten het kader van de secondenwijzer uit
En tenslotte vol uitgeschreven rondom de secondenwijzer
Hier staat een C aan het eind en niet QUE
Als ik terug ga in de tijd en me herinner hoe destijds wijzerplaten bedrukt werden lijkt me de volgende verklaring niet geheel onmogelijk:
Om te beginnen moet je weten, hoe dat gebeurde. De benodigde text(en), indexen en wat er verder nog allemaal op de wijzerplaat moest komen werden - uiteraard met de hand - in een stalen plaat gegraveerd, de text werd gecontroleerd en daarna werd de plaat gehard.
de stalen plaat werd aan de ene kant in een machientje gelegd en een wijzerplaat aan de andere kant
zo iets:
De drukverf werd op de stalen plaat aangebracht en daarna met behulp van de tampon overgebracht naar de wijzerplaat.
Voor een grote serie was het de moeite waard om een ādrukplaatā met alles erop en eraan te maken.
Nu was het echter zo, dat de horlogeindustrie in Zwitserland lang volledig gereglementeerd was. Een fabriek kon niet zomaar een bepaald kaliber inkopen, de bestelling moest ter goedkeuring voorgelegd worden bij de daartoe bevoegde instantie en die besloot dan welk kaliber en in welke hoeveelheden toegewezen werden.
Dus als een fabriek herenhorloges wilde maken, maar geen herenuurwerken toegewezen kreeg moest hij elders complete horloges inkopen. (Nu weet je meteen waarom ik iets tegen het begrip plakmerk heb. Het is negatief bedoeld, terwijl het in de tijd tussen ca. 1920 en 1960 gewoon vaak pure noodzaak was.)
Dus als een fabriek bij een ācollegaā een klein aantal horloges bestelde moest nog de merknaam van de besteller erop geprint worden. Dus werd er twee keer gedrukt. EĆ©n keer alles behalve het uiteindelijke merk en Ć©Ć©n keer het merk.
Ik stel me nu voor, dat de fabrikant van het horloge in samenwerking met de fabrikant van zijn wijzerplaten vastlegde hoe het design moest zijn. De eigenaar van het merk moest gewoon nemen wat er was.
Maar het kan ook gewoon zijn, dat men toen nog niet zo op dat soort dingen lette. Qualiteitscontrole betekende toen met een loupe kijken, dat er geen krassen en stofjes zichtbaar waren en had niets met DIN 9000 / ISO 2000 te maken.
Of de fabrikant van de wijzerplaten had misschien een graveur, die handiger was met afkortingen dan met lange woorden.
Kortom: het is moeilijk te achterhalen. Volgend jaar ga ik een keer in de archieven van diverse fabrieken neuzen. Als ik iets vind, laat ik het weten.
Misschien ligt er inderdaad wel zoān simpele reden aan ten grondslag. 
In ieder geval wil ik je heel hartelijk danken voor jouw uitgebreide uitleg. Dit is zeer leerzaam en wordt erg gewaardeerd! 
Overigens zag ik pas gisteren dat jij ook betrokken bent geweest bij het essay van Erik Damstra over Pontiac. Het is duidelijk dat jij er heel veel van weet. Dank voor het delen van die informatie! 
Van harte gefeliciteerd en geniet ervan! 
Wat een beauty! 
Verdorie nog NOOIT gezien 
de eerder vandaag getoonde nageur is het op zān Frans Antimagnetique
en op twee andere ook een keer Antimagn en Antimagnetic op zān Engels ?
Je ziet maar hoe goed ? ik naar die details kijk weer iets geleerd vandaag
Gaaf, daar is hij dus! Patent pending en origineel bandje neem ik aan? Clasp nog origineel? Tof hoor, gefeliciteerd!
Lekker dik!
Dat uurwerk op Ranfft:
Nearly perfect imitation of balance screws.
Nice, loopt hij een beetje nauwkeurig?
Mooi gedaan die bandaanzet - fijne klassieker!