Er moet me iets van het hart.
De afgelopen paar weken heb ik twee partijen horloges gekocht van een Brit (een handelaar).
De horloges kwamen van ‘een verzamelaar’. Allemaal horloges uit de 70’s en 80’s, sommigen vroege 90’s. De eerste partij was top: alle horloges waren perfect (mint) of bijna perfect, en ze werkten allemaal. De tweede partij was optisch ook mint of bijna perfect, maar alle (quartz) horloges hadden batterij lekkage. Dus werk aan de winkel.
Het viel me op dat de horloges hele lichte draagsporen hadden (niet de krassen, maar weinig ‘draagvet’ van de pols)
In deze verzamelaar herkende ik mezelf op veel punten; we delen dezelfde smaak, zijn beiden erg voorzichtig met onze horloges, delen dezelfde passie voor vintage LCD en quartz horloges, en deelden dezelfde zorg voor onze horloges. En, we dragen ze maar af en toe.
Ik concludeerde dat deze beste man ooit de batterijen had verwijderd uit de eerste partij, en dat de horloges uit de tweede partij de afgelopen 10/15 jaar (?) waren blijven liggen en de batterijen gingen lekken.
Ik heb het de Britse handelaar maar niet gevraagd; wel blijf ik met het gevoel zitten dat deze beste man, de verzamelaar, niet meer left sinds een jaar of 10/15
Normaalgesproken denk ik hier geen moment over na. Immers; binnen het vintage forum zijn de meeste horloges die worden getoont ooit van een inmiddels overleden eigenaar geweest. We denken daar niet heel veel over na. Toch?
Maar omdat dit zoveel klokjes waren van dezelfde verzamelaar en omdat ik mezelf daarin zo herkende, werd ik mezelf toch even extra bewust van onze sterfelijkheid… En hoe ook onze eigen horloges dan weer hun wereldwijde weg gaan vinden, uiteindelijk.
Affijn, genoeg gefilosofeerd.
Deze Buler Ana Digi (Esa 2045) was een van de sterk aangetaste horloges. Na een volledige strip en schoonmaakbeurt doet deze het weer als vanouds.
Dit ging wel gepaard met een (al zeg ik het zelf) acrobatisch en miniscuul stukje soldeerwerk; De oorspronkelijke verbinding tussen printplaat en stappenmotor werd verzorgd door zeer fijne veertjes. Deze waren vergaan in batterij zuur.
Eerst de stappenmotor heel voorzichtig uit de kunststof bezuizing geperst met een glazenpers en een zeer hard stukje karton (hij zat verlijmt in het kunststof)
Daarna de restanten van de veertjes dmv solderen van de stappenmotor afgesoldeerd (< 0.35mm doorsnede elk ) onder de stereomicroscoop. Vervolgens de contactpunten vd veertjes dmv solderen van de printplaat verwijderd.
Daarna ipv veertjes een koperdraad met 0.35mm doorsnede op de contactpuntjes van de stappenmotor gesoldeerd, de stappenmotor terug geperst en de printplaat gemonteerd. Op de plek vd de oorspronkelijke contactpunten voor de veertjes op de printplaat de koperen draden gesoldeerd. Vervolgens tandwielen vh analoge uurwerk terug geplaatst en alle lagers etc geolied met de juiste olie.
Gevolg is wel dat het digitale uurwerk nu niet meer gescheiden kan worden van het analoge deel (immers, de veertjes maakten de scheiding), maar dit is prima. Mits goed onderhouden kan dit uurwerk weer decenia voort.
Het is een heel verhaal, maar het is zo enorm klein en fijn allemaal (alleen mogelijk onder een goede stereo microscoop icm een zeer goed soldeerstation, goede flux, Chem-Wik soldeer afnemer, etc etc etc etc ) dat ik weer erg tevreden ben met het keurige eindresulaat.
Gelukkig kom ik dit soort uitdagingen niet heel vaak tegen. Meestal zijn de horloges met reinigen (plus eventueel donor onderdelen) weer 100%. Maar als het voorbij komt dan loopt er veel adrenaline door het lijf tijdens dit soort restauraties.
Heerlijk sleutelen
Affijn, hier het eindresultaat. Daar zou die vorige eigenaar dan vast weer trots op zijn geweest 
Een Buler Ana Digi, uit 1979
De pushers gedragen zich als ‘tiptoetsen’, een fantastisch detail:
