Haai
Stier
Geit
Buffel
Pecary
Minder bekende ledersoorten waaruit bandjes gemaakt worden.
Ook nog python,…
Dan nog een extreem weetje: Walvispenisleder…
Er worden verschillende items gemaakt uit dit leder: onder andere barkrukken, stoelen, superjachten met walvispenis lederen zetels,…
Bandjes uit walvispenisleder kunnen op bestelling wel gemaakt worden, denk ik.
Trek alvast uw portemonnee maar open…
Dus ja, haaieleder, kroko, struis, zijn dus nog het ergste niet hoor!
In dit artikel van Trends kan je dit lezen:
De schuldbewuste consumptiedrift
Thorstein Veblen beschreef in 1899 de rijke sociale klasse als de vrijetijdsklasse. Die klasse onderscheidt zich van andere klassen door demonstratieve consumptie (in het Engels: conspicuous consumption, een alliteratie die er mag zijn). De rijke klasse koopt goederen met hoge signaalwaarde. Merk toch hoe verfijnder we zijn, hoe chiquer, hoe anders. We drinken geen bier maar sherry, we spelen geen voetbal maar golf, we verzamelen geen postzegels maar jachttrofeeën. P.G. Woodhouse maakte in zijn fictiereeks ‘Blandings Castle’ die sociale klasse onsterfelijk belachelijk.
Uiteraad is deze klasse niet dood. Bij een economische groeispurt zie je de superrijken overgaan tot de waanzinnigste demonstratieve consumptie. Van superjachten met zetels uit walvispenisleer, oldtimers van miljoenen euro’s, huizen met twaalf badkamers tot dineetjes voor twee van duizenden euro’s. Onze maatschappij was overigens aardig op weg om als geheel vooral veel geld uit te geven aan goederen met hoge signaalwaarde: terreinwagens, vakantie in exotische landen, dure brillen.
Maar de economische crisis heeft een merkwaardig neveneffect. Plots is de consument niet meer gemotiveerd om te tonen hoe rijk hij wel is. Het is echt niet meer ‘bon ton’ te pronken met je Cartier-uurwerk, je peperdure schoenen en je Bentley. Als je die dingen hebt, dan doe je ze van de hand, of je vertelt hoe lang je ze al hebt. Je legt uit dat je echt geen nieuwe uurwerken hoeft te kopen, want ‘je hebt er al twee’. De enige echt verantwoorde consumptie is tegenwoordig de schuldbewuste consumptie.
De volgende shoppingattitudes zijn daarom nu ‘in’: niet gaan eten in exclusieve peperdure restaurants, maar in degelijke restaurants, waar je waar voor je geld krijgt. Tweedehandskleren verkopen en soms ook wel eens kopen; geen dure juwelen kopen, maar investeren in basics.
Het is wel grappig dat ook zakenlui de mond vol hebben van back to basics. De vraag is uiteraard: waar hielden ze zich dan vroeger mee bezig? De consument is echter dol op het ‘nieuwe zwart’ (het is namelijk… zwart) en zoekt basisstukken die de grillen van de demonstratieve consumptie kunnen overleven. In de mode vind ik persoonlijk het grappigst dat de handtassen zo groot geworden zijn. Want handtassen moeten ook functioneel zijn. Alleen vreemd dat de stilettohakken zo populair blijven.
Helemaal uit den boze zijn privéjets. De tweedehandsmarkt wordt overspoeld door een aanbod van schuldbeladen CEO’s. Uiteraard groeit er stilaan een markt voor ‘privéjettaxi’s’, want de investering om zo’n toestel aan te schaffen is veel kleiner geworden.
)