Door mijn nakende echtscheiding ben ik momenteel op familie aangewezen om onderdak te hebben. Zo heb ik even bij mijn grootmoeder verbleven, en tijdens een van mijn horlogeklusjes keek ze vol ontzag en bewondering toe hoe ik mijn secondewijzer weer op mijn Longines Ultra Chron monteerde. En opeens stond ze recht, dook ze de kast in, en zei ze, ik heb hier van opa nog een oudje liggen, met ook zo’n blauwe wijzerplaat. Met mijn opa zaliger zijn kermis quartzhorloges die ik me altijd herinnerde, had ik niet veel verwacht. Maar toch tovert oma daar opeens een sunburst blauwe Ancre handopwinder tevoorschijn. Chromen kastje, echter quasi zonder sleet, maar de plexi helemaal gaar. Dat in combinatie met een spuuglelijk, vergaan lederen bandje.
Maar oma’s woorden waren: als je hem terug in orde krijgt ( ze dacht dat er ook een nieuwe batterij in moest ), dan hou je hem maar. Als aandenken aan onze opa. Die man was toch wel mijn held, en zo geschiedde. Na een halfuurtje klooien met de band en verroeste pushpins, en een goed polywatch beurtje, is dit het resultaat.
Verre van haute horlogerie, maar eindelijk een tastbaar en draagbaar aandenken aan mijn held.
