Voor de stemming:
Al jaren ben ik op jacht naar horloges die een stootje kunnen hebben. Horloges die een dag aan de pols van een lompe rauwdauwer overleven. Niet dat ik een international man of mystery ben, eigenlijk ben ik heel erg lui, maar ik heb een hekel aan horloges die niet waterdicht zijn, die zo gecompliceerd zijn dat ze wankel worden en die er stoerder uitzien dan ze eigenlijk zijn.
De redenen daarvoor heb ik hier al uitvoerig besproken:
Ook heb ik een haat-liefde verhouding met vliegen. Ergens vind ik het een cool fenomeen, maar ik haat de manier waarop het in veevervoer voor de massa is veranderd. Maar toch is de notie dat wij de zwaartekracht overwinnen met technologie altijd wel een romantische gedachte voor me geweest. Maar ja, de hoeveelheid pilotenhorloges met fatsoenlijke WR is dun gezaaid. Mijn Stowa doet, en da’s vrij normaal, 50 meter.
Tot je bij veel GMT implementaties gaat kijken, die zijn tegenwoordig wat steviger qua specs. De twee gedoodverfde ontwerpen zijn natuurlijk de Rolex Explorer II en de huidige Grand Seiko Quartz GMT, die eigenlijk hommage van de eerste is, maar dan beter. Die zijn netjes waterdicht, maar wel peperduur. De GMT Master II doet het dan weer niet voor me, dan vind ik in retrospect de Explorer II beter. Die heb ik ooit saai gevonden, maar ik ben daarvan terug gekomen:
De reden daarvoor is dat ik een puriteinse kijk op GMT implementaties heb: Of je hebt een niet beweegbare 24-uurs indicatie en een GMT wijzer, of je hebt een draaibare GMT bezel, maar je gaat niet allebei doen, da’s gewoon overbodig gezeik. Ik zoek in een GMT een zekere economy of design. Dit is dus ook OK, wat mij betreft:
Maar toch. Er was altijd één GMT implementatie die ik boven alle andere waardeerde. Een GMT horloge wat al vele jaren lang de meest simpele en in mijn ogen elegante oplossing biedt. Een horloge wat ook nog eens aan de wieg stond van het genre. We gaan terug naar 1953.
Dat was de tijd dat vliegen nog comfortabel reizen voor de upper middle class was. De tijd dat we nog sigaren konden roken achter ons bureau. Toen mannen nog hoeden konden dragen, en ook de tijd dat je je secretaresse nog op de kont moest slaan of iets met brandende kruizen in de voortuin moest doen als je mee wilde doen met de good old boys.
Maar goed, wat ik verder ook van 1953 vindt, het is wel het jaar waarin Glycine de Airman uitbracht. Dit is net zo’n tof horologisch verhaal als die brief van die Japanse duiker aan Seiko: Een verkoopmanager van Glycine sprak tijdens een vlucht in Azië met een piloot, omdat ie zich afvroeg wat piloten zoal nodig hadden. Het resultaat van dat gesprek was dit patent:
Het was de tijd dat jetmotoren hun intrede deden, en de mens al sneller verder kon reizen. De tijd was rijp voor een GMT.
De Airman schijnt nipt voor de Turn-o-graph en de Submariner uitgebracht te zijn, maar nipt na de Blancpain fifty fathoms. Blijkbaar was 1953 het jaar dat de hele horlogewereld het fenomeen bezel als modegril ontdekte. De GMT Master II was daarentegen een ordinaire bezel insert swap op een Turn-o-graph, en kwam pas in 1954 uit. Ik noem de Navitimer niet omdat dat natuurlijk nooit een GMT was. 
Wat de originele Airman altijd goed deed is dat ze een vrij draaiende bezel hadden, zonder klikken, die door een schroef aan de zijkant gefixeerd kon worden. Als je dat combineert met het 24-uurs uurwerk, heb je in mijn ogen de schoonste, puurste en simpelste manier om twee tijdszones weer te geven.
Je zet de wijzers op UTC/GMT of je thuistijd, en je zet de bezel op de tijd waar je bent. Boem. Zo simpel kan het zijn.
Maar ja, waar haal je in 2019 nog een fatsoenlijke Airman vandaan? De vintage markt is een puinbak. Bovendien, de oorspronkelijke Airmannen waren niet bijster waterdicht. Dat heeft volgens mij iets te maken met Unterdruck. Als je horloge te dicht gesealed is, klapte het in de jaren 50 waarschijnlijk op grote hoogte uit elkaar. Of in elkaar. Enfin. Als er iemand is die daar een verklaring voor aan kan voeren: Graag.
Dan is er de moderne Airman. Mensen geven de schuld graag aan de overname door Invicta. Behalve @Chillekasper was er niemand in de horlogewereld die op die overname zat te wachten. Het logo is weliswaar dommer geworden en ook zijn er iets meer chunky kolossen in de line-up van Glycine te vinden, maar die neiging hadden ze al, eerlijk gezegd. Ik moet geen moderne versies van de Airman willen hebben, ook niet van vòòr de Invicta tijd.
Maar ja, de vintage-look line-up is ook niet cool. De 36mm 1ATM WR versie is uit proportie en gewoon een ergernis wat die WR specificatie betreft. De DC-1 Purist is weliswaar tof, maar net weer te groot, en de Airmannen met 12-uurs bezel en uurwerk zijn gewoon belachelijk.
Ik had een probleem. The lunatics had taken over the asylum.
Tot ome @anon50762135 me begon te spammen met een horloge wat mij zeer bekend voorkwam:
Hier hadden we een ware eenhoorn in de Airman-Jungle. Een fatsoenlijke moderne Airman. Het was wel een beetje een schmutzige del, natuurlijk. Ik geloof dat ie naast @anon50762135 ook bij @SuperC, @malus65 en als ik me niet vergis Selie al door de vingers is gegaan. Maar goed, ik ben een liberale man, en ik houd wel van rellende forumdellen en lallende lellebellen. Zo zette @malus65 'm op de foto:
Dus al gauw een dealtje gemaakt, want het ding was volledig mint (over een week niet meer, jongens) en betaalbaar bovendien. Kortom: Mijn Airman-jeuk is eindelijk verholpen. De doos en zo moet ik nog van @anon50762135 krijgen, dus ik heb geen unboxing voor je. Maar hier is ie dan: De Glycine Airman 18 Purist met faded blue dial.
Deze versie heeft een nette 39mm doorsnee, met een lug to lug lengte van 46mm. Ook is het horloge verbazingwekkend plat met een dikte van 10.45mm. Los van het feit dat het er op de pols bijzonder beschaafd uitziet, draagt het dus ook nog eens lekker comfortabel. Het schuift niet, het doet m’n bot op de pols geen pijn, het irriteert niets… Gewoon een bijzonder fijn horloge.
De wijzerplaat wordt door sommigen als druk ervaren. Je hebt geprinte markers per uur, 24 stuks. De AM-PM verwijzing is komen te vervallen sinds 1953, maar als de urenwijzer links staat is het middag of avond, staat ie rechts dan is het nacht of morgen.
De Lume is niet om over naar huis te schrijven, het is tenslotte geen Seiko. Het is hetzelfde fenomeen als op mijn Glycine Combat Vintage 7: De wijzers doen heel OK mee, de lume pips op de plaat zijn maar zwakjes. Al moet ik zeggen dat ze wel vrij lang zwakjes licht geven. dus het doet wat het moet doen.
De wijzers zijn mijn favoriete implementatie van de Airman. Niet de allereerste Dauphine set, maar gewoon de naar achter uitstekende pijl en de potloodwijzer voor de minuten. Ze zijn verder netjes gebrushed, en ook de lume is mooi gelijkmatig aangebracht.
In de oorspronkelijke versie van de Airman was de bezel verder gewoon niet voorzien van enige ratcheting. Het was een vrij ronddraaiende traploze bezel zodat je met de schroef op vier akelig precies tijdszones van 20 minuten verschil kon instellen. Traploos. Daarom zit die schroef daar ook:
Helaas is het zo dat ze daar op deze referentie totaal nodeloos vanaf gestapt zijn. De bezel is een vrolijk voortklikkende bi-directionele ratcheting bezel met als ik het wel heb achtenveertig clicks of zo. En dat vind ik jammer. Het zijn weliswaar kwalitatief goede klikken, het gaat zwaar en er zit nul speling op. Maar waarom dan die schroef op vier? Was traploosheid nu niet het hele punt van deze implementatie? Watsgeburt?
Bovendien is de bezel insert niet uitgelijnd met de indices op de plaat. Zie hier een foto waarop m’n lokale tijd een uur versprongen is:
De wijzer, cijfers en indice zijn allemaal kaarsrecht uitgelijnd, maar de bezel insert zit er exact een halve klik naast. Man man man man man, hoe hebben ze dat ontwerp zo kunnen verneuken? Blijkbaar hebben alle voorgaande heren die dit horloge bepoteld hebben de GMT functie nog nooit gebruikt.
Aan de andere kant, de afwerking is wel top. De kronen zijn retecool afgewerkt, één met het welbekende wafelpatroon en één met het oude Glycine logo van voor de Armani-tijd:
De zijkant ziet er ook cool uit. Straf naar beneden lopende aanwezige lugs. Van boven licht gebrushed, met een facetje wat overloopt in een gepolijste zijkant.
Ik zie met macro dat ie een schaafplekje opgelopen heeft, maar verder is het horloge echt in mint staat. De zijkant doet me ergens aan zowel m’n Squale als ook de Blancpain fifty fathoms denken. De hoekige lugs zijn het Squale element, de ronde uitstulpende gepolijste kast is het Blancpain element. Al met al een mooie dynamische kast, waar voor dit geld van alles op gebeurt:
Het uurwerk is dan weer niet om over naar huis te schrijven. Het enige wat een beetje leuk is afgewerkt is de rotor met wat geneve-striping en een kek vliegtuigje er op. Verder is het een standaard Sellita SW300-1 die na een raderwerk-tweak in 24 uur rondloopt met een frequentie van 28.800 slagen per uur. Het horloge heeft dus ook de standaard krachtreserve van 48 uur.
Al met al ben ik zeer in m’n nopjes met de aanwinst. Het is een klassieker die een zeer bewogen geschiedenis heeft. Deze versie heeft helaas wat nukken rond de bezel, maar als je naar het stuk an sich kijkt maken de prachtige blauwe faded wijzerplaat, het comfort en het totaal unieke ontwerp die tekortkoming meer dan goed.
Een blijvertje dus.
