Morgen is het de dag dat ik Abraham in zijn ogen mag kijken 
Het spookte al langer door mijn hoofd dat ik altijd “maar” met goedkopere horloges bezig ben en dat ik mezelf eigenlijk een Omega cadeau wilde doen voor mijn 50ste verjaardag. Maar wat voor Omega wilde ik dan. Nou, eentje waar ik geen duizenden aan kwijt zou zijn, maar een wat grotere vintage. Liefst iets rond de 36/37mm omdat ikzelf geen kleine polsen heb. Een klein beetje patina zou niet zo erg zijn als hij verder in een nette staat zou zijn en ik moest er een klik mee zou hebben. Dat laatste heb ik niet zo snel dus veel passeerden zonder aankoop. Totdat ik een tijdje geleden ergens in een post bovenstaande verhaaltje liet vallen en ik van een gewaardeerd HF lid een PB kreeg dat hij zou kijken wat hij had liggen en dat eventueel mocht verhuizen. Een aantal dagen later kreeg ik onderstaande foto met een begeleidend schrijven.
Toen viel eigenlijk direct al mijn oog op de linker. Vrouwlief wist van mijn wens en ook die zei eigenlijk direct: de linker. Dus … wat berichten over de lijn heen en weer gestuurd en voor een avond afgesproken om hem in real life te aanschouwen. We werden na 5 kwartier rijden heel hartelijk ontvangen met koffie en eigen gebakken kruidkoek. Er was direct een leuke onderlinge klik en het ging al snel over koetjes en kalfjes. Toen moesten de klokjes toch echt even op tafel komen voordat de avond voorbij was 
De keuze was vrij snel gemaakt en de linker ging mee naar huis.
Wat ging er dan eigenlijk in closeup mee naar huis? Nou … deze Omega 2640-8SC met 283 kaliber uit 1952.
Tijdens de koffie bij het HF lid hebben we het er nog over gehad: laten we even naar de sleuteltafel lopen om hem op de timegrapher te leggen, maar door alle gezelligheid zijn we dat min of meer vergeten en riep vrouwlief ineens: kom, laten we gaan want morgen mogen we weer vroeg aan de bak. Dus afscheid genomen en naar huis gereden. Bij thuiskomst het uurwerk op de timegrapher gelegd om eens te zien wat hij deed en daar schrok ik eigenlijk wel een klein beetje van. Er was wel aangegeven dat de onderhoudshistorie niet bekend was en een service aan te bevelen was, maar het uurwerk liep dus zou het wel meevallen (dacht ik).
Vervolgens kwam het Hemelvaartweekend tussendoor en kon ik er niets aan doen. Bij thuiskomst van een lekker lang weekend kamperen het uurwerk opgepakt en op mijn gemak rustig aan alles uit elkaar geschroefd en in de Elma gestopt.
Tussentijds een foto gemaakt van de opbouw want OH wat glimt zo’n uurwerk toch mooi.
Nadat ik klaar was met het opbouwen volgde het eerste beeld van de timegrapher. Op zich helemaal geen slecht beeld en 10x beter dan hoe het voor de service was. Dus hier konden we wel wat mee.
De BE was naar mijn idee te hoog. Ik probeer als het even kan beneden de 1.0 uit te komen. Vaak lukt dat, maar niet altijd even goed. Dus de balans eraf, met de kleinste schroevendraaier de balansveer verdraaid tov de as. Na de eerste poging tot het verlagen van de BE was dit mijn tweede beeld. De BE omlaag en de amplitude omhoog. Nog niet echt hoog, maar wel hoger dan dat het was.
Vervolgens wilde ik de snelheid met het kompas afstellen en gebeurde er iets vreemds. De BE wisselde om en mijn beeld werd raar. Kreeg golfjes en de amplitude klapte naar beneden.
Mijn eerste gedachte was: zou er viezigheid/stofje/haartje op de balasveer terecht zijn gekomen. Dus heb de balans eraf gehaald om te inspecteren, maar kon niet echt iets vinden. Vervolgens wilde ik de balans terugplaatsen en toen begon “het feest”. Ik had de balans teruggezet op de platine, wilde de kloof op zijn plek schuiven en hoorde ik ineens een “TIK”. Geen idee wat dat was, maar bij opnieuw kijken zag ik dat de veer tussen de pootjes van het kompas vandaan was gesprongen. Hoe dat kon … Joost mag het weten.
Heb toen de hulp van @basvg en @TKH ingeroepen. Dat is ZO fijn als je het op dat moment even zelf niet meer weet of ziet zitten. Ik had ze tijdens de demontage/service al eerder op de lijn omdat ik van de balanskloof het incabloc niet uit elkaar kreeg. Lees: ik kreeg de deksteen niet van het chaton af. Deze zat compleet vast. Daar kreeg ik van beide de gouden tip: “Pak een stukje verse Rodico, druk de deksteen erin en probeer het chaton met een draaiende beweging eraf te draaien”. En dat lukte. Ik ben vergeten een foto te maken van wat ik aantrof, maar Tim omschreef het als ketelsteen en zo zag dat er exact uit.
Ik heb de veer tussen de pootjes terug geplaatst, maar het was het gebeurd met de pret en kreeg ik het uurwerk niet meer aan de praat. Het leek ook of de veer helemaal uit zijn verband was gesprongen. Daar moet een bepaalde kracht achter hebben gezeten. Dat verklaarde denk ik ook wel de TIK die ik hoorde.
Bas is een meester in het plooien van veren. Ik heb dat zelf ook al een aantal maal gedaan en is me vrij vaak goed gelukt. Zowel Tim als Bas gaven aan: Dat wordt plooien want de lijnen kloppen niet. De balans van de kloof gehaald en die gaven mij dit beeld.
Mijn excuses voor de slechte kwaliteit foto’s. Deze heb ik met mijn telefoon rechtstreeks van beeld geschoten omdat ik enigszins in “paniek” was. Normaal maak ik ze met de microscoop rechtstreeks naar SD kaart.
Na mijn eerste poging tot plooien zag het er op het beeld van bovenaf niet verkeerd uit. Enkel rechtsboven was het naar mijn idee nog niet helemaal in orde.
Ondanks dat de balansveer redelijk in orde leek wilde het uurwerk niet lopen. Ik had het gevoel of er een bepaalde weerstand zat wanneer ik met de puffer het balans aan probeerde te “slingeren”. Het bewoog wel maar stopte. Besloten om het anker eruit te halen en de vrije slag te controleren. Maar dat gaf geen verandering en het beeld was hetzelfde.
Wat nu. Dan de astappen van de balans maar eens opnieuw inspecteren. Dat had in namelijk in mijn enthousiasme verzaakt. Ja, oppervlakkig bekeken, maar niet in closeup
De onderste astap zag er helemaal zo vreemd niet uit.
Maar toen kwam de bovenste … 
Die was door de ketelsteen mooi tot paddestoeltje geslepen.
Ik was er op dat moment even klaar mee en heb het uurwerk aan de kant gelegd. Slapen ging niet en heb de vroege uurtjes nog gezien. Hoe een oplossing te bedenken/maken voor dit probleem.
Daar kwam mijn hele gulle redder in nood in beeld … Bas gaf aan een “Frankenstein” Omega te hebben die hij met allerlei verzamelde onderdelen in elkaar heeft gezet en een goede balans had, maar het horloge hem niet heel veel deed. Initieel wilde ik dit niet aannemen, maar met wat heen en weer gesprekken toch de gift aangenomen. Vanuit mijn kant natuurlijk de opmerking dat we wel een oplossing moesten gaan bedenken voor zijn horloge.
Dus gisteren de pakketdienst op de stoep met een aangetekend pakketje. Daar zat iets in wat zou moeten passen. De balans van Bas zijn uurwerk eruit gehaald en toen viel er nog een kwartje bij mij. Ik kon zijn spiraalveer vergelijken met die van mijn uurwerk en zag direct al een verschil.
In mijn piton zit een spie en dat hoort helemaal niet. Daar is dus eerder aan gewerkt …
Maar goed, Bas zijn balans erop gezet en toen begon mijn hartje van vreugde wat sneller te kloppen. Dit was het eerste beeld zonder enig inregelwerk.
Na wat inregelen was dit het eindresultaat… kijk die amplitude eens 
Nu konden de wijzerplaat en de wijzers erop om hem weer terug te stoppen in de kast. Die kast heb ik in de ultrasoon gehad en het glaasje gepolijst. Het glas wil ik denk ik nog vervangen omdat er een klein beetje craquelé in zit. Er zit geen Omega logo in. Dat was in die tijd nog niet en wie zegt dat dit nog het originele glas is.
Anyhow … toen zag hij er zo uit. Foto voor de deksel erop ging.
En de voorkant.
Vanmorgen bij de lokale juwelier nog een passende band uitgezocht omdat ikzelf niets had liggen wat qua kleur paste.
En nu stiekem al een dag te vroeg aan mijn pols … 
Het HF lid waar ik dit horloge van over heb mogen nemen heb ik al contact mee gehad. Als het goed ik kan ik aankomende woensdag een donor uurwerk kopen met een goede balans erin. Er zijn wat afspraken gemaakt over de kosten en dat gaat dus helemaal goed komen. Dan kunnen we op die manier het uurwerk van Bas ook weer helemaal in orde maken.
Mooi zo’n club fijne mensen bij elkaar die elkaar nog wat gunnen. Dat blijft me iedere keer weer verbazen. Ik kan in ieder geval morgen mijn 50ste verjaardag vieren met een super mooie Omega aan mijn pols.
Bas en Tim … bedankt voor het aanhoren van mijn paniekerige klaagzang. Fijn om een klankbord te hebben om mee te sparren.
