Het is 30 jaar geleden dat de Falklandoorlog tussen Argentinië en het Verenigd Koninkrijk uitgevochten werd. Tijd om daar eens wat aandacht aan te besteden, ook omdat er een horloge-haakje aan het verhaal zit.
Na de tweede wereldoorlog was het Verenigd Koninkrijk in een weinig benijdenswaardige positie. Ze hadden de oorlog wel gewonnen, maar de bevolking was oorlogsmoe en de koloniën gingen voor hun onafhankelijkheid. De economie was volledig gericht op productie van wapens en dat zou een enorme omschakeling vergen. Tijdens de oorlog werd het land geleid door een regering van eenheid, maar nu staken de tegenstellingen in deze standenmaatschappij weer de kop op.
Churchill voerde een klassieke verkiezingscampagne, maar daar zat de bevolking niet op te wachten. De arbeidersklasse leefde in armoedige en ongezonde omstandigheden en na de overwinning wilden ze dat daar snel iets aangedaan werd.
Strategisch ging het ook al niet voor de wind. De koloniën roerden zich. Het Rode Leger stond op een steenworp van de Britse eenheden en leek “not amused”.
Het VK had het eerste onderzoek naar atoomwapens, het McMahon Act
http://en.wikipedia.org/wiki/Tube_Alloys]Tube Alloys
project, dat uiteindelijk zou opgaan in het Manhatten Project, een samenwerking tussen de USA, VK en Canada. De Britten waren dan ook geschokt toen de USA na de oorlog de [url=http://en.wikipedia.org/wiki/Atomic_Energy_Act_of_1946[/url] bekend maakten en bleek dat de Britten geen toegang kregen tot de resultaten van het onderzoek.
Ondertussen dreigde de koude oorlog en Britse wetenschappers werden teruggeroepen uit de US om een eigen atoombom te ontwikkelen voor het moederland. Dat leidde tot de Red Beard
http://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Hurricane]Hurricane
, eerder een testopstelling dan een wapen. Dit werd verder ontwikkeld tot de Blue Danube, het eerste Britse nucleaire wapen en uiteindelijk tot [url=http://en.wikipedia.org/wiki/Red_Beard_(nuclear_weapon)[/url], het eerste tactische nucleaire wapen dat echt inzetbaar zou zijn.
Allemaal goed en wel, maar je kan een atoombom natuurlijk moeilijk met de post opsturen.
De Britten gebruikten tijdens de oorlog viermotorige (zuigermotoren) strategische bommenwerpers en op het einde was de Avro Lancaster de standaard bommenwerper. Een verdere ontwikkeling, de Avro Lincoln kwam niet meer in actie. Reeds op het einde van WWII waren de eerste straaljagers verschenen en het leek dus onwaarschijnlijk dat dit type bommenwerper in staat zou zijn een nucleair wapen af te leveren.
De Britten starten het V bomber program op: de Handley Page Victor
http://en.wikipedia.org/wiki/Vickers_Valiant]Vickers Valiant
, de Avro Vulcan en de [url=http://en.wikipedia.org/wiki/Handley_Page_Victor[/url] werden voorgesteld. De Vulcan en de Victor waren revolutionair en beide bedrijven kregen toestemming hun voorstel te ontwikkelen als garantie tegen het falen van het andere ontwerp. Vickers mocht zijn voorstel verder ontwikkelen omdat het veel conventioneler was en dus veel eerder klaar zou zijn.
De bedoeling was dat deze bommenwerpers snel en op grote hoogte naar hun doel zouden vliegen om daar hun nucleair wapen af te leveren. Daarvoor moest het vliegtuig tijdens de vlucht kunnen bijtanken, en van elk toestel werd dan ook een tankervariant ontworpen.
Toen in 1960 bleek dat de USSR in staat was dit type vliegtuigen neer te halen
moesten deze bommenwerpers onder de radar doorvliegen om boven het doel “op te duiken” om de bom af te werpen. Dit veroorzaakte metaalmoeheid in de vleugel van de Valiant en die werd uit dienst genomen.
Geeuw, zal u denken. En wat heeft dit te maken met de Falklandoorlog? En wanneer zie ik eens foto’s van horloges?
Mijn antwoord: dat komt in deel II en III, aandachtig publiek.
