Ik weet gewoon niet hoe ik het moet omschrijven. Echt niet. Geen idee waar te beginnen.
Het begon met een plaatje van een Technos lang geleden. Ik vind dit een heel bijzonder merk met bijzondere horloges. Niet allemaal natuurlijk maar bepaalde series… wow.
EBay Frankrijk. Ik zocht naar een Technos met een onvervalste jaren zeventig uitstraling. Kwam via Google op een advertentie van een Walloniër en drukte gewoon gelijk op kopen. Ergens dacht ik gewoon : ‘dit is te mooi om waar te zijn dus ik doe het’. Normaal gezien absoluut af te raden maar aangezien ik ondertussen weet waar ik op moet letten voelde het niet als een achterlijke actie. Waarvan acte.
Bij thuiskomst lag er een pakketje op tafel. POST BE. Yes.
Wat er daarna volgde voelde als kerst 1982.
Ik was toen 8 jaar oud en het was zo’n kerst dat alles meezat. Witte straten. Warm huis. De geur van warme chocolademelk en mijn moeder die het kerstdiner aan het voorbereiden was. Papa vroeg thuis en kerstmuziek uit de boxen van de platenspeler. Onder de kerstboom pakketjes. Met namen erop. We waren met vijf en mijn vader verdiende modaal. We kwamen niets tekort.
Die avond hoopte ik enorm op een autootje dat ik bij de Bart Smit had gezien toen ik met mijn moeder een verjaardagscadeau voor mijn neefje kocht. Een rode Simca 1:43 met vering en deurtjes en kofferbak die open konden. Wat een bak.
Pakjesavond… Die avond had ik al 3 pakjes uitgepakt en mijn best gedaan zo blij mogelijk te reageren. Maar die Simca, die bleef maar rondrijden in mijn hoofd.
Het laatste pakje was te klein, te licht en het kon hem simpelweg niet zijn… ik had hem wel laten zien in de Bart Smit maar mama was haastig aan het zoeken naar iets voor mijn neefje. Ooit… ooit…
Het papier scheurde ik er tergend langzaam af en ik zag het logo van Siku… nee? En ja hoor… daar kwam mijn droomautootje tevoorschijn. De rest van de avond kan ik mij niet meer herinneren… ik heb alleen maar gekeken, gereden, gedaan of we met de familie op stap waren in de simca en gepraat met de denkbeeldige bestuurders die om de één of andere reden elke 2 meter in en uit MOESTEN stappen. Haha
Gisteren gebeurde mij ongeveer hetzelfde. Alles wat ik niet durfde te hopen werd bewaarheid. Wat een belachelijk mooi horloge. In 40 jaar tijd is er werkelijk helemaal niets veranderd aan deze Technos. En ik kwam tot de conclusie dat ik dus ook niets veranderd ben. Blij als een kind.
What’s in a name, maar deze is echt techNOS