Het is weer zo zover: ik ga (weinig) geld uitgeven aan onzinhorloges in plaats van naar mijn ultieme horlogedoel toe te werken
Deze keer praat ik het naar mezelf op de volgende manier goed: ik had ooit een Bertucci field watch. Quartz dingetje, voor 50% korting bij de Bever gekocht toen ze met het merk ophielden of zo. Heb het altijd een heerlijk ding gevonden: het was m’n ultieme beater.
Tot op het punt dat ik ‘m echt stuk gebeaterd heb. Het ding ligt nu al een paar jaar met een kapot glaasje, een gedeukte plaat en een lekkend batterijtje in de kast.
Kwam ‘m recentelijk weer tegen en dacht: even via google eentje op de kop tikken. Wat blijkt nu: lastiger dan ik dacht. Ondanks de Japanse uitwerken en Chinese kasten zijn het technisch gezien Amerikaanse horloges. Ze zijn hier niet per sé populair. Tuurlijk kan ik importeren maar dan wordt het weer (relatief) duur.
Wat schetst mijn verbazing toen ome Goegel me een alternatief suggereerde van Boderry. Een goedkoop Chinees merk dat blijkbaar is ontstaan tijdens mijn grote horloge-winterslaap en de kast van de Bertucci field vrijwel 1 op 1 kopieert. Wel nemen ze nog even Omega’s twisted lugs mee
Maar dan met een automatisch NH35 uurwerk.
En in het door mij zo geliefde brons.
En nog steeds goedkoper dan de Bertucci
Heb nog nooit een horloge uit China besteld (althans direct dan…ik realiseer me dat veel van mijn affordable horloges er uiteindelijk vandaan komen) dus het moest er maar eens van komen voordat de uitzondering op importheffing er doorheen is.
Minder spannend dan je denkt. Tijdens een verhuizing glaasje gebroken door tegen de hoek van een metalen werkbank te knallen. Stukje glas bekraste de wijzerplaat. Vervolgens uit frustratie in een willekeurige doos gemikt zonder het batterijtje eruit te halen. Gewoon lomp en dom dus. Maar da’s het fijne van een echte beater: boeit niet.
De kast is onverwoestbaar Ik vind het ook jammer dat deze Boderry (wat een naam…) geen fixed lugs heeft. Het was ook echt precies verkeerd gegaan zeg maar. Met een zware bank in m’n handen vol met het glas op een metalen hoek die niet meegeeft. Ik kan dit Bertucci nauwelijks kwalijk nemen en vind het, voor wat het is, nog steeds een gaaf ‘rugged’ merk.
Oké, er lijkt zich een voorkeur af te tekenen. Het grappige is dat ik in eerste instantie misschien het meest gecharmeerd was van de rode, maar in mijn omgeving vond men dat al een vergissing. Blijkbaar klopt dat