Ah, vrijdag, tijd voor een NA-topic met wat plaatjes (onderaan, voor degenen die gauw verveeld zijn door ellenlang gewauwel).
Als jongeman las ik graag het tijdschrift Auto Motor und Sport, en daarin kwam regelmatig een Werbung voorbij van een Amerikaan met een enorme onderkaak, een contemplatieve blik in de ogen, gestoken in een leren jasje en met een cool horloge om zijn pols.
Ik nam me voor zo’n ding aan te schaffen, maar mijn Breitling-aspiraties raakten vanwege mijn noest vakkenvullend bijeengeschraapte Prisma-budget al gauw in de vergetelheid.
20 jaar later, oftewel onlangs, constateerde ik dat het tijd was voor een mechanische chronograaf. De Navitimer kwam ik min of meer toevallig weer op het spoor in deze zoektocht, en langzaam aan herleefde ook de hebberigheid van vroeger.
Enige twijfel was er ook, want inmiddels vind ik acteurs die cosplayen als piloten helemaal niet zo cool meer, ziet de contemplatieve blik uit die Werbung er au fond toch vooral leeg uit, en had de Navitimer in mijn beleving het licht primitieve aura gekregen van een smaak uit een voorgaand stadium van evolutie: ja, ik vond Carmen Electra destijds enorm lekker, en ja, stiekem vind ik dat nog steeds wel, maar ik zie nu ook wel dat het niet de meest verfijnde vorm van lekkerheid is, en dat het niet het meest ontwikkelde deel van mijn brein is dat erop reageert. Is dat erg? Nope. Lekker blijft lekker.
De Sinn 903 kwam natuurlijk ook nog ter sprake.
En inderdaad, rationeel bekeken is hij duidelijk in het voordeel, en als het om authenticiteit gaat zou je ook best kunnen argumenteren dat de Sinn de meest originele Navitimer is.
Maar de Navitimer verbergt zijn vadsigheid beter dan de 903, en dat volledig gepolijste geeft hem iets elegants waar de 903 robuuster overkomt:
Verder houd ik van de overdadige details op de Breitling, zoals die kitscherige B aan de chronograafsecondewijzer, het gevleugelde logo en informatieve tekst die het maximalistische thema toch net iets beter doorzetten dan het stijlvolle, maar ook wat Spartaanse Sinn-logoschrift. Zelfs de contrasterende en nergens mee matchende datumschijf werkt in dat opzicht beter dan de keurig donkere versie die zich zo ijverig probeert te verstoppen op de 903.
Maakt dat de Navitimer het extra geld waard? Nee, maar laten we vooral niet rationeel gaan doen. Lekker blijft lekker.
Tijd voor foto’s. Alle goede wil ten spijt ben ik gebonden aan de matige kwaliteit van de camera van mijn ethisch geproduceerde deugkneuzenphone, dus vergeef me dat.
De wijzerplaat, wijzers, indices, alles speelt mooi met het licht. En dankzij het grondig ontspiegelde saffierglas kun je het ook nog eens goed zien.
Nog eens over die dikte: de hele trukendoos is opengetrokken om 14,6 mm er slank uit te laten zien. Stevig getande bezel, hoge lugs, bol achterdeksel… Alles werkt samen om dit er op de pols uit te laten zien als een horloge van 12 à 13 mm.
Inmiddels heb ik er ook een aantal bandjes bij, naast bovenstaande Hirsch Lucca van de forumsponsor. Nog een Lucca, maar dan in het zwart:
Een groen exemplaar van Pebro:
Maar ook een legergroene NATO gaat heel goed:
Een kastanjebruine suède Molequin is nog onderweg.
Sinds de aanschaf, ruim twee weken geleden, is de Navitimer nog geen dag van mijn pols geweest, dus ik ga er voorlopig van uit dat het een succes is.
TL;DR: Navitimer gekocht. Blij mee!
gefeliciteerd!
en heel mooi horloge! Blijft ook 1 van mijn “doelen” op horlogegebied. Gaat er zeker komen ooit.
en heel leuk beschreven ! Carmen heet ze zeg je…??
Maar ik ben een tikje te digitaal georiënteerd, te weinig in een vliegtuig te vinden, en/of te vlot in hoofdrekenen om er heel veel mee te doen, vermoed ik. Een fooi uitrekenen lukt me ook nog wel zonder rekenliniaal.