Inmiddels al tig topics gelezen op het forum, maar ga zo af en toe nog even terug naar dit topic of bekijk de aflevering in de fysieke strip. Daar word je stil van…
Ik hoop dat Ted zijn rust heeft gevonden. Fijn om te zien dat hij voortleeft op dit mooie forum.
Al ken je elkaar niet en kunnen werelden zo van elkaar verschillen, deze hobby is toch maar iets moois wat je met medeliefhebbers kunt delen.
Hoe zou het geweest zijn? Om weg te gaan van hier, van alles wat je kent en ooit gekend hebt? Waar ons leven door ging met het verzamelen van horloges, zoeken naar dat ene droom horloge, de onrust in velen van ons.
Voor Ted stond de grote wijzer stil. Prachtig topic dit.
Nu twee jaar na de dag dat er massaal afscheid werd genomen van @MonsterT
En dan kwam afgelopen weekend nog het bericht van @Marc_B1 langs dat een ander forumlid, @Morse ons is ontvallen:
Ook al heb ik de beide leden nooit persoonlijk gekend, het feit dat je samen een gemeenschappelijk hobby hebt en deel uitmaakt van deze zelfde community, maakt dat het allemaal toch een stuk dichterbij komt dan een willekeurig krantenbericht.
Een mooi moment om even stil te staan bij het gemis, maar ook bij de narigheid die thans deze wereld ontsiert. Mensen, laat elkaar in zijn/haar waarde en geniet van iedere dag die jou is gegund!
Ted en Chris, maak er jullie feestje van, waar jullie nu dan ook moge zijn!
Dit topic heeft in mijn gehele periode als lid van HF het meeste indruk op mij gemaakt!
Vandaag is dat inmiddels weer 3 jaar geleden, maar dat maakt de emoties van het bericht er niet minder op.
In dat kader, een moment om even stil te staan bij het ontvallen van MonsterT, maar ook net iets meer dan een jaar geleden Morse en eerder dit jaar Horlogeopa
Zeker. Het is een mooie dag hier, met een prachtige blauwe lucht. Een mooie dag om even stil te staan bij hen die ons ontvallen zijn, de mensen om ons heen en bij het leven zelf.
Dank voor het onder de aandacht brengen. Ik zie dit topic nu voor het eerst. Moet er gewoon bijna van janken. Ligt aan mij, zaken als deze boeiden me vroeger allemaal geen r**t. Sinds kinderen en naderende midlife ben ik gewoon een slappe zak geworden. Goed om eens in de zoveel tijd stil te staan bij degenen die ons zijn ontvallen. Het leven gaat al zo snel.
Ik denk eerder dat je je nu echt realiseert dat je naasten echt het belangrijkste in je leven zijn en dat gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is. Je bent een mens met een hart dat niet van steen is.
@RonnieB, Ronald, ik snap je heel goed, dat het hard bij je binnem komt. Het is heel naar en heel mooi tegelijk. Dubbele gevoelens zijn meestal de moeilijkste om te kunnen begrijpen/aanvoelen.
Zo lang iemand gezond is, is er geen verlangen naar het einde. Maar als je bijvoorbeeld nog maar circa 6 tot 10-12 maanden - door ziekte(n) - te leven hebt, dan wordt dat allemaal geheel anders beleefd.
Dan wordt het verlangen naar het einde een dagelijks gevoel, dat bij je blijft totdat je uiteindelijk je einde hebt bereikt. Dan zijn de laatste dagen het zwaarst, omdat het einde dichtbij en bijna tastbaar/voelbaar is.
Ik wens iedereen een goede gezondheid en een lang leven toe. Wie wil dat niet, zolang de gezondheid maar goed (genoeg) blijft.