In februari van dit jaar was het leven nog simpel. Ik had een Rodania die ik in 2002 voor mijn 21e verjaardag gekregen had, en dat was het. Ik wist dat horloges vroeger opgewonden moesten worden, maar dat batterijtjes die rol tegenwoordig op zich genomen hadden.
Maar dan kwam die vermaledijde rondreis in Zwitserland. Op een gegeven moment waren we aan het rondkuieren in Interlaken, en het viel ons op dat we daar geen 10 passen konden zetten zonder een nieuwe juwelier te zien. Het waren er zoveel, dat we ons uiteindelijk verplicht voelden om er toch maar eens eentje binnen te stappen. We keken even rond, en ervan uitgaand dat niemand Nederlands verstond liet mijn vriendin zich ontvallen bij het zien van een bepaald horloge: “deze is toch echt oerlelijk!”. “Nou, dat valt wel mee hoor”, hoorden we tot onze verschrikking 1 van de verkoopsters antwoorden.
Gelukkig kon ze er wel mee lachen en nadat het grootste deel van het schaamrood was verdwenen luisterden we met veel interesse wat ze allemaal te vertellen had over de horloges die ze verkocht. Het was hier dat ik voor het eerst over automatische horloges hoorde. Mijn interesse was gewekt, en bij terugkomst in Nederland sloeg het virus (horloge-, niet dat ander) keihard toe. Ettelijke horlogeforum- en youtube-uren later is ook dit gat in mijn cultuur weer een beetje gedicht. Al ben ik nog lang geen specialist, ik kan toch al een beetje meepraten.
Een Dan Henry 1964 met Aston Martin DB5 op de caseback werd mijn eerste aankoop, een Orient Ray ll mijn eerste automaat. Volgend jaar stappen we in het huwelijksbootje, de zoektocht naar een mooi horloge speciaal voor deze gelegenheid is sinds kort ten einde. De bestelling is geplaatst, een NA-topic nakende.
