Hier is typisch sprake van een verslavingspiek in het beginstadium van de passie - of noem het een ziekte?
Dat duurt ongeveer één tot max. drie jaar. In het begin is alles leuk en spannend en je ‘verzamelt’ en koopt je suf. Tot je tot de ontdekking komt dat je nauwelijks meer weet wat je eigenlijk hebt en eens goed gaat nadenken wat je nou eigenlijk echt wil.
Het is mij jaren geleden al overkomen toen ik door het aan het horlogeverzamelvirus verwante vulpenvirus werd besmet. Het begon toen ik ontdekte dat ik een paar mooie vulpennen in huis had: de Parker 51 van mijn vader, de oude Amerikaanse Wearever die mijn schoonmoeder in de bevrijdingstijd voor haar (toen nog) verloofde van een Amerikaanse soldaat had gekocht, mijn eigen eerste Parker 45 school pen en mijn eerste Montblanc Monterosa die overigens nooit echt goed heeft willen schrijven. Alles maar een schoongemaakt en opgepoetst. Leuk die pennen bij elkaar in een displaytje in de boekenkast!
In minder dan een jaar tijd had ik ineens meer dan 200 vulpennen. Van alles wat, uit allerlei perioden, allerlei merken, heel en kapot, rijp en groen. Toen ben ik gaan schiften en gerichter gaan werken naar die aspecten die me werkelijk bleken te interesseren. In de jaren daarna heb ik dus weer heel veel weggedaan. Soms weggegeven maar veel ook weer verkocht, ik ben gekke Henkie niet. Vervolgens en intussen kocht ik weer andere vulpennen, tot dat er een soort stabiele situatie ontstond met een evenwicht in aankoop en verkoop waardoor de hobby zich in feite zelf ging betalen en er geen (of in ieder geval niet zoveel) geld meer bij moest. Ik ben gaan specialiseren in herkomst; pennen van voornamelijk Nederlands fabricaat en in tijd, d.w.z. bij voorkeur uit de periode van vóór de 2e WO. Ook het criterium kwaliteit ging uiteraard een steeds belangrijker rol spelen. Daarnaast bekwaamde ik me steeds verder in het restaureren tot zo mogelijk nieuwstaat van die oude pennetjes. Als bijzondere specialisatie ben ik ook ebonieten vulpennen -liefst ook vintage- uit India gaan verzamelen.
Een paar jaar geleden kwam er over de redelijk stabiele vulpenmanie een nieuwe virale aandoening bij: Horloges. En gek genoeg ging het weer precies het zelfde: ik graaide alles binnen wat ik te pakken kon krijgen - binnen het door mij te veroorloven budget, dat wel. Door de vulpen gekte al wat wijzer geworden kwam het moment van de waarheid ook wat eerder en begon ik al snel allerlei ongeschikte ‘zooi’ weer weg te doen. e-Bay en af en toe Marktplaats waren daarbij behulpzaam. Ik was toen nog niet zo thuis op het Forum hier, maar sinds ik hier op het HF rondzwerf heb ik wel veel bijgeleerd.
Desondanks is het aantal klokjes wat ik nu in bezit heb toch nog -in zo’n 5 jaar tijd- opgelopen tot meer dan 100. Ik schrik er zelf van af en toe. Ongeveer de helft kan eigenlijk wel weg, maar in wegdoen ben ik niet zo goed… Ik denk dat er alles bij elkaar zo’n 50 stuks zullen/moet/kunnen overblijven waar ik op de een of andere manier iets mee heb. Een klein aantal, zo’n 10 a 15 stuks die ik regelmatig en graag draag. Verder twee erf stukjes die ik graag bij bijzondere gelegenheden draag en de rest is eigenlijk gewoon verzamel object, maar daar ben ik wel dusdanig aan gehecht dat ze niet meer weg mogen.
Dat is dan net zo als met de ongeveer 600 vulpennen die de collectie inmiddels omvat. Dat lijkt veel, maar ik schat dat ik in de afgelopen tien jaar ook meer dan duizend pennen weer verhandeld heb, dat is best leuk, want daar betaal ik deze hobby’s mee en het is bevredigend omdat de door mij gerestaureerde pennen die ik weer verkoop bijna altijd een andere verzamelaar weer gelukkig maken. Ik rouleer regelmatig een stuk of tien pennen, de rest ligt alleen maar in een vitrine kast mooi te wezen.
Ik kan onmogelijk met 600 pennen schrijven en en ook geen 100 horloges dragen, maar het is wèl leuk om ze te hebben en houden, al die objectjes hebben hun geschiedenis en vaak een heel persoonlijk getint verhaal, al was het alleen al de fabricagegeschiedenis, de herkomst en hoe ik er vervolgens aan gekomen ben. Dat historische aspect en het restaureren zijn voor mij de belangrijkste drijfveren voor deze fascinerende verzamel hobby, en ik ben blij dat ik mij daarin enigszins heb kunnen beperken tot vulpennen en horloges… alhoewel, er zijn stiekem ook nog -maar minder of niet meer actief groeiend - wat bescheiden andere collecties overgebleven uit vroeger tijden: de HO treintjes, de camera’s die in de loop van mijn leven hier zijn blijven hangen (maar ik was tenslotte ooit eens fotograaf) en er is ook nog ergens een showdisplay met oude Matchbox autootjes en een tuin vol Bonsaibomen. Met die laatste collectie hou ik me overigens wèl actief bezig anders gaan ze dood.
Als mensen mij dus vragen of ik me ooit wel eens verveel… nou nee… 
@JapanCameraFan Herkenbaar? Uhm… ja! Waarom heet jij trouwens JapanCamerafan? Toch niet? Of wel? Ook gij Brutus?
