Dubbele NA met een persoonlijke touch.
Dit verhaal is sowieso TLDR. Vandaar heb ik uitklap hoofdstukken gemaakt. Voor degene geïnteresseerd in het hele verhaal, klik op de pijltjes!
Zoals enkele van jullie weten, was ik al geobsedeerd sinds de eerste geruchten van de herintroductie van de 6119-8460 “Gene Kranz”.
We starten met een muziekje;
Vergelijkbaar met de
Kon ik de SRPL91/93 niet loslaten.
Dagenlang @JuKo lastig vallen met talloze vragen, photoshoppen om digitaal te passen…
Oa man, wat een twijfel weer. Ik heb al veel te veel horloges en weet dat ik lastig afscheid kan nemen…
Maar Jezus. Een historisch iconisch model, bidirectionele lunette waardoor je een geluidloze fidget hebt…
Een robust werkpaard met mooie afwerking, dag datum, countdown lunette voor het timen van consulten…
Kijk!
Het perfecte kantoor/dienstreis horloge…
Rollercoaster van emoties
Ondertussen ging het steeds slechter met mijn vader. Ten tijden van de King Seiko, was dit nog het beeld;
Nu was zat hij ondertussen al een tijdje in het palliatieve stadium. Een enorme rollercoaster van emoties kan ik je vertellen… 
Zoals zovaak, geeft het kopen van een nieuw horloge, een kleine dopamine boost. Het maakt het verdriet enigsinds, al is het maar heel even, tijdelijk iets lichter.
Voordat ik het wist was het horloge besteld (een eigenschap die mijn pa, absoluut niet kon waarderen).
Dezelfde nacht, ging het opeens wel heel snel met mijn vader.
We vroegen een gesprek met de huisarts aan.
Tijdens het daaropvolgend familie gesprek met de huisarts over de afweging voor euthanasie, ging plots te deurbel.
Huh? Een pakketje voor mij? Owja…
Helemaal vergeten dat ik de Gene Kranz besteld had op het ouderlijk adres…
Vreemd genoeg, was een welkome afsluiting van het familie gesprek (tot irritatie van mijn lieve zus en moeder).
Ik kon namelijk weer zoals altijd, even met mijn pa, mijn nieuw horloge bekijken. Hem tot verveling toe uitleg geven over het model, waarom het bijzonder is en natuurlijk vooral ook zijn mening vragen.
Zijn oprechte aandacht, ongeacht of het hem zelf ene moer kon schelen, was onbetaalbaar. Het gesnauw richting mijn lieve moeder als ze ons dan onderbrak, onderdeel van vele herinneringen…
Toen ik het horloge met hem bekeek, was ik in het begin niet zeker of het een blijvertje ging zijn…
Ik vertelde hem vervolgens over Gene Kranz, de 6119-8460 en daarmee de geschiedenis die uiteindelijk deze herintroductie voorgebracht.
Uitspraken Gene en Sjaak Kranz (klik om uit te klappen!)
Al snel ontspoorde ons gesprek en hadden we het over Gene’s rol als ‘flight director’ en zijn voornaamste taken, waaronder;
het verzekeren van de veiligheid van teamleden, het behalen van de missie doelstellingen, het nemen van critische beslissingen etc.
We spraken over zijn overkoepelende rol, waarin hij zelf niet met ‘de voeten in de klei stond’ maar het overzicht bewaarde over de verschillende teams, fungeerde als hoogste adviesorgaan en in de meest critische scenarios, verantwoordelijk was voor de doorslaggevende beslissingen.
Mijn vader maakte nog de grap, dat hij de Gene Kranz van onze familie was.
Sjaak Kranz. (Sjaak was een bijnaam, die we elkaar gaven. Meestal tijdens het samen klussen, maar ook wel eens voor de grap in alledaagse situaties).
Later hierop terugkijkende, hadden bekende uitspraken van Gene Kranz, net zo goed uitspraken van mijn pa kunnen zijn.
Hieronder een aantal voorbeelden, met de Sjaakieaanse vertaling.
Gene Kranz; Faliure is not an option.
Sjaak; Gaat niet is vaak het eerste wat mensen roepen. Gaat niet bestaat niet. Weer een wil is, is een weg.
Gene Kranz; To recognize that the greatest error is not to have tried and failed, but that in trying, we did not give it our best effort.
Sjaak; Proberen doen we niet aan. Het is doen of niet doen en als je iets doet, doe je het goed.
Gene Kranz; if you ask enough people, you’ll find someone who will disagree with the majority and give those nervous about risk a way out.
Sjaak; Er zijn altijd een miljoen redenen waarom je iets niet moet doen. Maar menneke, wie niet waagt blijft maagd. Soms moet je risicos durven nemen.
Foto van de doos gejat van HF
Aan zijn zijde + Seiko titanium quartz
Zijn laatste wens was om nog naar zijn neef in Zeeland te gaan (hier is hij geboren en zijn neef is tevens èèn van zijn beste vrienden).
Dus regelde mijn zus en ik de wensambu;
Wat een geweldige mensen zijn dat zeg!
De dagen hierop volgend heb ik vele uren en enkele nachten aan zijn bed gewaakt. Tekens met de Gene Kranz aan de pols (niet meer afgedaan sinds het familie gesprek).
De laatste dagen deed mijn oom, plots het horloge van mijn vader af en gaf deze aan mij zodat die niet kwijt kon raken.
De Seiko titanium quartz 7N43-0AR0 (foto gejat want even geen mooie voorhanden);
Tot aan de dag van overlijden, droeg ik hem om de rechterpols en hield links de Gene Kranz om. Het was namelijk nog het horloge van mijn vader en het voelde niet goed om hem aan de linker pols te dragen.
Nu, sinds zijn overlijden, zit de Seiko titanium quartz aan de linkerpols. Zeker tot na de uitvaart.
Het vreemde is, dat ik dit horloge voor hem kocht voordat ik zelf echt met horloges bezig was. Helemaal gebaseerd op hoe ik mijn vader kon en wat ik wist wat hij mooi en tevens praktisch zou vinden.
Nu, jaren later, snap ik nog steeds waarom ik dit horloge voor hem kocht. Ik vind hem zelf namelijk steeds mooier worden.
Ps; vergeef me voor de weinig foto’s en mogelijk spel/grammatica fouten. Dit verhaal is over meerdere dagen in korte tijdsblokken geschreven.
Je houdt gelukkig prachtige herinneringen aan je vader (in meerdere opzichten).
