Genieten van chronografen maar dan zonder die drukke sub-dials - mag het ook gewoon een minuutje zijn?
Ja zeker!!
In het vroege aanbod van automatische chronografen (eind '60 begin '70) kwamen de twee grote Japanse fabrieken voor de dag met ‘eenvoudige’ chronografen, die (maar) tot één minuut konden meten.
Wat ze dan weer wel hadden was de vrij incourante flyback functie, waarmee je tijdens de meting direct kon resetten.
Benieuwd naar wie nou zulke beperkte opties in praktijk gebruikte, heb ik rond gegoogled tot ik dacht - er zijn vast wel ervaringen binnen het forum: met zo’n Seiko of Citizen, en misschien wel een leuke Oost-Duitser of Zwitser?!?
Als introductie hieronder een Seiko speedtimer en een Citizen Recordmaster
Wie hackt in?
Fraaie
Uhhuh??
Danku Seamaster ref 145.007
Wauw lekker opgelet , haha
Uhhuh??
gaat lekker zo met dit topic
Valt mee, ik heb nog geen duikers gezien
Volgens mij heeft Ruhla ook een one minute chronograaf trouwens, en sommige
Chronograph Suisse-kes zitten dacht ik ook in de hoek van de Poor Man’s chronograph …( Mmmh, misschien betere titel, algemeen gebruikt in de Nederlandse terminologie )
Je hebt gelijk, maar ik wil het wel nuanceren. Chronographe Suisse werd door in totaal zo’n 500 kleine en middelgrote horlogemakers op de markt gezet. Of dat getal klopt weet ik niet, maar dat getal komt her en der voorbij. Ik houd het bij een netwerk van veel horlogemakers.
Het concept was in al zijn eenvoud briljant: iedere horlogemaker bleef onafhankelijk. Het Chronographe Suisse “concept” was eigenlijk een soort keurmerk voor kopers, bedoeld om toeristen en reizigers te verleiden om een horloge te kopen. Dat werkte. De horlogemakers maakten het horloge. De Chronographe Suisse “franchise” (lees: het netwerk) regelde de rest. Distributie en uitstalling bij winkels, zoals op stations en luchthavens. En kleine horlogewinkeltjes, een gevuld vitrinekastje bij de sigarenboer, je kent 't wel van vroeger. Geen boutique stores aan de oevers van het Meer van Genève waarschijnlijk… Meerdere bronnen hebben het over verkoop in uitsluitend Zwitserland, maar Chronograph Suisse werd juist ook geëxporteerd. Amerika voorop.
Vanaf de jaren 40 tot aan het uitbreken van de Quartz crisis werkte dit. Sully staakte haar activiteiten in 1973. Het ging niet failliet. Sully (Schulem) had de handelsnaam Chronographe Suisse geregistreerd in Biel. Dus ná 1937. Wanneer precies, is mij niet bekend.
Diverse horlogemakers zetten hun merknaam op de wijzerplaat. Maar altijd met Chronographe Suisse ook op de wijzerplaat. Mijn DreffA en Royce ook. Want anders heetten ze gewoonweg Chronographe Suisse.
De eigen-label aanbieders (noem het plakmerken) waren vaak de meer commerciële fabrikanten, dan de thuis-makers. Het was een goede manier om een extra inkomstenbron te genereren en evt. volume te draaien (in de metaalbewerking is volume altijd welkom om personeel aan te trekken, op te leiden en te behouden). Los van het financiële gewin. Het was tevens een goede optie om überhaupt een chronograaf aan te bieden naast meer gewone horloges.
Naast kleine serieproducties waren er ook one-offs. Of een modelreeks met variaties qua kast (staal, verguld, etc), wijzerplaat en bijvoorbeeld het bandje. Eind jaren '60 zie je de Tropic strap op een gouden chrono verschijnen in advertenties. Dan oogde de intussen ouderwets ogende chrono sportiever? Het trucje werkte niet meer vanaf ±1970. Toen liep de verkoop terug. De rest is bekend. Veel New Stock bleef liggen als NOS.
Het Chronographe Suisse concept was mogelijk bedacht door Sully in Biel (zat ervoor La Chaux-de-Fonds, voor een doorstart). Het was eigendom van Schulem, een Joodse immigrant en handelaar die een aardige reputatie had als het gaat om hoogwaardige productie, ook voor derden, zoals Lagonda. Misschien dat dit de basis van dit concept vormde? Ik kan dat nergens checken.
De Joodse roots verklaren ook de samenwerking met DreffA en anderen. En de handelsgeest: want textiel, zilverwerk, horloges én bankieren was aan de Joodse horlogemakers wel besteed. Ten tijde van crisis wisselden ze met gemak van de ene naar de andere business. Dat is van Schulem bekend. Helaas heb ik me daar nog niet in verdiept als het puur om de Joods-Zwitserse horlogemerken gaat. Vanuit Chronographe Suisse leverden ze mogelijk niet de uurwerken als fabrikant, want ze maakten geen uurwerken, maar regelden ze een collectieve inkoop (doorgaans bij Landeron). Daarmee zetten waarschijnlijk wel de structuur voor iedereen op mee te liften op de distributie en verkoop via het netwerk. En mogelijke after sales?? Zie het als een oplossing voor Microbrands avant le lettre. De kwaliteit was niet altijd slecht, maar de prijzen toen en nu liggen steevast lager. Logisch ook, als je deze aanpak vergelijkt met anderen.
Hierdoor zijn er natuurlijk wel veel Frankenwatch-Chronograph-Suisse horloges. Maar goed, dat zie je ook bij de grote merken. Bij een Chronograph Suisse Accepteer je dat sneller. Als ik her en der reacties lees van verzamelaars, dan heeft iedereen er altijd een hoop lol aan. Chronographe Suisse is niet voor Manifacture liefhebbers, maar het riante kastformaat, de unieke look & feel én een gangbaar uurwerk dat iedere ervaren* horlogemaker zou moeten kunnen servicen (*mits chrono). De gebruikte Landerons zijn volgens mij allemaal handopwinders. Instap chrono-uurwerken, maar wel beter dan penankers.
Ik vind Chronograph Suisse interessant. Maar er is heel weinig over bekend hoe het precies in elkaar stak. Ook staan er ook een hoop onwaarheden en fouten online. Je ziet journalisten ermee worstelen, het grotere geheel ontbreekt ze, want het is moeilijk om een verhaal te fact-checken.
Voor verzamelaars was het vaak hun kennismakingshorloge, net als voor mijzelf. De chronograaffunctie is geen Leonidas, zullen we maar zeggen. Toch vind ik de achtergrondinformatie boeiender dan een reeds uitgekauwd verhaal. Dat zal niet voor iedereen gelden en dat is prima.
Disclaimer: Ik doe mijn best, maar ik doe dit uit persoonlijke interesse, voor mezelf en om ervan te leren, niet als journalist met een wetenschappelijke benadering
Mooie uiteenzetting