Dat begon vrij vroeg, toen ik nog een jaar of tien was. Zoals iedereen, heb ik ook een paar keer een wekker uit elkaar gehaald. Ik heb echter de wekker, tot grote verbazing van mijn vriendjes (en niet mindere verbazing van mijzelf), weer in elkaar gezet. Erger nog – de wekker begon weer te tikken!
Iets later heb ik van mijn ma haar horloge gekregen. In feite was het een heren horloge, maar dan iets kleiner (het woord kaliber associeerde ik toen, net als alle jongens, alleen met revolvers, pistolen, geweren enzovoort). De mode van toen kende nauwelijks verschil tussen de dames en heren klokjes. Alleen dus een zwart bandje in plaats van rood omdoen – en klaar voor een jongen van tien.
Dit horloge heeft echte belangstelling voor de binnenmechaniek in mij gewekt. Ik ging dus dit ook uit elkaar halen. En dat ging één, twéé keer goed… Uiteindelijk heb ik een of andere veertje toch weer eruit laten springen en dit keer niet meer terug gevonden. Sinds deze tijd draag ik nooit meer dameshorloge (jeugdtrauma? ;)).
En weer later heb ik mijn eerst “mannelijk” horloge gekregen. Ik was echt blij en keek elke twee minuten naar mijn linkerpols. Een tijdje. Over paar weken kon ik me niet meer inhouden en heb ik het horloge geopend. Wat was het uurwerk mooi zeg!
Geleerd door de ervaring met het voormalige horloge van mijn ma heb ik de veertjes niet meer rond laten springen. Ik had dit horloge dus lang en gelukkig.
Mijn klasgenoten hebben opgemerkt dat ik met liefde binnen mijn horloge kijk en hebben een (volledig foutieve) conclusie getrokken dat ik verstand van horloges heb. Dat leidde tot een situatie dat er regelmatig kapotte horloges op mijn schooltafel belandden.
Nu moest ik horloges niet alleen uit elkaar halen maar ook proberen problemen op te lossen. Gezien wij wilde jongens en geen lieve rustige meisjes waren, was het probleem meestal makkelijk gevonden (incablock) en opgelost. Ik zie het voor me: Tijdens les wiskunde met een paperclip als schroevendraaier geslepen en met een andere als een naald, de veertjes en de stenen van de incablocks terug op hun plaats zetten… Zonder een loep maar met risico dat ik door de wiskunde leraar verhoord word.
Over weer een paar jaar ben ik toch geen horlogemaker geworden. En met de drukte van mijn opleiding, het trouwen en alle andere levensomstandigheden moest ik mijn liefde voor de horlogetechniek voor onbepaalde tijd opzij zetten.
En dan zag ik in een tweedehands winkel een Seiko. Een mooie Seiko Chronograph. Een Automaat. Met een mooie goudgeel wijzerplaat. Met tachymeter. Met saphierglas. Met vrij grote krassen in het saphierglas. Dat maakte niet uit, ik was verliefd. En mij stond een lange zeereis naar Cuba te wachten. Ik had de tijd ;).
Ik begon rustig tussen de wachten, ergens in de diepte en de warmte van de machinekamer. Nou… Nooit dacht ik dat het saphierglas ZO hard kan zijn. Met alle geschikte middelen heb ik geprobeerd de krassen weg te polijsten. Tevergeefs.
Dus het glaasje eruit halen. Dan met sterke grove abrasieven volledig uitvlakken (een laagje glas helemaal weghalen). En dan opnieuw met steeds fijnere schuurmiddelen vlak polijsten.
Over half jaar, toen ik terug van Cuba was, was het horloge MOOI.
En daarna bleef het horloge ook mooi. Het was onverwoestbaar! Harde klappen, water, zeewater, zon, ijs en sneeuw – alles was te makkelijk voor het horloge. Een paar keer op de metalen dek gevallen. Geen probleem. Ook betonen vloer kon niet tegen het horloge.
Ellende begon langzamerhand te komen, toen mijn zoon werd geboren. Hij begon te lopen en van alles pakken. Dus ook het horloge. Weer een paar keel laten vallen. En dan voor het eerst sinds tijden moest ik het veertje en de stenen van de incablock terugzetten.
En uiteindelijk, wat niet tijdens alle klappen en valpartijen van de twee meter hoogte op een betonnen vloer is gelukt, lukte mijn zoontje heel eenvoudig. Hij liet het horloge heel zachtjes uit zijn hand op de beuken parketvloer glijden, nog geen 50 cm hoogte… Het saphierglas was met een zachte klikgeluid stuk.
Een nieuw saphierglas vinden bleek helemaal niet mogelijk te zijn. Ik heb dan ook een plastic glaasje ingezet. Mar dat was mijn trouwe oude goede onverwoestbare Seiko niet meer.
Ik beslot afscheid van het horloge nemen.
Maar ook nu, vele jaren en horloges later, blijf ik heel warme herinneringen aan deze eerste Seiko van mij houden.
Dus… In Memoriam.
Mijn excuses voor een lang verhaal. Dat is een beetje een compensatie voor mijn min of meer achtergebleven zelfintroductie.
Groet,
Alex
PS. De foto is, uiteraard, niet van mijn horloge. Dit was echter precies hetzelfde.
