Een aantal van mijn Tissot’s lagen de laatste tijd wat koud in de kast. Niet dat ze echt klaagden maar zeker de afgelopen week merkte ik gewoon dat het kwik naar beneden beneden ging en dat ik als verantwoordelijke ook mijn steentje aan een warme winter moest bijdragen. Welnu, uitgerekend in Zuid-Italië vond ik 2 kleine huisjes die aan mijn wensen voldeden. Eigenlijk was het er eerst één maar door een samenloop van omstandigheden kreeg ik er twee voor de prijs van één. Nu zocht ik naar iets karakteristieks, jaren zeventig maar wel in goede staat. Gestoffeerd en het liefst met authentieke details en de voorkeur ging uit naar blauw met goud.
De verkoper in Italië bleek een schot in de roos. Hartelijk, open en met verstand van zaken. Ook verzekerde hij mij dat er geen verborgen gebreken zouden zijn en dat hij er anders persoonlijk voor zou zorgen dat ik met 100% tevredenheid de woning in gebruik zou nemen.
Aldus geschiedde. Koop gesloten. Het eerste huis had dus toch een (klein) verborgen gebrek maar naar later bleek had een andere partij deze veroorzaakt en niet de verkoper. Netjes gecommuniceerd met bewijs van het gebrek en verkoper bood mij terstond een tweede huis aan wat hij zelfs zonder verdere kosten aan mij schonk.
Beide huizen hadden sterke overeenkomsten waarbij de conservering van het geheel opvallend goed was. Ook het bouwjaar bleek van beide precies te kloppen met wat de bewoners nodig hadden dus nu, amper een week later zijn de huizen tot volle tevredenheid bewoond.
Italië, mijn droomland en ooit ga ik er wonen. Voor nu is de manier van communiceren van de italianen en de zekerheid dat men zich aan afspraken houdt in elk geval zeer hoopgevend voor de toekomst. Ik ben een tevreden mens en helemaal als ik zie hoe mooi de bewoners de huizen letterlijk complementeren. En Vice versa.
Hier uiteraard nog wat foto’s van de huidige situatie.
