Beste Horlogeliefhebbers,
Op Henriks vraag wil ik jullie het hele verhaaltje achter de “restauratie” van z’n J-Class niet onthouden.
Toen ik het horloge op de vorige Rikketik kreeg, werd er (op mijn aandringen) afgesproken dat ik een poging zou wagen om het opnieuw werkend te krijgen met een minimum aan kosten. (je kan er natuurlijk een splinternieuw werkje in steken, maar gezien de kostprijs van dat kaliber (ETA 2892-2) zou het geen “schnappchen” meer zijn en vooral… géén uitdaging. 
Wie goed keek naar de eerste post van Henrik hierover kreeg volgende foto’s te zien. Ze tonen het horloge bij aankomst:
Inderdaad, roest. En zoals we allemaal weten: roest en horloges gaan niet echt goed samen.
Dit horloge had serieus wat waterschade gehad, maar het werkje zelf zag er niet te slecht uit…(alhoewel…, daarin kan een mens zich vergissen…)
Na het openen werden al snel enkele dingen duidelijk: de werkhoudring, de schroefjes en de “lipjes” die werk en ring in de kast verankeren waren door roest “versmolten” tot één geheel. De opwindstift was zodanig doorgeroest dat hij afgebroken was ter hoogte van de kroon en de bezel zat muurvast, géén beweging in te krijgen.
Omdat het werkje er sowieso uit moest was hier maar één methode: de slijpschijf ! , althans de mini-Dremel versie ervan.
Maar om dat veilig te doen moesten eerst zoveel mogelijk vitale onderdelen eruit.
Daarna konden de ring en het werkje eruit:
En dan… Wijzers en wijzerplaat eraf: Horror ! ::o ::o :
Ik wist dat ik nog ergens een (niet-compleet) sloopwerkje had liggen… gelukkig was daar een basisplateau met datummechanisme bij (op enkele onderdeeltjes na, maar die kon ik recupereren uit de Breitling).
Maar eerst even terug naar de kast:
De reden waarom de bezel zo vast zat werd al snel duidelijk: de vorige eigenaar had er niet beter op gevonden dan heel de boel dicht te kleven met “secondenlijm” of “superglue” (en nog geen klein beetje…)
Hoogstwaarschijnlijk heeft ie in paniek de bezel eraf “gewrikt” (ook de spanring en de raster-ring waren foetsjie) en omdat hij het glas er niet verder uitkreeg denkelijk alles later teruggekleefd…
Tja, … dan krijg je zoiets: (heb ik nog maar zelden gezien…)
En roest, roest, overal roest…
Na een eerste reinigingsbeurt zag het er al zo uit:
Daarna een oude spanring gezocht en op maat geplooid en gesneden, én een raster-ringetje “gefabriceerd”:
Zo kon de bezel tenminste al keurig op de kast bevestigd worden. Het originele glas, hoewel sterk aangetast door het -vermoedelijk zoute- water, werd behouden. De resterende blauwe schijn draagt immers bij tot het “Breitling”-gevoel:
Een eerste poging tot “rassemblage” met stukjes uit het originele werk en uit het sloopwerk zag er goed uit,
Maar in m’n enthousiasme had ik iets te snel gewerkt… Bij een tweede poging om het werk manueel op te winden liep het fout: er was geen beweging meer in te krijgen… Dus alles terug uit elkaar, wat grondiger geïnspecteerd en al snel kwamen er twee “schuldigen” boven:
Een geperst tussenradje in de veerbrug was gebroken omdat het asje wat krom stond:
En tegelijkertijd was een wieltje (het voorste op de foto) van het rotormechanisme losgekomen. Het asje bleek kompleet uitgesleten.
Omdat die asjes deel uitmaken van de bewuste bruggen, kon ik niets anders doen dan ook de sloop-bruggen gebruiken…
Nu nog een Breitling kroon zoeken.
De originele kroon bevatte namelijk het afgebroken stukje “tige” en dat was er niet meer uit te krijgen zonder de kroon zelf te beschadigen.
Op het net een originele kroon gevonden tegen een schappelijk prijsje (in de VS dan nog wel), … maar bij aankomst bleek dat de verkoper zich vergist had met de afmetingen: 1.2 ipv 0.9. En de standaardopwindstift was natuurlijk 0.9…
Nu bestaan er tussenstukken om dit aan te passen, maar uiteindelijk toch een juiste vervangkroon gevonden in het gamma van AF.
Nu kon het werkje eindelijk ingekast worden, maar toen bleek dat alle “werkhouderlipjes” die ik had gewoonweg te kort of te breed waren.
Niet getreurd, in m’n oude “rommeldozen” gedoken en enkele oude bruggen brachten soelaas… afknippen op de juiste lengte:
En op de goeie breedte slijpen (foto is genomen vóór het afbramen !):
En zo kon de J-Class eindelijk terug in z’n kast…
En kon ik dit exemplaar teruggeven aan Henrik:
Zoals jullie kunnen zien is het geen “top-restauratie” geworden, maar ik hoop toch dat ie met beperkte middelen, veel geduld en wat inventiviteit terug toonbaar is geworden en vooral, dat deze, toch “zwaar mishandelde”, J-Class een mooi nieuw tweede leven tegemoetgaat bij Henrik, tenminste een “échte horlogeliefhebber”, dit in tegenstelling tot de vorige eigenaar.
Met Vriendelijke Groeten,
Chris.
