Deze Hagenees zal zich na een paar weken gluren en een half bericht posten ook maar eens fatsoenlijk voorstellen.
Het eerste horloge dat ik dagelijks droeg kreeg ik zo’n twintig jaar geleden van mijn ouders: een Fossil JR 8192. Het ding heeft de nodige klappen doorstaan, is verloren en wonderbaarlijk genoeg weer teruggekeerd, en is me nog altijd erg dierbaar. Vóór die tijd droeg ik eigenlijk nooit horloges, een ding aan je pols wat eigenlijk maar één ding kan vond ik vrij nutteloos.
Een jaar of tien geleden begon ik me meer te interesseren in met name oudere horloges, deels ook omdat mijn Fossil natuurlijk ook een schaamteloze kopie is van de horloges uit de jaren '70. Ik kocht een oude Accutron op eBay, maar na hooguit een maand vrolijk zoemen gaf het horloge de geest en was daarmee mijn liefde voor oude horloges eigenlijk meteen vervlogen. Als oude horloges zó kwetsbaar zijn, zijn ze eigenlijk van weinig praktisch nut, zo was de redenatie. Mijn altijd accurate en onverwoestbare Fossil, waaraan ik elke twee jaar een klein fortuin van 10 euro kwijt was om de batterij te laten vervangen, bleef lange tijd weer mijn enige horloge.
Ik vond ergens een doorleefde Seiko waarmee ik naar een juwelier stapte om de batterij te laten vervangen toen hij stopte met lopen, om vervolgens doodleuk te horen te krijgen dat het een automaat is. Even schudden en hij liep weer, zo weinig wist ik van horloges. Ergens heeft die flater een vuurtje opgestookt en ben ik me meer gaan interesseren in de mechaniek, en zodoende doken er onherroepelijk ook weer een paar oude horloges op. Ik bezit momenteel een handjevol horloges zonder enige lijn erin: een Certina DS uit midden jaren '70 die een val uit een vliegtuig nog zou overleven, een mooie cleane '60s Eterna, een mysterieuze '76 Bulova waarover nagenoeg niets te vinden is. Ik hou van meer van het vintage ontwerp van met name de jaren '60/'70 dan van het ontwerp van de meeste huidige horloges, maar het voortdurend moeten laten servicen van oud spul lijkt ook niet voor me weggelegd. Dus mijn laatste aanwinst is een Tag Heuer uit de re-edition serie van begin jaren '00, die aanvoelt als een vintage maar toch een tamelijk moderne automaat is. Ik denk dat dat de kant is die me het meest bevalt: een vintage uiterlijk, maar niet té versleten van binnen. 
Maar goed, met deze is het dus allemaal begonnen. Ik draag hem nog altijd met veel plezier - uiteraard is het glas wel vervangen.
