Beste HF-ers
Ik had beloofd bij mijn eerdere ‘Graag stel ik me even voor’ topic, dat ik later verder zou gaan met mijn horloge geschiedenis na het avontuur met mijn Eterna-matic Kontiki Chrono. Voor wie deel 1 gemist heeft… Zoek um op. 
Het heeft een tijdje geduurd en het is weer een beetje een verhaal geworden maarrr, bij deze.
Het leven met mijn Eterna ging door…. Naar volle tevredenheid…
Eind jaren 90 begin 2000 op een doordeweeks zaterdag, bij een juwelier in Enschede, viel mijn oog op een horloge van een ‘nieuw’ merk…. IWC?
Ik kende het niet, ik wist het niet, het zei me niks maar ik zag iets prachtigs…
Ik had geen tijd en moest door…
Een schim van dat horloge bleef maar in mijn hoofd zitten en toen ik er
een jaartje of twee later achteraan wilde had ik eigenlijk helemaal geen idee meer wat ik nou had gezien… Ik was nog niet op de hoogte van de verschillende modellen en intussen waren de collecties blijkbaar veranderd en mijn geheugen te blurry, maar het begon te broeien…
Ik had intussen al hier en daar wat navraag gedaan en begreep dat IWC toch ook wel echt een dingetje was…
Tja, voor dat geld kon ik ook een Omega of een Rolex kopen maar dat vond ik te ordinair.
Ik vond: “Iedereen heeft een Rolex.
Wie heeft er nou een IWC? Foc%#*ing niemand toch?!”.
Exclusiviteit was veel belangrijker voor me en allerbelangrijkst the looks.
En dat vind ik nog steeds.
En de wetenschap dat er niet een merk om mijn pols zou zitten dat meteen allerlei gevoelens bij mensen zou los maken, (goede of slechte), vond ik ergens ook wel prettig.
Ik heb namelijk het idee dat Nederlanders sowiezo niet zo enthousiast worden van andermans dure spullen, dat zie je bij dure auto’s net zo goed. In een oud klassiek karretje krijg je duimpjes maar in een dure luxe of sportwagen bijna nooit.
Da’s nuchtere polder jaloezie.
En ik dacht: “Als het om horloges gaat, weten alleen de kenners wat een IWC was en verder bijijijijna niemand.”
In mijn hoofd had de schoonheid van het uurwerk dat ik had gezien al mythische vormen aangenomen en ik vond dat dat betreffende horloge de essentie was, van wat ik een horloge noem.
Ik dacht: ‘Als je in het woordenboek “horloge” zou opzoeken, er een plaatje van die IWC bij zou staan’. Maar ja….
Ik wist dus nog steeds geen namen en nummers van dat horloge.
Omdat ik nog weer een jaartje later echt serieus met het idee ging spelen dat ik een IWC ‘nodig’ had, heb ik van een heel aardig meisje bij een horlogeboer een boekwerkbrochure gekregen met de collectie erin. Zij begreep mijn probleem.
Ik was overigens erg onder de indruk dat ik zo’n duur ogend boekwerk kreeg, gratis en voor niks. Alleen maar omdat ik geïnteresseerd was en een boekwerk nodig had (omdat internet en ik als, digibeet, nog niet zo goed ‘klikten’) om te ontdekken wat het nou geweest moest zijn en wat ie dan ongeveer zou kosten…
De aardige jonge dame durfde te investeren in een warrige klant die er alle uiterlijke schijn van had, dat hij geen stuiver aan de bibs te krabben had.
Ik ben geen pakken-man en ook geen hipster met centjes van paps en mams en ook al geen gesjeesde zakenman maar de winkelier-ster was erg vriendelijk en dapper en leuk ook nog.
Dus met een heus IWC-boekwerk in de tas sjeesde ik per fiets weer naar huis.
Daar heb ik de brochure een aantal keer van voor naar achter doorgespit en ik vond het horloge van mijn dromen… jawel, of was het hem toch niet? Of toch wel?
Ik besloot dat het toch echt wel een Portugieser Chrono moest zijn geweest.
Ik vond de verhoudingen en de maatvoering van kast, knoppen en kroon en het lederen bandje perfect. En de lay-out van de wijzerplaat prachtig helder, crisp en fris en duidelijk en functioneel. En in zijn geheel een wonder van pracht ende praal.
Het werd tijd om hem te gaan passen en voor de eerste keer eens van dichtbij te bekijken… Met angstzweet in portemonnaie en bilnaad ging ik naar de juwelier…
Ik had hem om de pols en….
Het was hem gewoon niet…
Te plat,
Niet dik genoeg.
Bij een ander mens waarschijnlijk perfect maar bij mij klikte het gewoon niet met de Portugieser en mij. Het was een duidelijke no go.
Hup, weer terug in de boeken.
Ik begon me nu echt meer te verdiepen in de modellen van IWC
uit een brochure van 2004 /5 (geloof ik)
Flieger chrono’s waren top, Big Pilot was fantastisch maar tikkie aan de dure kant, de Ingenieurs en Da Vinci’s en portofino’s vond ik image wise gewoon niet zo mijn ding maar de GST Chrono’s automaat (40mm) vond ik ineens helemaal da bomb.
Manmanman, wat een chique klok is dat…
(Oh ja, ‘klok’ mag ik van sommige forum leden eigenlijk niet schrijven…
Thuis noem ik mijn horloges ook wel zo en ik vind het te ver gaan om mijn eigen vocabulaire en gedachten foutief te citeren. Excuus voor diegenen die er aanstoot aan nemen. Ik zal proberen er zoveel mogelijk rekening mee te houden.)
En door! 
Qua prijsstelling was dit model ook wel iets wat ik ongeveer aandurfde…
De GST Chrono leek me wel een zeer goede kandidaat, minder klassiek dan de Portugieser maar wel wat sportiever. En dat vond ik een goed idee.
Helaas was dit model nergens meer te krijgen…
Mijn netwerk was destijds ook nog niet zo groot.
Maar intussen waren het wereldwijde interweb en ik beter bevriend geraakt en ging ik zoeken. De eerste obscure en minder obscure handelaars verschenen online en verdwenen in die tijd vaak ook weer in rap tempo wat de zoektocht niet gemakkelijker maakte. Ineens vond ik zowaar, in Nederland bij een of andere hobbie-ist, verzamel meneer een erg jong gebruikt exemplaar. Doos en pampieren derbij.
Na een tijdje twijfelen besloot ik te bellen en we maakten een afspraak in een wegrestaurant langs de A12 geloof ik… Ik vond het spannend, man.
Met een paar duizend euro’s in de pocket waar ik keihard voor gewerkt had en die ik misschien straks weg zou geven aan een volledig onbekende in ruil voor een misschien wel nep-horloge…
Holy chips, waar was ik mee bezig….?
Natuurlijk het was een aardige jonge man, met een pakkie an en een stropdasje, dat je denkt:’Ja, dat kan ik ook wel aantrekken, maar dat maakt me nog geen betrouwbaar mens, integendeel”.
Een knop ging om toen ik het horloge in het echt zag….
Ik wilde,
Ik moest.
Ik durfde…
Ik overhandigde mijn spaarcentjes, nam het doosje mee en reed in mijn ouwe trouwe Renault 4 naar huis. Ja, ik houd ook van auto’s.
Man, wat was ik opgewonden toen ik thuis kwam, adrenaline over het bedrag dat ik had weggegeven en spanning over de echtheid van mijn ‘nieuwe’ aanwinst. Gelukkig vond ik onderin de doos een bonnetje / factuur van de Juwelier waar het pronkstuk eerder gekocht was, een garantie kaartje en IWC member kaartje, kloppend serienummer en alles.
Één telefoontje naar desbetreffende juwelier later was de angst en spanning gelukkig helemaal verdwenen en kon ik opgelucht ademhalen.
Ik was zo trots als een pauw. Alleen wist niemand dat ik een heel bijzonder horloge had. Dat merkte ik wel. Dat was soms wel even wennen vooral omdat ik vooral zelf heel erg vond dat het een heel bijzonder horloge was. En ik bedacht mij dat dat natuurlijk het gevolg was van de keuze voor een exclusiever merk, anders had je een Rollie of Omega moeten kopen, zei ik tegen mezelf.
Ik berustte in de gedachte dat dit horloge en de wetenschap dat ik bewust ‘grotere’ merken had laten liggen, mijn eigen privé guilty pleasure was en daarmee ook eigenlijk een beetje geheimzinnig en stiekem. Dat was koel en top.
Heel af en toe herkende mensen het merk en complimenteerde mij,
nooit heb ik er een negatieve reactie op gehad en ik wist dan meteen dat diegene ook een beetje een horloge gek was en gegarandeerd had ik dan een tof gesprek.
Ik heb hem veel en lang gedragen en versleten en nooit problemen mee gehad. Topding!
Ik heb hem nog steeds, wel alweer 2 keer een grondige polish beurt gehad.
Ik hou ervan dat mijn horloges weinig krassen hebben.
Als het teveel word moeten ze weer netjes gemaakt worden.
Met Patina enzo heb ik niet zoveel.
Ik zeg altijd maar: “Pattina Smattina”.
Maar de koorts was ‘on’ ik moest door…
Ik had tijdens deze zoektocht nog iets anders gezien wat me wel beviel… qua budget een beetje een grotere uitdaging maar het spreekwoordelijke zaadje was al geplant.
Hoe dat verder afloopt beste beeldschermvrienden, schrijf ik graag in.
‘Graag stel ik me even voor’. Deel 3
Grote Groet, Fredje.
Onderstaand wat pics van de mijne…
.
