Een paar dagen geleden kwam een kennis langs die een half vergaan groen horlogedoosje meebracht, met daarin een oude stopwatch, model zakhorloge. Hij had het doosje gevonden in een oude garage waar hij wat spullen had opgekocht voor zijn hobby: het restaureren van oude automobielen.
Hij wilde wat meer weten over de stopwatch. Dat heb ik voor hem uitgezocht en tot mijn verrassing mocht ik het ding toen van hem behouden, want hij kon er niets mee.
Een leuk onverwacht cadeautje dus. Inclusief het oude (jaren '50?) geschenkdoosje van de fa. Siebel.
Over de stopwatch ga ik nog een keer schrijven, het gaat hier nu om het doosje.
Het is een wat men wel noemt ‘Oyster case’; een schelpvormig doosje waarin d.m.v. een beugeltje het horloge op zijn of haar bandje mooi gepresenteerd wordt.
Het doosje was aan de buitenkant héél stoffig (jarenlang in een garage) ,het velours oppervlak was erg uitgebleekt en het metalen scharniertje aan de achterzijde flink geroest. Met schuurpapiertjes en een druppeltje WD40 het scharniertje weer los gemaakt. Het verbleekte en vuile velours was een groter probleem. Eerst heb ik met een heel fijn koperborsteltje, eigenlijk bedoeld voor het reinigen van suède en nubuck leer voor schoenen, het doosje stofvrij geborsteld.
Vervolgens heb ik met groene inkt (!) het velours weer op kleur gebracht. Die inkt is overigens niet de inkt die in het vintage potje op de foto hoort, maar een mengsel van gele en cyaan inkjet printer inkt uit de tijd dat ik nog een inkjet printer gebruikte , waarvan ik zelf de cartridges bijvulde. In tegenstelling tot gewone inkt is deze inkt, als ie is opgedroogd, vrijwel watervast.
Het doosje werd weer mooi fel groen en het geheel inspireerde mij tot het maken van een paar foto’s met een paar van mijn horloges met een groene wijzerplaat. Eeen beetje grijsgroen, ietsje groener, behoorlijk groen en heel groen…
Zo zie je dat niet alleen de horloges zelf maar ook de spullen er omheen bijdragen aan het plezier in de hobby.
Tenminste… bij mij wel.
