Het zal nu ongeveer een jaar geleden zijn dat ik een stalen Omega heb overgedaan aan een gewaardeerd medeforummer. Hij schreef nog: “als je denkt dat je spijt krijgt, moet je het niet doen hoor”… Ach,antwoordde ik, ik heb nog meer vintage-Omega’s; Ik zal deze niet missen…
Het leuke van deze Omega met cal. 285 uit ca. 1960 was de mooie vorm van de bladwijzers.
Een maandje geleden liep ik op een antiekbeurs en daar lag in een vitrinekastje dezelfde Omega, originele plaat, kroon en glaasje. Nu niet in het staal maar doublé en niet geel, maar de kleur zit meer tegen rosé aan. Bij de aanblik van zo’n schoonheid, maak je wel moeilijke momenten door. Ik kon de verleiding dus niet weerstaan en ben toch weer overstag gegaan.
Had de stalen versie een fraaie sunburst wijzerplaat, deze “rosé”-versie heeft een creme wijzerplaat (sunburst zou hier trouwens niet bij staan…). De andere kant is dat de wijzers weer voorzien zijn van lichtgevend materiaal. De vorm van de indexen is ook een fractie anders. Ze hebben m.i. beide hun charme.
Effin…ik heb m’n horloge weer terug!
