Je kunt je bij elke foto de vraag stellen “What would Cartier-Bresson do?”. Of je kunt je die vraag natuurlijk niet stellen. 
Alle gekheid op een stokje: HCB is mijn fotografie held, dat verklaart veel.
Photo apps kijken naar dingen die wel aanwezig zijn in de ruwe data en gaan vervolgens extrapoleren wat daar had kunnen staan. Het resultaat is iets wat niet in de ruwe data staat, maar wat door de machine verzonnen is. Google heeft hele divisies die niks anders doen dan deep learning systemen loslaten op allerlei informatie, inclusief beeld. Dit artikel is al bijna vijf jaar oud:
Als jij in Google’s photo editing softwares met je vinger rond een object kunt roeren om in real time de positie van de lichtbron aan te passen, heb je het over het resultaat van een deep learning backend die dat soort gegevens kan verzinnen waar je bij staat.
Maar goed, ik heb beroepsdeformatie, want ik heb 25 jaar gewerkt met de notie van authenticiteit van ruwe data, data-classificatie en video- en image-indexing oplossingen waar machine-learning engines los gingen op de betekenis van een pixel en diens kleurwaarde. Ik vind de notie van authenticiteit interessant, zowel technisch als filosofisch.
Nabewerking heeft in sommige domeinen geen goede invloed op de mens. Er zijn al vrij veel mensen die body-dysmorphia krijgen omdat ze zo gewend zijn aan hun bewerkte snapchat foto’s dat ze het eigen gezicht als vreemd of zelfs vijandig ervaren. Dat jij een nabewerking niet als kunstmatig ziet is zorgwekkend.
Sterker nog, 99% van alle camera’s maken zonder nabewerking ook al kunstmatige beslissingen over de output. Sony had lang een neiging om kleur toe te voegen, die foto’s waren niet neutraal. Op de iPhone zijn zowel white balance als ook de kleuren (Lens correction) digitaal al lang bijgespijkerd ten opzichte van wat je denkt te zien met je oog.
Wij vergeten nog wel eens dat een 50mm prime lens op een full size sensor met un-processed RAW foto’s het dichtst bij onze natuurlijke beleving van de wereld staat.
Zo bedoelde ik het niet, sorry. Dat was zeker geen waardeoordeel, da’s een doelbepaling.
Ik heb niets tegen entertainment. Sterker nog, ik denk dat de kunst, cultuur en entertainment sectoren onterecht door velen als “linkse hobbies” worden aangeduid, terwijl entertainment van levensbelang is voor mijn mentale gezondheid.
Mijn drang tot classificeren is deels OCD, deels een stuk beroepsdeformatie, maar het is geen waardeoordeel.
Je post was informatief. Hij had als doel mensen te leren hoe ze foto’s van hun rauwe staat naar de entertainment / mode / pop art kant kunnen drukken.
Eerlijk gezegd interesseert het me geen reet, die volgorde van belang. Ik maak zelf blote-billen foto’s zonder nabewerking omdat ikzelf wat frustratie voelde, zeker nu de winkels dicht waren, omdat het moeilijk is om foto’s te vinden die het object tonen zoals het zich gewoon aan de pols gedraagt.
Dat anderen hun foto’s engineeren, er projecten van maken of zwaar in de nabewerking zitten? Het maakt me echt geen reet uit.
Ik kan van elke goede foto genieten.
deze komt uit de droger 
