Ik zie net je topic.
Ik was één van de weinigen hier weet had van de situatie van je vader. Maar ik had besloten hier sereen over te zwijgen. Die periode was voor jou al moeilijk genoeg. Nogmaals mijn oprechte deelneming en hopelijk kan je stilaan weer de draad opnemen.
Om te antwoorden op je vraag: Het enige overlijden dat ik al persoonlijk heb megemaakt, en dat me héél diep geraakt heeft, was het overlijden van mijn grootmoeder. Ik had toen nog zo geen obsessieve “horlogetik” als nu, maar ik denk dat mijn antwoord toch hetzelfde zou zijn.
Ik heb verschillende horloges, en ik draag haast dagelijks iets anders. Ik vind het leuk om te kiezen, te vergelijken, wijzers juist te zetten, op te winden enz…
Maar als het niet goed met me gaat, dan draag ik gewoon lange tijd hetzelfde horloge. En zeker in een situatie van een nakend overlijden: dan zou al het horloge-gedoe me helemaal niets meer kunnen schelen…
Ik zou dan wél opteren voor een “eenvoudig” horloge: een mechanisch met Arabische cijfers ( misschien wel een doodgewone Parnis ), of gewoon mijn metalen Casio Hotbiz: duidelijk en functioneel.
Moraal van het verhaal: onze hobby is dan tijdelijk niets meer waard; vriendschap, steun, familie des te meer.
Enne: buiten vriendschap en liefde is er IMHO niets dat we NA onze dood kunnen meenemen…
Aan allen die in de laatste tijd iemand hebben moeten missen of nog een moeilijke tijd tegemoet gaan, wil ik hen graag sterkte en wilskracht toewensen .
Het is voor mij sinds 1963 dat mijn vader overleed, altijd het horloge merk Lincoln geweest, dat me weer doet terugdenken aan die tijd .
Jammer genoeg heb ik zijn horloge niet meer .
Dat zijn heftige tijden voor jullie geweest. Ik wens je als eerste dan ook veel sterkte, en moed voor het moeten doorleven van een dergelijke donkere periode.
In dezelfde tijd bijna, is ook bij mij iets dergelijks gebeurd, dit ging alleen vooraf met een extreem pijnlijk en langdurig ziekbed. Natuurlijk vooral voor diegene die het moest ondergaan. Zelf kan je niet zo heel veel meer doen als toezien, en accepteren dat jezelf de boel uit handen moet geven.
Ik moet zeggen dat dan een leuke afleiding (zoals de opnieuw ontdekte horlogehobby dus), welkome afwisseling is gebleken.
In de allerlaatste periode heb ik ook teruggegrepen op een betrouwbare en ingetogen tijdkameraad. Ik herkende je gevoel van behoefte aan ingetogenheid…
Bedankt voor het delen, en het starten van dit interessante en nu eens wat dieper gaande topic over de onontkoombare zaken des levens8-)
On topic nu: het ging om deze klok, die ik heel toepasselijk, ook nu draag.
Goed om te horen hoe verschillende mensen in een dergelijke situatie met hun horloge of tijd omgaan.
Iets meer dan jaar geleden is mijn schoonvader, na een periode van opeenvolgende hersen-infarcten overleden.
Vijf jaar eerder mijn schoonzusje als gevolg van een auto-ongeval.
Wat ik zelf op zo’n moment voor horloges gedragen heb? Ik weet het niet meer.
Blijkbaar op zo’n moment niet belangerijk genoeg.
Het zal wel mijn antharacietkleurige Armani geweest zijn. Misschien ook niets.
Ik ik weet alleen dat ik steeds richting IC mijn telefoon heb uitgezet en daarna weer aan. Dus wat mij betreft: zowel horloge als tijd onbelangrijk.
Het lijkt me echter heel mooi en bijzonder om het horloge te mogen dragen van iemand die je dierbaar is, en die niet meer onder ons is.
Gecondoleerd voor allen die een dierbare hebben verloren.
Zelf heb ik niet zo een klokje waar ik het verlies van iemand mee associeer. Wel beetje met onze hond, die tijdens de zomervakantie plotseling is heengegaan. Ze was al flink op leeftijd, dus we verwachtten het al. Maar het blijft vervelend en helemaal omdat we er niet bij waren.
In crisissituaties zijn horloges (of andere liefhebberijen), uiteraard niet echt van belang.
Wel is het zo dat je zelfs op het einde vaak nog dingen op tijdsafspraken moet regelen, zeker als er een uitvaart of andere zaken mee zijn gemoeid. Of we het willen of niet, je moet dan op je tijd letten. Dus moet je wel een klok om. Op degelijke momenten heb ik dan het liefst iets om wat bescheidenheid uitstraalt, en dus van een kleine maat is.
De telefoon gaat uit als het mogelijk is.
Over de afgelopen 10 jaar zou ik een boek kunnen schijven, maar geen mens zou het verhaal geloven. Mezelf inbegrepen. Ik heb me voorgenomen om van 2011 een prachtig jaar te maken, een definitieve afsluiting van een moeilijke periode.
Zo hebben we allemaal onze al dan niet overkomelijke problemen. Je komt er iedere keer anders uit, en soms kom je er niet ongeschonden uit. Wel wijzer, rustiger, en soms zelfs sterker. Je leert om zaken echt te accepteren zoals het is. Van mij hoef ik de eerste tijd niet sterker meer te worden.
En met leuke hobby’s als afleiding moet je jezelf er doorheen zien te slaan. Soms lukt dat, soms wat minder. Want een hobby is en blijft een liefhebberij, niets meer of minder…
