Vandaag heb ik mijn kleinzoon van 8 een horloge gegeven.
Het is een Prisma die bij mij al jaren in de kast ligt.
Eindelijk komt hij uit de kast ()
Het was een spontaan idee van mij maar wel een met veel emotionele waarde.
Mijn zoon en zijn gezin gaan binnenkort emigreren naar Canada en ik zal hen voor langere tijd missen.
Ik heb nog steeds dierbare herinnering aan mijn vader als ik zijn gouden Certina om heb.
En nu geef ik mijn kleinzoon een goudkleurige Prisma mee.
Hij zielsgelukkig en voor mij is dit een emotioneel moment.
Ik vind het leuk dit met jullie te delen en ben benieuwd naar jullie reacties over horloges en emoties.
Gr
Henk
Deze hobby verbind mensen en creëert herinneringen, of het nu is door het krijgen of geven van een horloge, ter ere van een speciale gelegenheid of gewoon zomaar, of via een GTG met wat vrienden van het forum om onder het genot van een drankje een “talking watches” te doen.
Prachtig verhaal. Ik herken het wel, mijn vader zijn horloge herinnert mij nog steeds aan hem. Hij is me dan ook zeer dierbaar.
Gelukkig is de wereld een stuk kleiner als 50 jaar geleden. FaceTime, Skype maken regelmatig contact een stuk makkelijker en die plas oversteken is tegenwoordig best goed te doen. Wel een enorme stap en ik kan me voorstellen dat het erg emotioneel is. Ik moet er niet aan denken dat een van mijn kinderen zo’n beslissing maakt. Gelukkig is de oudste pas zes
Gelukkig is er skype.
Heb zelf vliegangst dus dat wordt lastig.
Was zo vertederend om de kleine man met zijn " gouden horloge" te zien stralen. Onbetaalbaar i
d.d.
)
