Beste Horlogeliefhebbers,
Sommige van jullie zullen zich nog wel kunnen herinneren dat ik al enkele keren om horloges heb gevraagd. Ook dit keer mag ik van Henrik weer aan jullie vragen of jullie misschien een horloge over hebben.
Uiteraard niet voor mezelf maar voor de doelgroep waar ik mee werk. Ik werk al sinds jaar en dag bij een Observatie en Behandelkliniek voor kinderen van 10 t/m 18 jaar met een lichte verstandelijke beperking en ernstige gedrag en/of psychiatrische stoornissen.
De meeste kinderen komen uit gezinnen die het niet bepaald breed hebben en ook voor ons is het soms kunst en vliegwerk om de touwtjes aan elkaar te knopen.
Ook zijn de meeste kinderen, onbedoeld of doelbewust destructief van aard zodat er nogal eens wat sneuvelt.
Het leuke is dat ik de vorige keren al een flink aantal kinderen aan een horloge heb mogen helpen. en het was erg handig dat ik een voorraadje had want de tijd vloog soms letterlijk!
Ik zou graag willen vragen of jullie horloges over hebben?
Bedenk wel dat het kinderen zijn dus sommige formaten slaan niet zo aan, zeg maar.
Mijn voorkeur gaat uit naar waterdichte/bestendige horloges die tegen een stootje kunnen. Sommige kinderen hebben liever digitaal en een ander liever analoog.
We hebben een wisselende populatie omdat de kinderen na verloop van tijd ook weer weg gaan maar op dit moment hebben we twee meisjes en vier jongens van 13 t/m 14 jaar.
Ik vraag dit met de nodige bescheidenheid en ik verzeker jullie dat ik er voorzichtig en consientieus mee omga. Ik kan geen foto laten zien van de kinderen ivm privacy maar verder ben ik meer dan bereid om alle informatie te geven die je maar wilt.
Hieronder een column die ik geschreven heb voor het Friesch dagblad. Het geeft een inkijkje in mijn keuken waar in als groepbegeleider mee te maken hebt.
Ik kijk even in de achteruitkijkspiegel naar de achterbank. Het kostte niet eens veel overtuigingskracht om deze drie pubers mee te krijgen voor een stukje rijden.
Ik ben begeleider op een Behandel- en Observatiecentrum maar in een auto kan er net zo goed geobserveerd en behandeld worden. Sterker nog, er dient nu goed geobserveerd te worden of de enige jongen in het gezelschap echt werkt maakt van zijn wagenziekte.
Naast me zit mijn collega en zoals gezegd zitten er op de achterbank drie tieners. De twee meiden zijn zwaar bewapend met volle MP4 spelers. Om hun nek dragen ze beiden een koptelefoon van Jumboformaat. Mocht u zich afvragen waarom de dames hun koptelefoon niet op de oren doen dan moet ik u vertellen dat dit niet Cool is en met een koptelefoon om je nek en het volume op tien kan je ook nog gezellig met elkaar praten. Aldus de dames.
Dat ik als bestuurder een iets andere mening ben toegedaan zult u me hopelijk niet kwalijk nemen. Ik wil niet crashen door deze kakofonie aan geluiden en ik ben ook van de Rust Reinheid en Regelmaat dus vraag ik regelmatig om rust.
Mijn collega mengt zich in de hevige verontwaardiging die op de achterbank ontstaat. Even wordt de sfeer grimmiger. De wagenzieke jongen lijkt zich nog misselijker te voelen en ik voel me genoodzaakt om de auto aan de kant te zetten en rechtsomkeert te maken, terug naar de groep.
De “groep” is de woning waar ze tijdens hun behandel en observatie periode wonen. Ieder kind dat bij ons woont, draagt zijn voorgeschiedenis als bagage met zich mee. Als ze hun handen eraan vol hebben dan nemen we graag wat van hun over. Bij de één gaat dat makkelijker dan de ander. Sommige zijn erg vasthoudend en laten hun voorgeschiedenis met moeite achter zich.
De jongste van de achterbank richt zich op. Haar koptelefoon pruttelt nog wat om haar nek maar zij is stil. Ze kijkt langzaam om zich heen en slaakt een zucht.
, Wat mooi’ zegt ze.
De zeedijk doemt op en de zon schijnt joviaal op het water. Schapen marcheren schuin op de groene dijk en zeldzame watervogels houden een korte persconferentie voor enthousiaste vogelaars.
Het is hier mooi maar het mooiste is dat zij dat zegt. Uitgerekend zij, met al haar zware bagage. Even durft ze gewoon te genieten van wat ze ziet.
Mooi, héél mooi.
