Waarempel! 't is em niet, maar wel met dezelfde caliber. klein detail, de kroon kan ingedrukt worden om de verschillende functies te selecteren. Leuk om z’n broertje te zien!
Tja, een horloge koste toen niet heel veel guldens. Maar toen kon je ook een hoop meer van 't geld. En geld was iets waar je als kind nou niet bepaald bergen van had. Ik kan me herinneren dat ik door mijn vader geknipt werd om centjes te besparen. De kapper koste iets van een riks ofzo. Ik kreeg dan een kwartje als ik heel braaf op de stoel zat, zodat m’n pa niet te veel bezig was om me stil te houden. Sommige dagen kreeg ik helaas enkel een stuiver
Tja, tijd gaat dan erg langzaam voorbij op zo een stoel…
Leuk topic !
Mijn opa had vroeger een gouden zakhorloge. Voor een melkboer was dat iets heel bijzonders. Het horloge is zoveel gebruikt, dat het deksel op een plek helemaal doorgesleten is.
Toen mijn opa overleed is het klokje naar een van mijn ooms gegaan.
Die oom heeft op een gegeven moment leukemie gekregen. Mijn vader kwam gelukkig in aanmerking om als beenmergdonor op te treden.
Toen ze beiden op een bed lagen, klaar om de operatiekamer ingereden te worden, kwam mijn oom met het zakhorloge op de proppen. In de deksel was de datum van de transplantatie gegraveerd.
Heftig emotioneel moment, dat moge duidelijk zijn…
Met mijn oom is het gelukkig weer helemaal goed gekomen.
Het klokje staat nu bij mijn vader in de kast. En ik hoop dat het daar nog tientallen jaren mag blijven staan !
Jeetje, dat is zeker een heftig moment zeg! Je oom wilde natuurlijk dat zo een erfstuk goed terecht komt. En inderdaad apart dat een melkboer een gouden zakhorloge had. Maar tja, die man moest natuurlijk op tijd de melk rondbrengen
Bedankt voor 't delen van zo een bijzonder verhaal!
Ik dacht al dat er verhalen de revu zouden passeren die als “heritage” genoemd kunnen worden…
Zo hebben wij ook een klokje van mijn opa. Hij heeft 1 van de eerste waterdichte Rolex-horloges. Deze hebben mijn vader en zijn broer van hem geerfd. Tijdens oorlogsperiode had iedereen het behoorlijk zwaar. Het was een zware periode en er was niet genoeg eten voor het gezin. Op een gegeven moment was de nood zo hoog dat ze overwogen om het gouden horloge te verpachten om aan een klein beetje geld te komen. Bij de lommerd kreeg m’n vader 't niet over z’n hart om het hele horloge te verpachten. Je wist immers niet of je het ooit terug kon krijgen. Dus hadden ze uiteindelijk besloten om alleen 't gouden bandje weg te doen en de kast zelf te houden.
Lange tijd later was m’n pa nog teruggegaan, maar het bandje was er niet meer. Het horloge heeft tot op de dag van vandaag nog steeds geen bandje. Het klokje loopt helaas niet meer, plexiglas heeft een dikke barst en de wijzerplaat is grotendeels weggevaagd. Maar het is voor ons een stukje geschiedenis geworden.
