…zo begon het sprookje. :+
ik liep een tijdje geleden in de stad en stond “toevallig” in de etelage te kijken van een horlogerie. De beste man stopt ermee, en geeft flinke kortingen. 30 tot 50%. Ik denk, even kijken of ik wat leuks tegenkom, je weet nooit.
In de etalage lag een heel mooi duikklokje, maar door waar hij lag, kon ik hem eigenlijk niet zo goed zien. Hij zag er robuust uit, en ook de bandaanzet was bijzonder.
Mijn (toen nog) aanstaande kwam aanlopen en zei: zie je nog wat leuks?
Yep, alleen kan ik het niet zo goed zien
Nou, dan gaan we toch even naar binnen.
Dus, hup naar binnen, praatje met verkoper maken. Ja ik zag een bijzonder horloge in de etalage liggen, zou ik die van dichterbij mogen zien? Ja maar natuurlijk. De man deed heel vriendelijk, en was niet overdreven bezorgd/voorzichtig ofzo. Horloge werd gepast om mijn pols, bandje afgesteld. Verder bekeken, horloge weer af. Onderzijde van de kast bewonderd, heel mooi. Er werd uitgelegd dat de datum uit twee wielen bestaat, hoe het horloge beide wijzers bedient als je het verstelt, hoe je tijdzone in het kleine wijzerplaat versteld. heel bijzonder.
30% korting zegt u? Yep!
Mijn vriending bekijkt hem ook nog, en zegt, joh koop hem nou, wanneer krijg je nou bijna 3000,- korting?
Ik zeg HUH??? wat kost dit ding dan (totaal nog niet op het labeltje gekeken)? Nou ja, €8600,- - 30%. Dus ehh zo rond de 6000,- Koop hem nou gewoon?!
Slik… mijn handen begonnen te trillen (bang dat het zou vallen, of dat ik het zou stoten), mijn ademhaling werd sneller, knieën die iets minder vast werden…
Zal er nooit van komen, gewoon omdat ik het niet wil. Er zijn nog zoveel dingen die ik eerst wil doen, kopen, verbouwen of zien. En zelf dan weet ik er een betere bestemming voor. Maar wat was die mooi!
En ze zei: “dan koop je hem toch”? …