Dag HF’ers!
Zoals dit soort berichten vaak begint kijk ik al een poosje mee op Horlogeforum. En nu dan toch de stap om kennis te maken met jullie!
Mijn reis in de horlogewereld begon pas echt in mijn studententijd. We kregen als jaarclub toen het lumineuze idee om hetzelfde horloge te gaan dragen (met verschillende platen uiteraard, anders wordt het ook zo saai). Voor mij begon het met de Edox Les Vauberts, witte plaat en zilverkleurig; rechts in de horlogedoos. Gegraveerd met de oprichtingsdatum van de jaarclub, en die gaat zodoende nooit meer weg.
Maar er borrelde meer bij me. Mijn broer was mijn voorbeeld met zijn smaak voor horloges (had toen o.a. een Cartier Santos) en ik kreeg honger…
Als student zijnde, dat zullen de meesten hier wel weten, heb je een beperkt budget. Er moet immers voldoende overblijven voor de Kroeg, niet? Maar een automatisch horloge moest er komen. Ik heb lang gezocht naast ‘the best bang for buck’ en uiteindelijk de Raymond Weil Maestro, links in de horlogedoos, aangeschaft. Heerlijk! Die achterkant, dat uurwerk, die soepel glijdende secondewijzer! Zo veel lekkerder dan dat ‘taf, taf, taf’ van de quarts van Edox. Niet om daar iets aan af te doen hoor! Want ik vind het nog steeds een prachtig horloge.
Zoals jullie zullen herkennen, daar stopte het niet. De eerste serieuze baan kwam en zoals een wijs iemand mij ooit zei: ‘Bij iedere verandering of promotie moet je jezelf een cadeau geven.’. Dus ik ging op jacht naar een dikke duiker. Mijn hemel, wat zou ik graag de winkel in zijn gelopen en een Sub gekocht, maar dat zat er destijds qua funds even niet in. Dus alternatieven zoeken!
Het werd het nieuwe model van de Longines HydroConquest, links op de houder. Wat was ik trots toen ik 'm om de pols kreeg. Nog steeds een favoriet horloge van me als ik de stad in ga! Toen keihard de daily beater, maar dat is 'ie niet meer.
En als je de smaak te pakken krijgt wil je meer, ik hoef jullie niets uit te leggen. Ik wilde méér! Op het werk zag ik iemand voorbijlopen met een Meistersinger. Die moest er komen. Maar, ik ben een beetje een aparte, wel een Meistersinger waarbij ik de tijd direct kan aflezen in plaats van eerst veertig Sudoku’s op te lossen. Het werd de Scrypto, liggend op de horlogedoos. De Scrypto draag ik nog steeds met veel plezier!
Zoals op HF bekend is: uiteindelijk wil je toch een… Juist. Eerst had ik de pest aan Rolex. Mijn broer had er vijf, iedere bobo zag ik ermee lopen dus voor mij ‘Thank you, but no thank you.’. Tot voor kort.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en uiteindelijk met broerlief gebabbeld over een Rolex. Standaard. Plain. Niet flashy. Ik kwam uit bij een Datjust, 41mm, zwarte plaat, domed bezel en Oyster bracelet. Als ik een Rolex ging dragen, zou dat 'm moeten zijn.
Inmiddels is de Datejust niet meer van mijn pols te slaan, al wissel ik nog regelmatig. Dit is dus mijn collectie!
De honger blijft. Wat mis ik nog? Ik wil iets met een moon phase, ik zie vaak IWC, ik heb een zwak voor Omega, ik mis nog een vintage (omdat mijn broer de horloges van grootvader heeft…). Dus shoot! Geef tips! Aanraders? Welkom! Ik ga vanaf nu actief participeren op HF.
Groet! Rolf.
