Ik had via “fleabay” een tijdje geleden een oud horloge gekocht uit India. Voordat sommigen gaan denken…oei, oei een Mumbai special. Dat is het niet, maar het is een ander goedkoop ding en wel een Anker 04.
Dit horloge is gemaakt in de DDR bij Ruhla, maar ik had op de foto’s van de verkoper iets interessants gezien. Dit betreft een UMF 24 van Ruhla met 2 lagersteentjes waar ze normaal 0 lagersteentjes hebben en deze zeldzame uitvoering had ik nog niet.
En dus is het voor mij al snel interessant.
Dan is natuurlijk nog altijd de gok of de balans verder goed is, maar de prijs was dermate laag dat ik de gok wel wilde nemen en bovendien als de balans niet goed zou zijn, kon ik hem nog altijd ombouwen naar een normale UMF 24.
Enfin, gisteren werd ie afgeleverd nadat ik afgelopen week nog wat aan importkosten moest betalen. Zelfs een goedkoop pakketje van buiten de EU wordt nog extra belast en wel met ongeveer 60% van de aanschafprijs. Gelukkig was het nog steeds goedkoop.
Het pakketje werd gisteren dus geleverd en mevrouw de postbode keek me aan met zo’n blik van…ik wist niet dat hij in drugs handelt.
Na het gevecht om de plakband te verwijderen kijk je tegen een doosje, volgepropt met noppenfolie met daarin het kleinood. Het leek de sarcofaag van Toetanchamon wel. Maar beter goed verpakt dan zomaar in een envelop gegooid. Dat heb ik ook al ooit meegemaakt.
Het horloge was goor. Het eerste wat een horlogemaker moet aanschaffen is een goede zeep wordt wel eens gezegd. En ze hebben gelijk.
Dat iemand dat zo gedragen heeft. 
Uiteraard liep het uurwerk niet, maar een Ruhla heeft voor mij niet heel veel geheimen meer dus die krijg ik wel aan de gang. De balans bleek in ieder geval in orde maar zat niet goed gemonteerd. Het blauwe stukje dat je ziet is van de uurwerkhouder die er in stukken in lag. Gelukkig was er het meeste nog, dus heb ik alles weer kunnen hergebruiken na alles aan elkaar gelijmd te hebben.
Ik gokte er op dat het vuil het meest op de plexi zou zitten en niet op de wijzerplaat. Dat weet je natuurlijk nooit en zeker niet bij een horloge dat uit een land komt met een vochtig en warm klimaat, maar gelukkig was de wijzerplaat nog mooi.
De lumen in de wijzers was wel vochtig geworden en helemaal zwart uitgeslagen. Zelfs op de datumring zat roest, maar die had ik nog een betere liggen.
Ik besloot toch de lumen te vervangen. Een werkje dat valt of staat met de dikte van de lumen. Maar gelukkig ging het in tweede instantie goed.
Het eindresultaat. De kast is in de ultrasoonreiniger geweest, het uurwerk is geserviced, de lumen in de wijzers vervangen en de plexi gepolijst.
De kast is van verchroomd messing dat op de randen uiteraard gesleten is, maar hij is in ieder geval schoon. Je mag ook wel zien dat het horloge al wat jaren er op heeft zitten.
Al bij al heb ik toch wel eer van mijn werk en ben ik blij dat ik dit bijzondere stukje Ostalgie aan de collectie heb kunnen toevoegen.
