Het titanium wat jij van Oris kent is niet te vergelijken denk ik. Mijn idee van titanium was ook altijd gebaseerd op de Oris Meistertaucher, de originele. En dat was licht, blikkerig, rammelend en snel krassend.
Maar mijn laatste titanium horloge, The Citizen, was echt van een kwaliteit waarbij je het gevoel hebt echt iets hoogwaardig kwalitatiefs om je pols te hebben, zowel qua gevoel als qua looks.
Ik kan me er enigszins iets bij voorstellen, maar na pakweg 20 GS-sen heeft het me nooit gestoord.
Wel heb ik wat slechte oogjes waardoor in 's nachts een horloge met lume draag. Want in heel donker zonder bril kan ik ze niet af lezen, maar dat terzijde.
GS heeft het voor het contrast netjes opgelost. Donkere wijzerplaten hebben nagenoeg altijd geborstelde wijzers, lichte wijzerplaten hebben nagenoeg altijd gepolijste wijzers om het juiste contrast te kunnen geven.
De gepolijste wijzers zijn zo strak gepolijst dat ze zwart lijken (black polish) bij direct erop kijken, met behulp van de Sallaz / Zarastsu techniek. Dat op een zwarte plaat zorgt dat ze niet af te lezen zijn, geborstelde wijzers “verpreiden” de lichtval en blijven dan licht.
Dat, in combinatie met de gefaceteerde en scherpe wijzers, zorgt voor een nagenoeg optimale afleesbaarheid ook in zeer slecht licht.
Maar goed, met andere brillen, wat gesleutel aan brilleglazen en wat herstel van gezondheidsklachten is de afleesbaarheid weer goed en had ik ze niet moeten verkopen.
En als ik dan toch herinneringen aan het ophalen ben… Dit is gekomen en gegaan.
Oh man… met al dat champagne-geweld denk ik weemoedig terug aan mijn “ex” Als deze er toch was in 36/37/38 mm, dan kocht ik hem direct (en dat is dus zonder datumvenster)!
Ik loop dus zo’n 4 jaar achter op jou Jaco. Ik hoop dat ik de Shūbun niet weg hoef te doen omdat ik ‘m niet goed af kan lezen. Wat een lekkere klatser is het toch!
vind zelf de Iwate dial (in elke kleur) de mooiste die er is.
Als deze er toch was in 36/37/38 mm, dan kocht ik hem direct (en dat is dus zonder datumvenster)!
