De titel zegt het al “Macgyveren”. Knutselen aan een horloge met huishoudartikelen.
Een beetje achtergrond informatie;
Mijn vader droeg altijd een Rotorcraft met blauwe sunburst en quartz uurwerk (voor menig horlogefanaat weinig spannends maar voor hem zijn geliefde sieraad). Bij aanschaf vertelde ik hem over de wondere wereld van leren banden en de magische lookveranderende krachten die een band kan hebben. Ik hoopte hem een klein kijkje te geven in mijn wereld als horlogefan. Dit sloeg aan en hij vroeg mij een selectie banden te maken zodat hij iets te kiezen had. Uiteindelijk werd het rally band die bij watchgecko besteld moest worden. Eenmaal band verwisseld was mijn pa de wereld te rijk, heerlijk gevoel is dat dan zo als horlogefan.
Afijn. Het begon een weekje terug wanneer ik en mijn vriendin gingen verhuizen. Mijn pa was 1 van de mankrachten die ons hielp in 2 ritjes de hele inboedel over te brengen.
Ikzelf heb een anderhalve maand geleden een verkeersongeval gehad, met als resultaat een open wond aan mijn knie en geen mogelijkheid veel te sjouwen.
Tijd genoeg dus om tijdens het verhuizen alles in de gaten te houden.
Het viel me op dat mijn pa zijn geliefde horloge, waar hij zo blij mee was, een grabbelton van losse onderdelen leek.
Toen ik hem hiernaar vroeg vertelde hij mij vol teleurstelling dat zijn geliefde horloge was gevallen op de tegels in de badkamer. Hij gaf aan het niet over zijn hart te kunnen verkrijgen om het horloge weg te gooien omdat hij zo van de dial en de look hield.
Als horlogegek 1e klas deelde ik zijn teleurstelling en bood ik aan om aan het horloge te knutselen in de hoop dat het weer draagbaar zou zijn.
Gezien mijn vader er al vanuit ging dat de schade onherstelbaar was, en ik geen horlogedokter ben, gaf hij aan dat ik het best mocht proberen en er weinig nog te verprutsen was.
Dus zo gezegd zo gedaan!
Na een week elkaar niet te hebben gezien kwam ik vandaag bij mijn ouders eten. Na het eten vroeg ik of ik nog even naar zijn horloge moest kijken en kreeg een troosteloze “hij ligt in de kast”. Zonder enige horlogetools, gooide ik mijn volle Macgyver talent in de strijd om er toch iets van te maken.
Na wat rondspeuren naar bruikbaar materiaal en alternatieve tools had ik een goed vertrouwen in de operatie en de middelen die ik had verzameld.
Wat inpaktape, het plakbandje van de mosterdpot die nog op tafel stond, 2 gebaksbordjes, een after eight papiertje en een pizzames. Ja, dat was alles wat ik nodig zou hebben! 
Eenmaal het horloge er bij te hebben gepakt probeerde ik, zo vakkundig als een leek der horlogemakerij kan, een diagnose te stellen van het begane ongeluk. “Oké. 2 losse subdials, verstrengelt in de wijzers. Oeps, ook 2 losse indices en licht verbogen wijzers”.
Geconcludeerd dat 2 paracetemol en een pleister in dit scenario niet opgingen begon ik maar met de chirurgische ingreep.
Horloge eerst maar eens open, klikdeksel was makkelijk open te krijgen, spacer eruit en proberen het uurwerk met dial eruit te prutsen met mijn pizzames. Gelukt!
Tot mijn verbazing ontdekte ik dat het een Epson uurwerkje was. Ik meende eerder eens gelezen te hebben dat dit verbonden was aan Orient.
Nu eerst de dial met het uurwerk maar een plekje geven op mijn gebaksbordje.
Vervolgens de wijzers doorgedraaid totdat ze allen met de neus dezelfde kant op wezen. Subdials uiterst voorzichtig erom heen geleid alsof ik met een zenuwspiraal aan het spelen was. Yes, gelukt!
Uiteindelijk na de subdials en losse indices dices te hebben verzameld geprobeerd met het mosterdplakband de subdials te drukken in de plakrand. Met de gedachte dat er wel plaksel op de subdial zou over blijven. Vervolgens dezen netjes op hun plek geplaatst. Hierna de indices. Deze hadden geen nokjes zoals de subdials dus maar wat betere tape gepakt. Ook dit ging dikke prima. Met het after eight papiertje ze verschoven op de dial. Dit zodat ik de dial niet zou beschadigen met mijn nagels. Vervolgens goed aangedrukt met hetzelfde papiertje en blij dag het op z’n plek bleef zitten.
Ondertussen was mijn vader door vermoeidheid naast me in slaap gevallen en kreeg weinig mee van mijn ijverige gepruts.
Ik blijf lekker aanmodderen en boog de wijzers ook nog even naar “originele staat”. Kroon een paar zwiepen gegeven om te checken of niets elkaar zou raken en dat ook weer klaar.
Als laatste nog even de microvezel doek door de binnenkant van de kast en glas, uurwerk met dial, spacer en achterdeksel weer geplaatst en uitgelijnd, en klaar is Kees!
Toch enigzins vol trots, dat ik voor het eerst een horloge open heb gehad en op mijn manier er aan gewerkt heb, wekte ik mijn vader en liet ik hem zijn geliefde horloge zien. Vol verbazing keek hij mij aan en zei hij “het is je gewoon gelukt!”.
Hij heeft 'm gelijk omgeslingerd en glimlachte weer bij het kijken naar zijn horloge. Onbetaalbaar!
Het resultaat + voor en na 
Nu nog een batterijtje erin (eruit gehaald bij de verhuizing omdat de wijzers door probeerden te tikken en een poging deden swerelds eerste “mandaladial” te maken) en hopen dat alles intern nog werkt.
In de goeie hoop interesse te wekken heb ik geprobeerd een balletje op te gooien of het geen idee was om “een echte Seiko te kopen”.
Maar dat was blijkbaar toch iets te hoog gegrepen voor nu.
Conclusie;
Pa blij, ik blij, ervaring rijker en zijn dag weer goed.
