Beste forumleden,
Sinds lange tijd heb ik een zwak voor horloges van het merk Maurice LaCroix. Een merk dat zich m.i. om meerdere redenen niet altijd even duidelijk gepositioneerd in de (top van de) markt. Voor mijn gevoel is het ook een ondergewaardeerd merk. Een belangrijke oorzaak zit hem in het feit dat ze zowel betaalbare horloges maken in de instapklasse tot zeer dure manufacture uurwerken in het hogere segment. Hierdoor lijkt het merk moeite te hebben om een reputatie op te bouwen als een gerenommeerd horlogehuis in de top van de markt. Wellicht speelt daarbij ook nog mee dat het merk relatief jong is. Een en ander vertaalt zich ook in de afschrijving op deze horloges. Deze is namelijk vrij fors. Naar mijn mening is dat onterecht. Het merk heeft de laatste jaren laten zien dat ze in staat zijn om schitterende horloges te bouwen met originele functies (met name in de Masterpiece lijn). Feit is wel, dat de hoge afschrijving op de nieuwprijs meebrengt, dat je zo nu en dan voor een aantrekkelijke prijs een prachtig en bijzonder horloge op de kop kunt tikken.
Hoe kom ik aan de voorliefde voor dit merk? Wel, het begon ooit toen ik als kind in de trein zat naar mijn oma in Utrecht. Er kwam een man naast me zitten die een prachtig horloge droeg. Ik begon me in die tijd net te verdiepen in de wondere wereld van de horloges. Elke keer als hij zijn arm bewoog, gluurde ik naar zijn pols in een poging te ontcijferen wat voor merk dat chique horloge nou eigenlijk was. Een ding viel me in het bijzonder op. Dat was de gouden ‘M’ op de horlogeband. Dat bood in ieder geval een aanknopingspunt bij mijn verdere recherche. En al snel kwam ik er achter dat het een Maurice LaCroix geweest moest zijn.
Jaren gingen voorbij en af en toe verdiepte ik me meer in het merk. Tijdens mijn studententijd stond ik eenmaal op het punt om een Maurice LaCroix Grand Guichet te kopen (staal/goud). De koop ketste af. Ik vond het toch wat te oubollig voor mijn leeftijd als 20-jarige. Maar in 2011 werd ik dan toch eigenaar van mijn eerste Maurice LaCroix. Het was een Pontos Chronographe. Het eerste wat mij opviel aan het horloge was de goede en strakke afwerking van de kast. Het zichtvenster aan de onderzijde van het horloge gaf een blik op het alom bekende en geprezen 7750 uurwerk dat voor de aandrijving van het horloge zorgde. Het horloge droeg plezierig, had een rustige uitstraling en gaf behoorlijk nauwkeurig de tijd weer. Hoewel al deze goede eigenschappen pleitten voor een gegarandeerde plek in mijn bescheiden collectie, ontbrak desalniettemin toch een bepaalde klik bij dit horloge en moest hij het nest weer verlaten. Met pijn in mijn hart? Neen. En dat zegt mij voldoende.
De pijn die ik heb ervaren bij de opvolger (een Breitling Superocean Steelfish) was echter nogal groot. Dat had niets te maken met dit fantastische model, maar meer met het beroerde gevoel dat ik overhield na de aankoop van het horloge, dat enigszins onverwacht enkele fikse gebreken bleek te hebben. Zo was het glas op enkele plaatsen wat beschadigd, was de AR-coating niet meer geheel intact en had de vorige eigenaar op onzachtzinnige wijze gepoogd het horloge te polijsten op plekken waar het niet hoort (brrrr…). Bij de verkoop gaf de verkoper me nog alle vertrouwen dat ik het horloge terug kon geven als het niet beviel, doch zijn reactie was minder toegefelijk toen ik op beleefde toon daadwerkelijk overging tot een dergelijk verzoek. Ik zat daardoor met een horloge waar ik flink in moest investeren om het weer op een Steelfish te laten lijken. De lol was er voor mij goed af en zo werd ook dit horloge (met fors verlies) weer verkocht. Lesson learned; buy the seller not (only) the watch).
Met een nare nasmaak, besloot ik niet te snel weer in een nieuw project te stappen. Het oriëntatieproces was lang en plezierig! Meermalen per dag struinde ik de verkoopfora af van deze site en enkele andere binnen- en buitenlandse websites, op jacht naar de nieuwe graal. Vaak stond ik op het punt om een bod uit te brengen, maar dat ketste om meerdere redenen dan weer af.
Totdat ik op een herfstdag in 2014 tegen een Maurice LaCroix Masterpiece Double Retrograde aanliep. Ik denk dat iedereen het gevoel wel kent. Als een blikseminslag was ik op slag verliefd! De wijzerplaat oogt wat druk, maar is ook modern (de voorganger was me wat te klassiek). Het horloge heeft een manufacture uurwerk, wat mij het gevoel geeft dat het toch net wat meer speciaal is. Overigens lijkt het uurwerk op het eerste gezicht geïnspireerd te zijn op het ML100 calibre van zijn voorganger. Het ML100 calibre is op zijn beurt onmiskenbaar een gemodificeerd Unitas 6497-1 calibre. Dan kom je bij de interessante vraag wanneer een uurwerk gekwalificeerd wordt als een manufacture uurwerk. Maurice LaCroix claimt echter dat het ML151 een echt manufacture uurwerk betreft. Hoe het ook mag zijn, ik vond het horloge schitterend, de prijs lag binnen mijn budget en ik besloot toe te happen. Na kortstondige onderhandelingen kwamen de verkoper en ik er uit en was het horloge na een paar lekkere bakken koffie en een gezellig gesprek van mij. En wat was ik er blij mee! Bijgaand een kleine impressie van het horloge. Excuus voor de matige kwaliteit van de foto’s. Deze doen eigenlijk geen recht aan het horloge.
Terwijl ik naar huis reed had ik moeite om mijn ogen op de weg te houden. De lichtinval op de massief zilveren wijzerplaat vond ik oogverblindend mooi. De afwerking van de kast was weergaloos strak. Ook de vouwsluiting is ingenieus en prachtig afgewerkt. Het geluid van het uurwerk, dat rustig tikt met 18,000 vibrations/h, 2.5 Hz, klonk me als muziek in de oren. En dan de kleur en de afwerking van het uurwerk zelf, dat via het zichtvenster aan de achterzijde te zien is! Als ik dan al een puntje van kritiek mag leveren, dan zou dat zijn, dat ik wel nog iets meer van het mechaniek had willen zien. In plaats daarvan heeft ML gekozen voor een opgeruimde en strakke uitstraling door vrij veel mechanische onderdelen te bedekken. Maar deze kritiek is niet meer dan muggenzifterij. Mijn nieuwe daily beater was gearriveerd.
In maart van dit jaar zag ik wat foto’s voorbij komen van de nieuwste versie van de Maurice LaCroix Masterpiece Double Retrograde. De gefacelifte versie van die van mij (hoewel uitgerust met het automatische ML191 calibre dat volgens informatie van ML - op het automatische opwindmechanisme na - in grote mate gelijkenissen vertoont met het ML151 calibre). En toeval bestaat niet! Juist op dat moment kwam mijn horloge tot de conclusie dat het toe was aan wat liefde. De datum functioneerde niet meer en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het bandje ook aan vervanging toe was. Het was tijd voor een onderhoudsbeurt.
En na enkele maanden (on)geduldig afwachten was het vandaag zo ver! Het horloge was weer klaar en ik heb het weer opgehaald. Ben ik tevreden over het onderhoud? hmoah… in alle eerlijkheid niet 100%. Mijn inspecterend oog viel al snel op de lichte krasjes die (nog steeds) tussen de lugs zitten. Geen idee of dat normaal of acceptabel is, maar wat mij betreft hadden deze gewoon niet meer zichtbaar mogen zijn. Een kleine tegenvaller dus. Zeker voor die € 900,-- die ik voor de beurt moest neertellen. Wellicht heeft de horlogemaker van Maurice LaCroix op dit punt zitten slapen of heeft hij bij het vervangen van de band zelf een beetje zitten prutsen. Ik weet niet niet. Ik ben wel geneigd er nog een opmerking over te maken. Voor het overige is het horloge overigens weer in een keurige staat gebracht en kan hij er hopelijk weer jaren tegenaan.
)