Beste horlogeforum leden,
Sinds anderhalve maand ben ik actief lid van HF nadat ik een hele tijd met enige regelmaat al op het forum aan het rondkijken was.
Ik ben 30 jaar, belg en mijn passie voor horloges is begonnen toen ik 15-16 jaar was. Rolex en Range Rover waren 2 dingen die me heel hard prikkelden. Klinkt een beetje decadent en ook al kom ik totaal niet uit een welgestelde familie,niemand heeft overigens ooit een duur horloge laat staan een Rolex of een Range Rover gehad in onze familie. Je bent jong, gaat wel eens op stap en ik herinner me een oudere persoon die ik wel eens tegen kwam die een Rolex had. Een submariner met een groen randje. In mijn ogen was dat toen ook het enige Rolex horloge dat er bestond. Maar uiteraard was dit totaal niks wat ik mezelf zou kunnen veroorloven. En eigenlijk wist ik niet eens wat het kostte. Het was gewoon duur. En waarom zou je ĂĽberhaupt zoveel geld geven voor een horloge?
Op dat moment was ik gek van de horloges van Massimo Dutti, niet goedkoop als 16 jarige maar wel prachtig met een klassiek lederen bruin bandje. Met veel trots heb ik dat horloge toen gekocht en gedragen en ik wist toen dat ik een bepaalde microbe te pakken had. Ik droomde over een Hugo Boss horloge die ik zag liggen bij een winkel waar ik vaak langs liep. Het doel was duidelijk, sparen en kopen. Wat een moment was het dan ook toen hij eindelijk van mij was.
Excuses aan de mensen die zijn afgehaakt bij het zien van deze lange tekst, maar ik probeer het gevoel zo nauwkeurig mogelijk te beschrijven en ik merk dat ik er ook terug een happy gevoel van krijg binnenin.
De jaren gaan voorbij, maar de Rolex gedachte blijft.
Ik heb het geluk gehad een goed beroep te mogen uitoefenen en op een bepaald moment was het mogelijk een Rolex aan te schaffen. Toen had ik de gedachte ik koop er 1 die ik mijn hele leven draag en klaar. Ik ging voor een datejust 41 champagne wijzerplaat met diamanten en jubilee band. Ongelofelijk trots toen ik met dat horloge de winkel uit ging.
Helaas overviel me nadien een heel bizar gevoel. Maanden gingen voorbij en het horloge voelde too much aan voor mij. Overal zie je meteen mensen naar je horloge kijken. Ook bij vrienden en familie voelde ik me niet prettig een horloge te dragen die evenveel kost als een kleine wagen. Tenslote ben ik maar een normale jongen in een omgeving waar dit soort zaken niet in om gaan. Maar ja dat had ik op voorhand maar moeten bedenken.
Toch bleef het gevoel en na lang nadenken besloten het horloge te verkopen. Het voelde tegelijk als een opluchting maar ook weer als een gemis.
Het was duidelijk, ik wilde een minder opvallend horloge. Het werd een stalen submariner date.
Dit was tenslotte het horloge die ik voor het eerst zag toen ik 15-16 jaar was en in mijn hoofd altijd onbereikbaar was. De cirkel was rond. Ik hoefde niks anders meer.
Dat laatste was een illusie want uiteindelijk heb ik in de daaropvolgende jaren nog een Batman en een Starbucks gekocht en blijf ik nog steeds dromen van nog andere horloges en modellen. En gelukkig maar want dat dromen is misschien wel het grootste deel van het plezier geweest.
Btw: het Range Rover gevoel is gelukkig voor de portemonnee wat afgekoeld.
Bedankt voor de tijd en moeite om mijn verhaal te lezen.
.
wellicht nog interesse in een unieke kalender voor het goede doel?
