Gisteren leek het of mijn ouwe Bulova Accutron 214 de geest had gegeven.
Ze bewoog niet meer, ze maakte ook geen enkel geluid meer.
Ach, dacht ik: nieuwe energie, dat is wat ze nodig heeft.
En wellicht ook wat meer draagtijd en aandacht.
Tijd voor een kleine transplantatie.
Dus: batterijklepje open, oude cel er uit, nieuwe er in.
Resultaat: niks, en ik had echt toch wel aan het beruchte plastic ringetje gedacht.
Niet getreurd, niet zo snel opgegeven: andere nieuwe cel er in.
Resultaat: niks en het batterijklepjeveertje zat ook echt wel goed.
Mijn conclusie: die is naar de haaien.
Een M7, anno 1967 dus, na 43 aan een einde gekomen.
En dus ging het bandje er af en ging zij in het horlogeknekeldoosje.
Weggooien, wat ik meestal in zulke gevallen doe, kon me ik nog niet over het hart verkrijgen.
Maar vanmorgen: het knaagde toch.
Ik ben ook eigenlijk best wel aan haar gehecht: kan zo genieten van haar precisie.
Kan met genoegen kijken naar haar schoonheid-in-eenvoud.
Heb plezier als ik haar zo zachtkens hoor zoemen.
En dus maar eens op internet rondgezocht naar plaatjes.
Van hoe haar innerlijk er hoort uit te zien.
En ja hoor… die batterij (ik heb hier geleerd dat ik eigenlijk “cel” moet zeggen) had ik bij de transplantatie ondersteboven gedaan.
Na een kleine correctieve ingreep zoemt ze nu weer tevreden voor me.
Glijdt haar secondenwijzertje weer vloeiend over mijn pols.
Ze is niet naar de haaien!!
Wel heeft ze voor de foto even een haaienprintbandje aan.
Maar omdat dat wel een héél kort bandje voor haar is, zit ze nu weer met een fijne mesh om de pols.
En daar mag ze deze week een paar dagen blijven.
Want ik ben echt helemaal blij.
Op serieuzere toon nu:
het valt me ineens op dat je je aan zo’n onbeduidend iets
als een oud en niet eens in geldswaarde zo waardevol horloge, kan hechten.
Het is ook geen familiestuk, geen erfstuk, geen prijs of aandenken.
Gewoon ooit eens voor een paar centen gekocht vanwege het geluid en omdat er geen kroon op zit.
Dat ik dan zo de pest in zou hebben dat het ding het niet meer deed, dat had ik eigenlijk niet verwacht.
Dat ik er kennelijk zo aan gehecht ben geraakt, verbaast me wel een beetje.
Ik vraag menu af of andere forumleden dat herkennen?
