Mijn eerste liefde, Casio
Casio W-36 Marlin
In 1983 gekregen van opa en oma.
Ergens moet ik het bandje nog hebben, maar die was een keer stuk gegaan, het lipje dat de sluiting dichtklikte helaas afgebroken, metaalmoeheid.
Zeker 15 jaar gedragen. Op een bepaald moment geprobeerd hem te verfraaien door er HAI in te krassen. Dat was dus geen succes, 
Elke dag keek ik in de etalage van de juwelier als ik naar school ging en als ik terugkwam.
Er waren goedkopere modellen, er waren duurdere. Ze lagen daar keurig op een rijtje.
Ik wilde best het hogere model hebben, maar ik mocht niet duurder dan 100(?) gulden gaan, zoiets.
En dan op school kijken hoe snel je de stopwatch kon stoppen. Twee honderdste seconde was het record. Of één honderste ooit gelukt is weet ik eigenlijk niet meer. Vast wel.
Dan moest je overigens wel met het knopje op de tafel tikken.
Met je vinger kwam je niet onder de drie à vier honderdste.
Mijn beste schoolvriend Armand en ik konden hier enorm mee bezig zijn. Wie was het snelst!
Zijn horloge was niet zo goed, daar haalde je geen korte snelle tijden mee.
Hij ligt nu in gruzelementen in een doosje.
Een beetje symbolisch voor mijn levensloop.
NB
Armand is beter terecht gekomen, maar hij was ook een stuk slimmer, is natuur/sterrekunde én economie gaan studeren op de universiteit.
Een echte bolleboos.
