Bovenstaand plaatje bevat mijn 2 nieuwe aanwinsten in 1 beeld. Nieuwsgierig?
Dit is een longread. Wegklikken is prima. Dan ga je lekker kattenfilmpjes kijken of door je instafeed scrollen tot je een ons weegt. Je kan ook even koffie pakken en je leesbril opzetten. Jouw keuze. Dit is het verhaal van liefde voor tijdloos design, het herkenbare gevoel van een film zien die je bijblijft en een jongensdroom die nog niets aan kracht heeft verloren. Het is ook een vuist in de lucht voor mannen die vergeten dat je nooit echt ouder dan 25 wordt. In je hoofd dan.
Kleine jongens worden niet groot
Je kent het wel… je ziet een modelauto in de vitrine van een tweedehands winkel en ziet jezelf weer als jochie van 10 op de grond liggen, de wereld op de achtergond, en jij zit in gedachten achter het stuur, kan ineens autorijden, driften, en op de één of andere manier wordt je altijd achterna gezeten door de politie. Hele gesprekken hoorden je ouders je voeren vanuit je kamer, terwijl je er toch echt alleen was…
Ik vraag me af of we die fase ooit achter ons hebben gelaten, en ik bedoel ECHT achter ons laten… want enerzijds zie ik om me heen eigenlijk vooral het onweerlegbare bewijs dat we nooit over die ‘jongensfase’ heen groeien. Anderzijds doen we als man ontzettend ons best om serieus over te komen, en daar horen geen rekenmachinehorloges en modelauto’s bij.
Waar ik naartoe wil met dit verhaal is dat we met zijn allen ons uiterste best doen om dat gevoel te onderdrukken, temeer omdat we nu verantwoordelijkheid moeten laten zien, dat we nu kinderen hebben en geen kinderen meer zijn, en dat we moeten laten zien dat we emotioneel in staat zijn rationele beslissingen te nemen.
Wel. Ik heb nu dus even het tegengestelde gedaan. Alles in me zei: ‘ gast doe normaal, je bent geen 12 meer’ of:’ wat moet je met dat ding, waar ga je het neerzetten?’
Oude liefde roest niet
Ik zeg eerlijk dat ik me wel afvroeg of ik er niet te oud voor was. Ik ben apetrots op mijn NA. Een herbeleving van mijn jeugd, toen de kleine Brodie op onze Akai videorecorder voor het eerst de Delorean tijdmachine uit de met rook gevulde witte bus van Doc Brown zag rollen… Mijn god… totaal omvergeslagen door die auto. En nog. Ik ben fan van het ontwerp. Al sinds mijn 10de dus. Geen fan van de kwaliteit en zeker geen fan van het heerschap dat de Delorean bedacht. Alhoewel, wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Hij is wel indirect verantwoordelijk voor één van de meest iconische filmauto’s ooit gemaakt. Hulde!
John Delorean voor het prototype van de Delorean.
Het moment waarop alles begon
Ik neem je even mee naar een jaar of 38 geleden. Terug naar het verleden…
Als jongen van 16 zat ik achterin de auto… we waren net bij oma geweest, was moe maar voldaan en mijn ogen probeerden de huizen langs de weg in een kort moment te vatten… we reden langs de Mitsubishi-dealer in Bergen op Zoom…en daar bleef mijn blik ineens kleven aan een zilvergrijze, bijzonder lage en brede auto die net voor het hek stond, geëtaleerd alsof het zo moest zijn. Mijn hoofd draaide mee… ik kon gewoon niet weg kijken…dit was… nee… dat kan niet…
‘PA, MA !!!’’
Daar stond een DELOREAN!!!’
Mijn broer keek geërgerd mijn richting op en trok zijn hoofdtelefoon van zijn Sony Walkman overdreven moeilijk van zijn hoofd. ‘Mooi hoor Kev’ zei hij, terwijl hij niet eens wist waar ik naar keek.
De volgende dag fietste ik in de stromende regen naar de dealer toe. Ik woonde zelf in Meilust, en het was een minuut of tien fietsen. Om mijn nek een Olympus trip camera, geleend van mijn vader, en veilig weggeborgen onder mijn waterdichte winterjas, waarvan de helft van het rolletje nog onontwikkelde vakantiefoto’s van onze gezinsvakantie aan het Idromeer in Italie bevatte.
Ik zag vanaf mijn fiets de vierkante, stoere koplampen en de onmiskenbare hoeken van het plaatwerk. Wat. Een. Bak.
Ik heb er ongemakkelijk lang bij staan kijken… elk detail in me opgenomen… en uiteindelijk al mijn moed bij elkaar geraapt om te vragen of ik wat foto’s mocht maken. De eigenaar keek me aan… liep weg en kwam even later terug met een sleutel, gaf die aan me en zei:
‘Leef je uit jongen. Maar niet mee gaan rijden okay?’ zei hij zonder een spoor van emotie, wegkijkend naar de rij auto’s die nog door hem gerepareerd moesten worden…
foto’s van de Delorean geschoten met de Olympus trip. Grappig detail, meter gaat niet boven de 85mph. Ik las later dat special voor de film een snelheidsmeter was aangepast die tot 95mph ging.
De liefde bleef, ik merkte dat ik de imperfectie van de auto juist interessant vond. Alsof het allemaal nog niet helemaal af was… en vorig jaar kreeg ik van mijn vrouw een origineel verjaardagskado, een rit in mijn droomauto, en ik was als een kind zo blij. Ineens was ze even ‘van mij’. Ik mocht er uiteindelijk niet zelf in rijden van de overigens enorm aardige man van wie de auto was, maar hij vertelde me alle ins en outs van het bezitten van zo’n icoon. Het was geweldig en mijn verlangen naar een eigen exemplaar werd er allesbehalve minder van.
*Best. Moment. Ever. *
De eerste nieuwe aanwinst
Ik stel jullie mijn nieuwe digitale horloge voor. Een Casio met calculatorfunctie, te zien op onderstaande foto om de pols van Marty mcFLy. Daarover later meer.
Als je onderstaande foto’s eens goed bekijkt… dan is dit horloge allesbehalve saai. Vind ik dan. Kijk naar de kleuren, stemmig matzwart kunstof, met een wit logo achter het glas, onderbroken door in rood uitgevoerde functieknoppen, felblauwe typo en de citroengele accenten. Erg smaakvol en toch nergens schreeuwerig. Kijk ook even naar de foto met de datum. See what i did there 
Dit horloge werd gebruikt in misschien wel de meest iconische science-fiction film ooit. Back to the Future. Dat is dus gelijk de link met de Delorean. Michael J. Fox zat dus letterlijk met die Casio in de Delorean. En je kan dit ding dus gewoon nog kopen vandaag de dag. Tijdlozer wordt het niet.
Een interessant filmpje van een youtubetimeteller met een heerlijk accent.
De tweede nieuwe aanwinst
Mijn andere NA betreft de filmversie van de DMC-12 , althans, een schaalmodel ervan. Gigantisch groot en met de hand gebouwd door een super lieve Limburger die uiterst precies en (naar eigen zeggen) met het nodige gevloek en getier deze prachtige voiture in een maand of 32 in elkaar zette. Het resultaat mag er zijn. Ik heb best wat geduld, maar dit zou ik dus echt niet grappig meer vinden. Ik ben met mijn zoon naar het zuiden gereden, wat op zich al een heerlijke reis was. Onderweg gestopt en het voelde als vakantie. Hij heeft helemaal niets met modelauto’s, en vond deze wel ‘dik’. Haha…
De 2 NA’s in 1foto:
Ik zie beide aanwinsten als tijdloze iconen, in de jaren tachtig uitgebracht en nu weer actueel. Ze zijn samen te zien in een film die de halve wereld gezien heeft en bovendien hebben ze de tand des tijds doorstaan en brengt het je terug naar de tijd dat alles wat zorgelozer was, de goede, oude tijd.
Aanschouw de 12 kg wegende, metalen kolos ( schaal 1 op 8 ) met bizarre details en een volledig werkende verlichting. Een slordige 53 cm (!) lang, uitgebracht door Eaglemoss, waarbij je na een subscriptie 131 delen kreeg toegestuurd. 1 per week, als je mazzel had, want het internet leert dat er een hoop mis ging met foutieve verzendingen, dubbele issues en allerlei frustrerende productiefouten. Dat deel heb ik dus overgeslagen en ik heb er ook nog meer dan de helft minder voor betaald! Win win.
HF bedankt voor het lezen!
Daar ga je heel wat uurtjes plezier aan beleven.
