Stel je voor, je woont in Zwitserland, je wilt horlogemaker worden en je mag werken aan een Breitling Chrono-Matic met het caliber 12 uurwerk in de ‘Ecole Technique’ in Vallee de Joux. Na dagen, misschien wel weken zwoegen is het je eindelijk gelukt om hem helemaal compleet en goed werkend in elkaar te zetten en ook je docenten vinden dat je prima werk heb geleverd.
Na thuiskomst vertel je trots aan je ouders dat het je gelukt is en open je een la van je bureau en mikt hem daar in. Vervolgens kom je hem 40 jaar later weer tegen en besluit hem te verkopen aan die ene Nederlander die dit type 70’er jaren horloges prachtig vindt.
Super blij was ik natuurlijk, het horloge heeft was van buiten in top staat, wijzerplaat (speciale editie), wijzers, kast waren in perfecte conditie. De werking was niet best, maar dat kan ook niet anders als hij 40 jaar heeft stil gelegen. Snel betalen en meenemen naar Nederland. Thuis naar mijn horlogemaker gebracht en die werd na opening wat minder ethousiast. Waarschijnlijk had in die veertig jaar in de la waar het horloge lag ook een keer wat water gestaan dus in het binnenwerk was veel roest te vinden.
Maar met heel veel liefde en geduld is het toch allemaal goed gekomen en ben ik nu de trotse bezitter van dit prachtige uurwerk met een bijzondere wijzerplaat.
Het ging er meer om op de nadruk te leggen dat dit een automatische chronograaf is. Door de kroon op links te zetten wilde de fabrikant aantonen dat de consument de kroon vrijwel nooit nodig heeft. Zelfde principe als de monaco bijvoorbeeld.
Gefeliciteerd.
!