Ik ben sowieso al heel slecht in flipperen en horloges verkopen, maar deze gaat écht nooit weg.
Misschien hebben sommigen het al gezien in een verdwaalde ‘wat dragen wij vandaag’-post, maar vorige maand is mijn vader overleden. Rond kerst werd hij vermoeid en ging hij achteruit. In januari kregen we te horen dat het uitgezaaide darmkanker was, en in maart zaten we in het hospice. De zwaarste weken van ons leven.
Hij mocht 82 jaar worden en heeft een mooi leven gehad.
Zoals Scotty McCreery zong:
"It ain’t about the numbers chiseled in concrete,
It’s how they live their life in the dash between."
Op de uitvaart vertelde ik dat je een vak op de kaart kunt trekken van Noorwegen tot de Sahara, en van de westkust van de VS tot Turkmenistan. Binnen dat vak is hij zo’n beetje overal geweest. In de jaren ’60, ’70 en ’80 met zijn zelf omgebouwde T2-camper of op de motor. Pas in de jaren ’90 verschenen respectievelijk mijn moeder en ik ten tonele.
Twee weken voor zijn overlijden hebben we samen een mal van onze handen laten maken en die met hars laten afgieten (Casting Memories in Friesland, voor de geïnteresseerden. Aanrader.). Een mooie blijvende tastbare herinnering.
Vanwege mijn horlogetik wilde ik ook graag iets met een horloge doen. Al snel ontstond het idee om zijn vingerafdruk in een caseback te laten graveren. Voor Moederdag — drie weken na zijn overlijden — gaf ik mijn moeder een lichtblauwe 35mm Tissot PRX, ook met zijn vingerafdruk op de achterkant. Nou ik nog.
Een PRX heb ik al, en ik wilde iets anders. Door de kale casebacks kwam ik onder andere uit bij Tudor en Rolex: de Ranger, BB58 GMT, Explorer 1 en 2. Na veel wikken en wegen werd het duidelijk; het moest een Explorer worden. Dat was papa tenslotte ook. Hij had een rustig karakter en kon eenvoud goed waarderen, dus dan wordt het een Explorer 1.
Uiteindelijk viel mijn oog op de 39mm Explorer 214270. Zoeken, zoeken, zoeken… en toen had @Bare-Watches een mooi exemplaar voor een nette prijs. Via Instagram benaderd en een afspraak gemaakt. Anderhalf uur in de auto, een kop koffie en een goed gesprek later - we hadden wat raakvlakken, en we hebben elkaar de hand geschud. De Explorer ging met mij mee naar huis.
Nu nog een afspraak maken voor de gravure. En daarna gaat deze echt nooit meer weg.
Bedankt voor jullie aandacht.
Hier nog wat foto’s en dan lekker slapen he!
En een eerste indruk van de handen:
