Gisteren ging de deurbel. Wij hebben een oud huis met een mechanische bel. Die hebben we al 18 jaar en ik erger me er stierlijk aan. Al 18 jaar. Het geluid is het beste te omschrijven als wakker worden uit een nachtmerrie en bij het rechtop gaan zitten je kop stoten aan een houten balk.
Maar gisteren voelde het anders… alsof het door een engeltje werd beslagen met een vilten bolletje op een stokje.
Dat kwam vooral omdat ik 23 seconden ervoor een DHL busje zag stoppen voor ons huis.
Mijn god wat hou ik van die busjes en wat haat ik ze soms als het pakket voor mijn buurvrouw blijkt te zijn die nooit thuis is en dus wel op haar werk pakketjes besteld en laat aannemen door haar buren.
Enfin. Genoeg over die deurbel. Ik verwachtte een pakketje uit Duitsland. Eentje waar ik echt heel erg benieuwd naar was. In dat pakketje zat namelijk een horloge waar ik al een jaar of drie naar zoek. En dat nooit voorbijkomt…
Nu dus wel. Ik zag het voorbijkomen en de foto’s waren van dusdanig slechte kwaliteit dat ik wist dat het goed was. ( ervaring red.) Mijn hart begon sneller te kloppen. En ik schreef de verkoper direct een bericht.
Het gaat om deze Certina Diamaster quartz met facetgeslepen saffier en wolfraam kast.
Dit is de advertentie die me jaren geleden greep. Wat een ongelooflijk mooi ontwerp. Vond ik dan. Een waanzinnig diepblauwe ( bleek later) ring waar de verhoogde indices op liggen en een stel wijzers waar de verhoudingen zo perfect van zijn dat zelfs een supermodel spontaan de moed opgeeft. Om het af te maken één van de mooiste opgelegde logo’s en modelnamen ooit gemaakt.
In mijn beleving is er simpelweg niets mooiers dan deze combinatie.
Ik heb al een Diamaster, de ‘tigereye’ automaat, die zo fantastisch gebouwd is dat ik niet begrijp dat je voor deze prijs een horloge maakt en niet heel de wereld erop springt. Maar ach, wellicht zouden sommige lieden voor geen goud met dit om hun pols naar buiten durven. Beauty is in the eye of the…
Wat ik ook wel interessant vind is dat Muhammad Ali tijdens zijn jaren als ambassadeur van Certina ( dat alleen al) ook een Diamaster droeg. Welke dat is blijft een raadsel, maar ik geloof gewoon dat het deze was. Het kan. We zullen het nooit weten.
Dat is hem gewoon. Ja toch?
Gisteren kwam ze dus binnen. Ik was licht nerveus, geen idee waarom, maar net als met de vorige Diamaster was ik gerustgesteld bij het openen van de doos… wat een prachtig horloge… ong. 45 jaar oud. En ziet eruit als… ja… zegt u het zelf maar…Zeker niet NOS maar verdorie, wat was de tijd aan het doen toen ze deze Diamaster kon pijnigen. Het tandwiel des tijds had geen kans…
De Certina Diamaster ‘Q’ quartz met een kast die haast net zo hard is als diamant. Een facetgeslepen saffier met een vlakgeslepen subtiel zeskantje dat exaxt dezelfde vorm heeft als het “Q” logo op de wijzerplaat.
Dames en heren:
Diamasters zijn echt forever. Na 45 jaar er zo uit zien, daar teken je toch voor?
En zwart wit omdat het zo’n kleurrijk horloge is. Kijk die honinggraat dan!
En hier naast de andere Diamaster.
)
Heel mooi!
