Deze NA vond ik wel een benoeming waard: de Ebel Sport Classic Chronograph met El Primero (cal. 400) uurwerk, uit eind jaren '80. Voorzien van de originele “Wave-bracelet” met concealed clasp.
Hoe het begon
De zoektocht begon ca 1,5 jaar geleden met als doel een mooie chrono toe te voegen aan mijn collectie. Mijn wensen waren nog niet duidelijk merkgericht, anders dan dat het een mooi uurwerk zou moeten hebben wat niet te dik is; en ik een stalen band -of in elk geval de mogelijkheid daar toe- prefereer. Tenslotte wilde ik iets aparts.
Tijdens de eerste oriëntatie ronde kwam ik gauw tot de conclusie dat het weliswaar degelijk en onverwoestbare Valjoux 775x uurwerk voor mij niet gemaakt is. Te dik en niet echt verfijnd. In het verleden heb ik ooit een Tag Heuer met dat uurwerk gehad en daar was ik niet echt van gecharmeerd.
De tweede conclusie die ik trok is dat wanneer je wat aparts zoekt zonder direct financieel leeg te lopen, je al gauw bij (young)vintage terechtkomt.
De shortlist
Deze werd al snel heel “short”. Op het menu stonden nog de Zenith Chronomaster, een Zenith Port Royal, een Omega Speedmaster (waarvan ik de nieuwste iteratie al 2x heb gehad) en tenslotte de Ebel.
De Zenith’s spraken me vooral aan vanwege het uurwerk en het feit dat de meesten een display caseback hebben. De wijzerplaat vond ik daarvan steeds net iets te “vlak”, met uitzondering van de versies met het 410z uurwerk welke een tripledate betreft incl. maanfase. Dit uurwerk is alleen weer wat dikker, wat nou juist niet de bedoeling was. Tijdens een GTG in het voorjaar heb ik hiervan de roségouden versie gedragen en hoewel ik hem echt prachtig vond, pakte hij me niet. Bovendien is dit horloge in mijn optiek het mooiste met een lederen band, terwijl ik nu juist op zoek was naar staal.
De Speedmaster heeft me wat langer gekost om vanaf te raken. Winterse dagen heb ik urenlang gespendeerd met “Moonwatch Only” boek en hoe verder is gestudeerd had; hoe gaver ik de vintage Speedmaster begon te vinden. Op de moderne variant was ik eerlijk gezegd een beetje uitgekeken. Maar… de zoektocht naar een vintage exemplaar vlotte niet echt. Dat had niets met het aanbod te maken; ik kwam er gewoon niet toe. Dat was voor mij het teken dat dit toch niet het juiste horloge was.
Wat ik wél iedere dag deed, ik eindeloos rondneuzen of er geen mooie Ebel Sport Classic met wave-band beschikbaar kwam. Ik heb al heel lang een zwak voor dit horloge. Het uurwerk, de band, de witte plaat, de 80s vibe, gewoon top! Maar… ik had er nog nooit een vast gehad. Dat komt omdat ze zelden worden aangeboden en ook bij GTGs heb ik er nooit één mogen bewonderen. De exemplaren die te koop komen zijn vaak niet voorzien van de wave-band of met een onjuiste wave-band, gejat van een andere Ebel waardoor de end-links niet goed aansluiten. De drang naar dit horloge werd zo groot dat ik zelfs overwogen heb een volgouden exemplaar aan te schaffen, welke een veelvoud kostte.
Daar gaan we…
Totdat ik ca. 2 weken geleden een notificatie kreeg van Chrono24 (ik had vanzelfsprekend een zoekopdracht ingesteld). Verrek! Een Sport Classic te koop…! En… de juiste band! De foto’s waren onscherp en er stond weinig info bij. Het eerste contact met de verkoper (particulier) verliep direct soepel. Ik kreeg vlot en eerlijk antwoord en er werden veel goede foto’s en video’s verstuurd. Het horloge zou 3 jaar geleden service gehad hebben, wat niet onbelangrijk is bij het relatief kwetsbare Zenith El Primero uurwerk. Na een onderhandeling over de prijs werden we het rap eens en kon het horloge vanuit Letland naar het gezellige Brabant verzonden worden.
Een klein stukje geschiedenis
Zenith zag de toekomst somber in, eind jaren 70. Vanwege de quartzcrisis liep de vraag naar automatische uurwerken in een rap tempo terug. Begin jaren 80 wilde Zenith de productie stopzetten en de benodigde machines hiervoor verkopen. Ebel sprong hier op in door i.s.m. Zenith de productie van het chrono-uurwerk voort te zetten. Ebel zag juist een (niche)markt voor automatische uurwerken, maar had zelf de kennis en kunde nog niet in huis. Zenith was hier ook mee geholpen: onderdelen en machines konden benut worden. En zo ontstond het op de El Primero gebaseerde Ebel 40.0 uurwerk, later het volgde een herzien “134” uurwerk. Kenmerkend zijn met name de beatrate van 36.000/h, waardoor het uurwerk zeer verfijnd loopt. Later klopte ook Rolex aan bij Zenith om de basis voor het Daytona 16520 uurwerk te sourcen, hoewel op een gemodificeerde wijze met een verlaagde beatrate en zonder datumaanduiding.
Ebel charterde in die tijd veel bekende namen en menig tennis- of filmheld werd voorzien van een Ebel uurwerk. Dat de verfijning in techniek en de afwerking op niveau was, was mede te zien aan de prijs. Een Ebel Sport Classic Chronograph was in die tijd net zo kostbaar als een Daytona. Dat is nu gelukkig wel anders
Begin jaren '90 volgde een nieuwe versie van de Sport Classic Chronograph in de vorm van de 1911 BTR. Ebel gebruikte hiervoor een in-house caliber nr. 137. Door (verkeerde?) marketing keuzes en veranderingen in de leiding van de manufactuur, raakte Ebel aan het begin van deze eeuw al snel zijn roem kwijt. Heden ten dagen is er helaas weinig meer over van het ooit zo prestigieuze merk. Neemt niet weg dat de klassieke Ebel’s steeds vaker hun weg vinden in horlogecollecties van verzamelaars die de charme van de jaren '80 alsmede de rijke geschiedenis van Ebel weten te waarderen.
Het vervolg
En zo belandt dit fraaie exemplaar in mijn horlogeverzameling. Mijn eerste indruk: het horloge draagt ontzettend comfortabel. De band zit heel mooi in elkaar en de 24 karaat (!) goudafwerking in de band ziet er nog onaangetast uit. De witte wijzerplaat is feilloos en de lumepips en met lume gevulde hands zijn in uitstekende staat. Met 39mm is het een relatief klein horloge voor hedendaagse begrippen, wat voor mij een grote plus is vanwege mijn kleine polsmaat.
Voor nu ga ik vooral genieten van deze fijne verworvenheid. Ik ben er ontzettend blij mee en hoop jullie nog veelvuldig lastig te vallen met de nodige wristshots
Meer foto’s volgen!