Horloges moet je gebruiken. Dat zijn tools. Die hebben functies, en die functies horen bij omstandigheden. Chrono’s in ruimteraketten, duikhorloges in oceanen, GMTwijzers op 10.000 meter hoogte. En alles daartussen moet niet teveel zeuren en gewoon braaf de tijd aanduiden waarop de lunch begint, speeltijd eindigt of de Delhaize sluit. Een wijzerplaat met wijzers. ‘Deskdivers’, jezus, waar halen ze 't uit.
Dat was vroeger. Domme, naieve Frederik. Arrogant ook wel en zonder enige kennis van zaken.
Niet dat dat dat laatste nu veel beter is, maar ik ben de jeugdige arrogantie kwijt, aldus mijn vrouw. (En die weet alles en meestal alles beter. Oprecht.) Ik heb met dus verzoend met chrono’s als eierklok en duikhorloges aan de computer.
Dus ik mocht van m’n volwassen zelf een duiker kopen zonder daar per se een reis naar ergens exotisch aan vast te koppelen. Meer zelfs: ik had m’n Hamilton Intramatic - volgens alle normen het horloge dat perfect aansloot bij m’n kantoorjob - ervoor over. Dat horloge, hoe mooi het ook is, wou maar niet klikken. Fantastisch om naar te kijken maar aan mijn bleke polsen vervaagde dat mooi schijfje volledig.
Maar dus die duiker.
In het station Brussel Zuid is een horlogewinkeltje dat bijna alles van Seiko verkoopt. (Gouden tip voor de Belgische liefhebbers! Er ligt ook een MM300!) Ik probeer als ecologische burger af en toe de bedrijfswagen thuis te laten ten voordele van de fiets+trein. En zo passeer ik dus regelmatig dat winkeltje. En ik bleef er hangen, bij die etalage. De etalage waar twee prachtige 62MAS ‘hommages’ lagen te blinken: de SBDC051 en SBDC053. Broederlijk naast elkaar. Kleiner dan ik had verwacht. Misschien zelfs ooit een optie voor mijn polsen? Stel je voor. En dan op metaal? Mnee, metaal heeft me nooit echt iets gedaan. Te bling voor mij. Ik ben ooit in een café in buitengekeken omdat ik volgens de lokale bazin teveel ‘buitenlander’ was naar haar zin. Een blingy armband zou m’n zaak niet helpen.
En dan: alsof het de bedoeling was werd HF een paar weken geleden overspoeld (nu ja) met SBDC051’s in allerlei aanbiedingen in allerlei prijsklassen. Dat kon geen toeval zijn.
Toehappen was de boodschap. M’n Hamilton ging en bij een gezellige koffie kwam de nieuwe Seiko, de zwarte, in m’n leven. Op staal. En wat een heerlijk ding. Nog steeds. Niet te groot, net blinkend genoeg, lekker zwaar, lekker aanwezig. Ik blijf ernaar kijken, staren, maar ook naar die SLA017 die sinds een paar weken op m’n radar zit.
HF leden, het is zover: Ik ben eindelijk een Seiko fanboy aan 't worden, want als ik eerlijk moet zijn: zoveel kwaliteit voor dié prijs? Ik ben nog geen énkel horloge tegengekomen dat dààr tegenop kan.
Dus oprechte dank. Aan HF om me dit allemaal te leren en m’n jeugdige arrogantie voorgoed achter te laten en aan de verkoper van dit mooie ding;
Groeten vanachter de computer, ver weg van de oceaan.
