Al ongeveer anderhalf jaar keek ik met een schuin oog naar een Omega Seamaster 300 uit de periode 1964-1970. In mijn ogen een geduchte concurrent van de Rolex Submariner 5513. Iets minder bekend, maar daardoor niet minder bemind wat mij betreft. Ik vind de bolling van het plexiglas prachtig, de bezel-inlay is betoverend mooi door de markeringen die er niet ingegraveerd zijn, maar juist onder de oppervlakte ‘liggen’ als bij bijvoorbeeld en Blancpain Fifty Fathoms. En de matte wijzerplaat is prachtig in balans. Zo maken ze ze niet meer. En dat was meteen het grootste probleem; ik ben dol op ‘vintage’, maar voor een duiker wil ik graag dat het horloge tegen een stootje kan en niet bij de eerste duik in het zwembad volloopt met water.
Gelukkig was daar het Australische ‘Watchco’ die destijds een berg vervangingsonderdelen heeft opgespaard en op basis van oude uurwerken nieuwe Seamaster 300’s is gaan maken met super-luminova op de wijzerplaat en de bezel-insert. Helaas zonder de ‘big triangle’, maar dit was exact wat ik wilde; een horloge met klassieke stijlelementen dat zonder zorgen gedragen kan worden.
Soms duikt er een Watchco exemplaar op, maar ook dat biedt geen garanties omdat de kleur van het super-luminova van de wijzers niet altijd strookt met de kleur van de wijzerplaat, en dat is toch zonde. Gelukkig zijn er na Watchco ook anderen gevolg die uit onderdelen nieuwe Seamaster 300’s zijn gaan bouwen. En recent kwam ik een exemplaar tegen op Uhrforum. De kleur van de wijzers en de wijzerplaat waren nagenoeg gelijk en na een korte periode van bezinning heb ik toegeslagen. Ik had zelf nog een 1171/1 band liggen (wederom een vervangingsonderdeel), dus sinds kort heb ik mijn eigen ‘Frankenmaster’.
En eerlijkheid gebiedt me te schrijven dat het een van de fijnste horloges is in mijn collectie. Door de combinatie met de 1171/1-band heb je bijna niet door dat je een horloge draagt. Door de prachtige behuizing (gelijkend op die van de speedmaster) en het prachtige plexiglas word je steeds herinnerd aan vervlogen tijden. En mocht je overigens nog niet herinnerd worden aan vervlogen tijden door de uiterlijke kenmerken van het horloge, dan doet de sluiting van de 1171-band het wel; wat een blik is dat, maar ach… het schijnt dat voordelen en nadelen nauw met elkaar verbonden zijn.
En de voordelen zijn er wel degelijk, want met dit horloge heb je een hagelnieuw, ongedragen exemplaar waarvan ik in ieder geval niet bang ben als het een keer valt (al is me dat gelukkig tot op heden nog nooit gebeurd). En dan heb ik het nog niet eens gehad over de helderheid van het super-luminova. Ik durf met dit horloge oprecht te gaan duiken.
Ter vergelijk; als je kijkt naar wat klassiekere sporthorloges dan is de Seamaster 300 naar mijn mening kwalitatief beter afgewerkt dan een Oris 65-movember maar op onderdelen minder goed dan een Rolex GMT-master II (16710), al zijn de geborstelde zijkanten en de prachtige lugs van de Seamaster bijna niet te overtreffen. In vergelijk met een moderne duiker in het hogere segment (bijvoorbeeld een Rolex 116600) legt de Seamaster het duidelijk af, maar dat is dan ook een ‘entirely different animal’.
Kortom; mijn eerste en laatste frankenwatch, maar man-oh-man wat ben ik blij dat ik het heb gedaan.
Genoeg praatjes, nu de plaatjes:
