Oke, één post in het Wat dragen we vandaag-topic was misschien een beetje summier, maar net na de uitreiking van de Pellikaan en het NA topic van The Second Greatest Watch Ever Made vond ik het niet gepast om daar meteen overheen te klappen, want het is natuurlijk geen wedstrijd.
Desalniettemin vond ik het één dag later wel tijd worden om mijn nieuwe aanwinst even te delen. Deze behoeft geen begeleidende sfeermuziek want geef toe, je hoort nu zelf die kerkklokken al luiden op de achtergrond. (moment van schrijven: zondagmorgen)
Vooropgesteld: wanneer ik één merk zou mogen kiezen zou dat Omega zijn en zou ik geen Rolex kopen vanwege het merk alleen. Maar ze hebben wél geniale horloges gemaakt. Sommige die je (lees: mijn) hart best een beetje sneller kunnen doen kloppen.
Dit is voor mij zo’n horloge. Het heeft de ultiem foute eighties-sfeer met goud en bruin en een glimmende two-tone, maar het voelt niet fout. Het voelt als cult, een stukje geschiedenis. Maar dan stoer.
Die heerlijke rammelband zoals good-old Clint Eastwood hem ook in een aantal van zijn films en daarbuiten heeft gedragen.
Hij heeft lekker wat krassen en butsen, maar is nog nooit gepolijst geweest, wat voor mij wel een dilemma is, helemaal scherp laten maken of juist het karakter erin laten zitten.
Dit horloge heeft alles wat een vintage horloge hoort te hebben: krassen, butsen, plexi, een klemmende bezel en check die perfect matchende kleur van de datumschijf vooral even.
Ik ben ermee in mijn nopjes. Foto’s:
. Je koopt toch ook geen oldtimer met roest erc om 'm vervolgens niet op te knappen. Krassen en butsen fantastic maar dan wel door jezelf gemaakt.
