Muziekje voor de sfeer:
2 december maakte ik in alle naïviteit de eindstand van mijn collectie voor 2022 op, die op één na uit nieuwe aanwinsten van afgelopen jaar bestond.
Een ensemble waar ik blij van word, zij het dat ik graag een mechanische chronograaf wil toevoegen. Laten we het maar een goed voornemen voor 2023 noemen. Waarom dan deze NA?
Het begon met de Oris John Coltrane van @daffie. Wat een prachtig horloge, zo ingetogen met die diepzwarte wijzerplaat en, flauw maar waar, gewoon heel erg jazzy.
Nu houd ik wel van een stukje jazz, om van sexy bolle glaasjes nog maar te zwijgen. Het dromen van deze Oris was overigens snel voorbij, omdat het logo op de wijzerplaat me niet zo kon bekoren en de 2k die je via Chrono24 voor zo’n ding neertelt me veel te gortig was.
Enkele maanden later kwam ik bij toeval, in een of ander oud topic een karakteristiek bloemrijke en meanderende post van @Fate_Amenable_To_Change tegen, waardoor ik attent werd op het bestaan van de Hamilton Intra-Matic. Wow! Deze heeft het! Ook TGV bleek enthousiast.
Een lachwekkend korte zoektocht later trof ik in het blauwe gedeelte een vriendelijk geprijsd en tamelijk fris exemplaar, dat ik dan ook zonder verdere omhaal aangeschaft heb. Door naar de foto’s!
De secondewijzer wordt niet gemist, maar een beetje minder tekst op de wijzerplaat was ook prima geweest:
Lekker plat op de pols, een kleine 10 mm in totaal:
De stalen band, waarvan ik niet verwachtte dat ik hem zou gaan dragen, bevalt verrassend goed!
Keurige sluiting, niks op aan te merken.
Op zwart leer is dit horloge ook helemaal in z’n element:
De aangename ronding van het glaasje geeft het geheel het soort ingetogen, welgemanierde wulpsheid dat ook bij Hayley Atwell zo te waarderen is:
Een wat exotischer bandje dan? Hier een blauw stukje struisvogel van Eulux:
Die hoekige lugs gaan heerlijk samen met boterzacht leer:
Ook cognackleurig suède doet het uitstekend:
Zelfs een niet te wilde NATO staat beter dan verwacht, ondanks dat ik niet verwacht dit vaak te gaan dragen:
Kortom: blij mee!