De jeuk kwam de afgelopen maanden steeds meer naar de oppervlakte. Vanaf het februari tot en met de vakantie had ik rust. Maar nu, acht maanden na mijn laatste aankoop (SKX009), was het dus weer tijd voor een volgend horloge.
Voor mezelf heb ik een lijstje met horloges die er nog wel eens moeten komen. Met een Seagull, Sarb017 en misschien nog wel een G-Shock is het vooral een korte-termijnlijst. Als zich een mooie gelegenheid voordoet, schaf ik ze aan. Alleen de Sinn556 I B staat voor de wat langere termijn gepland. Maar als iets net zo veranderlijk is als het weer, dan is het wel horlogebegeerte. Ergens kriebelt het alweer, waardoor ik bij mezelf denk: dat korte-termijnlijstje kan ik eigenlijk best in één keer aanschaffen. Dan ben ik er maar vanaf. Dat terzijde.
Maar geen van bovenstaande werd vorige week door de pakketbezorger aan mijn vriendin overhandigd. Mijn nieuwste aanschaf is een Hamilton Jazzmaster Traveler GMT.
Een model waarvan ik een week daarvoor nog nooit gehoord had, laat staan gezien. Natuurlijk kende ik het merk Hamilton wel, met name van de Khaki en die vreemde, maar toch best leuke, driehoekige modellen. Ook van de Jazzmaster-lijn heb ik hier best al wat voorbij zien komen.
Maar dit exemplaar had ik nog nooit gezien. Een blauw topic op dit weledelgestrenge forum, deed mij de schellen van de ogen vallen. Wat een pareltje. De zilveren wijzerplaat die je tegemoet straalt. De secondewijzer die als een trotse ring girl haar rondjes draait. De glazen caseback waardoor nog iets van het binnenwerk te zien is. Het doet het voor mij allemaal. Kers op de taart is wat mij betreft dat dit een model is dat niet al te vaak voorbij komt.
Een bericht naar de verkoper hier op het forum draaide uit op een deceptie. Door een HF-loze vakantie had ik het verkoop-topic te laat gezien. Ze was er al vandoor met een ander. Extra pijnlijk werd het nog toen ze hier officieel voorgesteld werd 
. Ondanks de mix van teleurstelling, pijn en woede die zich van mij meester had gemaakt, zette ik de knop om en besloot voor haar te vechten. Na lang wikken en wegen besloot ik hóe ver ik wilde gaan: ik stuurde een pb naar haar koper.
In een oogwenk was de deal beklonken en kon ik haar twee dagen later om mijn arm sluiten. Wat nog rest is een nieuw bandje aanschaffen en dan is ze helemaal my precious.
Oké, eerlijk is eerlijk. De foto’s zijn niet om over naar huis te schrijven. Maar ik heb er voor het idee toch even snel een paar gemaakt, inclusief een met de door mijn telefoonlampje opgewekte lumen.
eerlijk; je was me voor. Ik heb te lang getwijfeld. Ik heb eerder een Jazzmaster chrono gehad en die was me wat te dik. Deze is al een stuk slanker en daarmee het enige minpunt van sommige Jazzmasters geëlimineerd… het blijft een schitterende kastvorm en het zilver van Hamilton (evenals mijn ex chrono) is schitterend. Geniet er van, heel mooi 
