Ik ben 38 en ik moet uit de kast.
Jarenlang gedaan alsof, denken dat je alles beter weet, het leven leiden dat je denkt dat je moet leiden. Je ziet de nieuwe Seamaster en je denkt ‘Goh, die nieuwe Seamaster’ en je ziet foto’s van een Rolex GMT en je denkt: 'ja, die GMT, da’s de graal, daar wil ik ooit wel ‘ns tienduizend euro voor op tafel leggen.’
Punt is, ik dacht ik een ‘moderne horloges man’ was. Daar mocht dan wel 'ns een re-editie bij (Mijn Glycine Airman 1 die ik nog steeds betreur) maar verder: niet gek doen. Nieuw is beter.
Tot ik een Benrus uit '69 kocht. Plots loop je met een brokje echte geschiedenis aan de pols, met krasjes en schrammetjes van vorige levens. (Het horloge, niet ik. Alhoewel.) Dat heeft toch karakter, zo’n vintage horloge. Zelfs mijn vrouw begon mijn horloges te appreciëren.
En toen moest de Stowa Antea weg. Prachtig horloge, maar kreeg geen polstijd. En na de Stowa nog wat prulletjes, een oud telescoop objectief, een bandje hier en daar. Om maar te zeggen: het horlogebudget was plots opnieuw iets ruimer. Niet ruim genoeg om te kopen wat ik allemaal kocht de laatste dagen - u weet hoe dat gaat - maar toch: de euro’s die ik op m’n rekening moest bijstorten bleven min of meer binnen de perken. Sort of. Ongeveer.
Maar waarom bijstorten? Wel, omdat ik niet één, maar drié horloges in het vizier had. En geen enkel ‘nieuw’, allemaal van vroeger. Oud, maar in mooie staat. En daarnet arriveerde het derde. De drievuldigheid is compleet want 't zijn alledrie horloges van - ik mag het niet meer ontkennen - één van m’n absolute lievelingsmerken.
Drie vintage Seiko’s, op een rij. Ik kan het niet langer meer ontkennen: ik hou van vintage horloges en iedereen mag het weten.
Dank aan het forum voor het advies, de aankopen en verkopen en de moed om door te zetten.
Hier de drie (voorlopig) laatste aanvullingen op de collectie. Van links naar rechts:
Seiko Navigator 6117-8000 uit 1969
Seiko World Time 6117-4000 uit 1971
Seiko 6309-7049 uit 1981
Een driedubbel begin is het halve werk? 
